Sinds een jaar of 3, rij ik af en toe 's avonds na het werk de A12 af in Londerzeel, om te gaan zwemmen in Kapelle-op-den-Bos. Ik deel daar de baan met een aantal andere triatleten. Nu ja, zwemtrainingen beperken meestal de conversatie tot "hallo, hoe gaat het ermee?" en dan worden er weer baantjes getrokken. Ik ken wel veel gezichten en namen, maar kan ze niet altijd aan elkaar linken. Toen Bruno Clerbout in Eupen op het hoogste schavotje van het podium stond, realiseerde ik me plots : "da's dienen van in 't zwembad!". Intussen heb ik Bruno "Bruce" Clerbout beter leren kennen. Komend weekend start hij in de Ironman van Nice. Ik sprak met "meester Bruno"
Het begon voor mij in 1996, ondertussen dus al 11 jaar geleden. Ik zat bij Boris Munster in de klas. We fietsten elke dag samen naar school. Boris was gebeten door triathlon. Hij praatte over niks anders. Mij interesseerde dat eigenlijk niet. Op school moesten we eens een tekst bespreken voor de les Frans. De meesten zochten een tekst over Grunch, over Nirvana. Boris vond een artikel over de IronMan. We moesten dus met heel de klas een artikel over de IronMan lezen. Tegen onze zin.
Enkele jaren later liep ik Boris terug tegen het lijf. We babbelden, weer over triathlon. Ik kreeg zo stilaan toch wat interesse en we spraken af om eens samen te gaan zwemmen. Van het een kwam het ander. Ik kocht me een fiets en begon te trainen. Boris, die toen in het Rider team zat, maakte me zo wat schema's. Een jaartje later deed ik dan voor het eerst mee in Izegem. Het was nog de periode van niet-stayeren. Ik werd toen 30e in een tijd van 2u05'. Ik was best tevreden voor een eerste wedstrijd. Dat zelfde jaar werd ik 17e in Mechelen. Ik kreeg de smaak goed te pakken door Boris en Peter De Borger, kwam ik bij het Ironteam Mechelen terecht.
Wat heb je dan zoal gepresteerd op die 1/4 afstand?
Mijn beste wedstrijd was de ITU wedstrijd in Kapelle. Ik werd er 8e Belg, 29e overall na mannen als Luc Van Lierde, Koen Hoeyberghs en Marc Herremans. Maar ik voelde daar wel zo stilaan dat dat het verste was dat ik in die 1/4 kon bereiken. Het stayeren werd ingevoerd. Vaak zwom ik net niet hard genoeg en miste ik de fiets-trein. De resultaten gingen wat achteruit en ik raakte gedemotiveerd. Ik moest een nieuwe uitdaging vinden, of ik ging ermee stoppen.
Dus ben je naar die lange afstand overgestapt?
In 2003 ging ik voor het eerst mee doen aan de Ironman van Frankfurt. Die overstap naar de lange afstand was een verlossing. Ik ging volledig anders trainen. Alles was veel rustiger, de trainingen waren vooral lange duurtrainingen. Ik leefde zonder drang naar de wedstrijd toe. Ik stond aan de start met maar 1 doel : uitdoen. Ik deed uit en zonder het echt te verwachten, werd ik 7e age-grouper in een tijd van 9u30. Ik heb lang getwijfeld of ik mijn ticket voor Hawaii zou pakken. Ik heb met het thuisfront en de directeur van de school gesproken, en we hebben besloten om dat ticket niet te pakken. Ik wou eerst nog wat sterker worden.
Dus je debuut op die lange afstand was je goed bevallen?
Enorm. Je kan dat niet vergelijken met een 1/4 triathlon. Die sfeer die rond zo'n Ironman hangt, da's fenomenaal. Een nieuwe wereld. Ik was daar met een aantal clubmakkers. Dat is echt een unieke ervaring.
Wat kwam er na Frankfurt?
In 2004 ben ik naar Klagenfurt gegaan. Mijn doel daar was 9u en ik finishte in 8u50. Ik werd 18e overall en 3e age-grouper. De euforie was groot dus de lat werd hoger gelegd. Maar in 2005, in Zurich, kreeg ik de les van mijn leven. Ik ging hard in de wedstrijd. In de marathon liep ik in 14e positie. Maar na 10km lopen wes ik plots léég. Ik had onvoldoende gegeten. Ik was niet alleen leeg in de benen, maar ook in het hoofd. Die wedstrijd gaf me een dubieus gevoel.
Ik wilde me dat jaar nog gaan herpakken in Monaco op de 70.3. Vol goeie moed en goed getrained, vertrok ik naar Monaco. Maar daar toegekomen, constateerde ik dat mijn kader aan de achtervork gebarsten was. Ik heb hemel en aarde moeten bewegen om aan een fiets te geraken. Ik stond daar echt ontspannen aan de start. Ik had al mijn ambities aan de kant geschoven. Blijkbaar presteer ik dan het best, want ik werd 20e overall en 2e agegrouper.
Vorig jaar in de Ironman van Nice werd ik 11e en 1e grouper. Ik was in super vorm. zo pakte ik ook de overwinning in Eupen. In september ging ik weer naar Monaco. Daar strandde ik opnieuw op een 20e plaats. Ik verloor daar vooral minuten in de afdaling. Dat kunnen wij Belgen zo niet echt trainen hé.
Nu ga je terug naar Nice. Wat zijn je ambities?
In positie is dat een groot vraagteken. Je kan immers moeilijk inschatten hoe de concurrentie het er vanaf gaat brengen. Ik wil eigenlijk vooral op mijn eigen tijd focussen en daar wat proberen van af te doen.
Je hebt nu al telkens je ticket voor Hawaii links laten liggen. Pak je het in Nice?
Ik heb al 5x nee gezegd, het lukt me wel een 6e keer ook. Nee, ik ga voorlopig niet naar Hawaii. In Hawaii ben ik maar een kleine jongen. Dat is trouwens geen parcours dat me ligt. Ik zou liefst naar Hawaii kunnen gaan als mijn vrouw mee kan gaan. We staan allebei in het onderwijs. Dat wil zeggen dat we allebei verlof zonder wedde moeten nemen. Nee, zolang als ik er niet geweest ben, weet ik ook niet wat ik mis.
Wat staat er dan wel op je agenda?
Na Nice ga ik in mijn eigen Kapelle-op-den-Bos mee doen aan de 1/4 triathlon. Daarna doe ik weer mee in Eupen, maar als voorbereiding op de triathlon van Embrun. Ik ga ook weer naar Monaco en misschien doe ik in Mechelen wel nog mee.
Je staat in het lager onderwijs. Hoe regeren die kinderen op je sportieve prestaties?
Die vinden dat geweldig wat hun meester Bruno doet 🙂 Ze kijken er wel naar op. We proberen dan ook om sport te promoten op school. Toen triathlon enkele jaren geleden sporttak in de kijker was, hebben we met de turnleraar en Kurt Lobbestael heel wat spelvormen rond triathlon gedaan. Elk jaar is ook er een loop evenement. . Het hele jaar door wordt er met loopkaarten gewerkt. De kinderen doen een test in het begin van het jaar. Tegen het einde van het schooljaar, moeten ze hun loopafstand kunnen verdubbelen.
