Afgelopen weekend werd Challenge Roth, tijdens de Sailfish Night of the Year, voor de elfde keer uitgeroepen tot Long Distance race van het jaar. Grote concurrenten Ironman Frankfurt en het WK Ironman op Kona werden voor de zoveelste keer verslagen. Hoe kan dat? Wat is de magie van Challenge Roth?
Het behoeft weinig uitleg dat het worden uitgeroepen tot beste race van het jaar, een prachtig compliment is voor de organisatie achter Challenge Roth. Maar zeker ook voor de duizenden vrijwilligers – meer dan zevenduizend – die zich ieder jaar inzetten om de wedstrijd een onvergetelijke herinnering voor de eveneens duizenden atleten te maken. Dit is dan ook meteen het eerste unieke aspect van Challenge Roth: waar anders ter wereld vind je een wedstrijd waar zelfs een wachtrij is om je als vrijwilliger aan een evenement te verbinden? Waar anders komen al die vrijwilligers kort na het evenement bij elkaar om samen te genieten van de aftermovie en een speciale vrijwilligersfilm, die soms wel een klein uur duurt?
Challenge Roth wordt door de community gedragen. Roth, een dorpje waar doorgaans niet veel te beleven valt, in ieder geval niet voor de gemiddelde toerist, verandert in het eerste weekend van juli – en heel af en toe het laatste weekend van juni – om tot één groot triathlon-walhalla. Alle locals, maar ook Duitsers van verderop in de regio, zijn verliefd op het evenement en zouden nooit meer zonder willen. Dat is heel anders dan op bijvoorbeeld Kona, waar Ironman steeds meer kritiek krijgt en steeds minder goed wordt ontvangen door de mensen die er wonen. De kritiek is dit jaar alleen maar groter geworden door Ironman’s keuze om niet op één, maar op twee dagen te racen.
Oké, Challenge Roth wordt dus gedragen door vrijwilligers en de lokale community, maar ook de organisatie is bijzonder persoonlijk betrokken bij de wedstrijd. Waar anders ter wereld vind je een Race Director – Felix Walchshöfer – die aan het einde van de wedstrijddag bijna altijd in tranen en sowieso altijd geëmotioneerd, alle atleten toespreekt om ze te bedanken voor de geweldige dag. Natuurlijk staan zijn moeder en zus daar altijd bij: uiteindelijk zijn dit de drie gezichten van het evenement, uiteraard versterkt met een mooi team aan bevlogen organisatoren die in de meeste gevallen al jaren aan het evenement zijn verbonden.
Over die bedankspeech van Walchhöfer gesproken: die gaat altijd een paar minuten vooraf aan de ongeëvenaarde vuurwerkshow die bij Challenge Roth werd gehouden. Oud & Nieuw verbleekte ieder jaar bij de grote hoeveelheid vuurpeilen die de lucht in werden geschoten, terwijl alle atleten – natuurlijk samen met vrienden en familie – samen dromden in het stadion, nog maar nauwelijks bekomen van hun eigen sportieve prestatie. Niet zelden worden hier traantjes weggepinkt.
Afgelopen jaar werd het vuurwerk voor het eerst vervangen door een lichtshow. De angst was er even dat deze lasershow minder spectaculair zou zijn dan de gebruikelijke vuurwerkshow, maar niets bleek minder waar. Ook deze ervaring was voor de duizenden mensen die dit live aanschouwden, een onvergetelijk moment.
Last but not least kunnen we natuurlijk niet om het parcours heen. Natuurlijk, er zijn tientallen, zo niet honderden races met onvergetelijke parcoursen, maar Solar Hill is van een ongeëvenaarde klasse. Er is geen wedstrijd ter wereld die het voor elkaar krijgt om zoveel publiek op één plek bij elkaar te brengen. Als atleet waan je jezelf een profwielrenner die de Alpe d’Huez of welke andere bekende berg dan ook beklimt. Je rijdt tussen de rijen mensen; de een schreeuwt nog harder dan de ander en pas op het laatste moment stappen ze opzij, zodat je probleemloos door de erehaag aan mensen kunt. Atleten rijden hier standaard met kippenvel naar boven.
