Frederik Van Lierde stuurde ons na zijn ontgoocheling en opgave in de Ironman van Hawaii zijn wedstrijdverslag door. De eerste ontgoocheling is verwerkt en er wordt alweer vooruit gedacht: eerst evalueren wat er met zijn kuit is, blessure of niet, wat er moet gewijzigd worden, en dan wordt al gekeken naar een verder wedstrijd- en/of trainingsprogramma op…
Aloha,
Even de ontgoocheling van mij afschrijven in dit verslag. Het zag er allemaal zo goed uit, het voelde zo goed aan en dan kramp in rechterkuit tijdens het lopen, noodgedwongen opgave. Mijn eerste deelname hier in Hawaii had ik mij natuurlijk anders voorgesteld maar toch heb ik kunnen genieten van dit evenement. Dit is het wel, hiervoor doe je triatlon! Zo’n massa volk, de omstandigheden (tijdens het fietsen bijna constante tegenwind, de hitte) die ervoor zorgen dat het man tegen man wordt.
Na het gebruikelijke duw – en trekwerk tijdens de start van het zwemmen, kan ik mij in de kopgroep plaatsen en vlot volgen. Na iets meer dan 51 minuten kom ik als 16de uit het water. Ik wissel goed maar verlies toch een aantal kostbare seconden doordat ik mijn fiets even voorbijloop. Nu in een Ironman is dat nog geen ramp.
De eerste kilometers op de fiets wordt er in de kopgroep van zo’n 25 man zo snel gereden dat ik beslis van niet aan te dringen en ik laat de groep rijden. Ik voel mij goed maar ben ervan overtuigd dat dit aanvangstempo voor 180 km niet verantwoord is. En ik krijg gelijk! Na een 40-tal kilometer begin ik al gelosten uit de kopgroep op te rapen. Ondertussen bevind ik mij in het gezelschap van o.a. Beke en Vanhoenacker en nog enkele sterke fietsers die uit de achtergrond terugkeren. Dit scenario zet zich gedurende de rest van de 180 km voort. De ene na de andere grote triatlonnaam kraakt vooraan. Door mijn goeie keuze in de aanvang van de fietsproef kom ik nog behoorlijk fris aan het keerpunt in Hawi en ik beslis om vanaf daar mijn eigen tempo te fietsen en de groep achter mij te laten. Ik voel dat ik power in de benen heb en kan in het lange stuk bergaf mijn eigen tempo opleggen. Vanaf dan nog 80 km min of meer alleen af te leggen maar dat geldt voor het grootste deel van de atleten. Alles is gewoon aan stukken gereden en iedereen staat er bijna alleen voor. De laatste 20 km op de lange highway zie ik geen enkele fietser meer voor mij maar ook geen enkele achter mij. Na 4u40’ fietsen en terug een 16de tussentijd kom ik ook als 16de de laatste wissel in.
De eerste 2 km van het lopen gaan wonderwel goed. Veel beter gevoel voor mij persoonlijk dan in mijn eerste Ironman. Nu, vanaf dan begint de lijdensweg voor mij. Mijn rechterkuit verkrampt helemaal. Ik houd vol, ben ervan overtuigd dat dit wel zal overgaan, maar vanaf km 5 kon je dit eigenlijk al geen lopen meer noemen. Voetje voor voetje, ik kan de gewone loopbeweging zelfs niet meer uitvoeren. Na 12km stop ik bij een ‘aid station’ om te strekken, ijs op te leggen, te drinken … maar niets helpt. Nog 3 km verder stappen … stoppen … stappen… stoppen. Dit heeft geen zin meer en bovendien wil ik hierdoor geen blessure oplopen. Hopelijk is dit ook niet het geval want kuit is na behandeling nog steeds zeer pijnlijk.
Mijn probleem tijdens het lopen is zeker niet conditioneel of op niveau van energie. Heb mijn wedstrijd goed ingedeeld, goed gedronken, met een goeie moral aan het lopen begonnen. Mits een gewoon degelijke loopproef mag ik stellen dat ik uitzicht had op een top10 plaats die ik vooraf ambieerde. De afvalrace van toppers die zich tijdens het fietsen al inzette, ging gewoon verder in de afsluitende marathon.
Wanneer ik thuis ben laat ik nakijken wat ik hieraan in de toekomst kan doen. Is mijn type loopschoenen te licht voor zo’n afstand? Fietspositie aan passen? Positie van fietsplaatjes? Zit ik met een onevenwicht? Want had enkel last in rechterkuit.
Eén ding staat vast: ik kom terug! Als er mij gisteren één ding duidelijk is geworden dan is het wel dat ik hier op mijn plaats ben.
