Sophie De Groote stond afgelopen weekend ook aan de start van de Ironman70.3 van Texas. Voor Sophie was dit de eerste keer dat ze bij de pro’s aan de start kwam. Voor de wedstrijd was er wat onzekerheid en een serieuze portie stress. Niet abnormaal als je voor het eerst tussen zo impressionant deelnemersveld staat. Maar Sophie bracht het er prachtig vanaf en pakte de 12e plaats, nog net voor Sofie Goos. Lees hieronder het verslag van Sophie

Mijn eerste PRO-wedstrijd. Ik was nerveus, wist niet wat ik kon verwachten. Ben ik wel goed genoeg om al mee te strijden als PRO? Stress, adrenaline, onzekerheid, focus, geen goed gezelschap,… dit staat allemaal op het programma voor ik van start ga met mijn wedstrijd. Niet zo leuk voor Karl, maar ja, hij kent me ondertussen al genoeg en weet daar goed mee om te gaan! Gelukkig, dank u wel schat voor je oneindige steun đŸ™‚

Deze wedstrijd was het Amerikaans kampioenschap. De startlijst was indrukwekkend! Ik was niet de enige Belg. Bij de mannen waren Frederik Van Lierde, Axel Zeebroek en bij de vrouwen Tine Deckers en Sofie Goos ook over gevlogen.

Het zwemmen was vooral golverig. Je moest heel aandachtig, constant kijken waar je naartoe moest. Het gevoel was redelijk, de zwemarmen zijn er nog niet, maar nog even geduld. Ik vertrouw er op dat het zal verbeteren. Ik zwom aan kop van een groepje waar Tine ook deel van uit maakte. Sofie was al 1 minuut voor ons het water uit gekropen.

Tijdens het fietsen voelde ik meteen dat de benen goed waren. Tegen de wind in beuken, dat ligt me dan wel. Ik overstak Tine en reed vrij vlot naar Sofie. Tine vond haar ritme, overstak me opnieuw en ik voelde dat ik haar tempo wel kon volgen. Dit dan toch voor de eerste 45km (schuin) tegen wind. Vanaf het keerpunt kreeg ik kramp aan de binnenkant van mijn linker been. Net nu we met de wind schuin in de rug konden vlammen! Ik had er nochtans zo een zin in om te blijven stoempen. Maar ja, ik was gedwongen om even gas terug te nemen. Ik moest ook meer en meer uit het zadel om te rekken en te strekken…. De kracht was er, maar ik ben nog niet gewend om het grote mes voor een langere tijd te blijven ronddraaien. Het gaf me alvast vertrouwen, want ik moest het eerste gedeelte niet veel tijd prijs geven aan de toppers. Ik hoopte dat de krampen zouden verdwijnen tijdens het lopen.

Toen ik van mijn fiets stapte, voelde het niet zo goed aan. Zware benen! Dit was de eerste triatlon van het seizoen, dus ook voor de eerste keer terug lopen na voluit te hebben gefietst. Aangezien ik tijdens het fietsen al serieus mijn spieren gepijnigd had… jawadde, maar ja, gewoon lopen, positief denken! Mijn linker been wilde niet goed meewerken en mijn voeten waren gevoelloos. Het duurde een ronde tegen dat mijn fietsbenen een beetje veranderden in loopbenen. Ondertussen was het ook heel warm geworden. Bij elke bevoorrading goot ik zoveel mogelijk water over mijn hoofd. Daarna kon ik er weer efkes tegenaan gaan. Tussen kilometer 10 en 15 voelde ik me het best. Het goede loopgevoel zat er niet in, maar ik heb wel een mooi constant tempo kunnen aanhouden.

Ik kan met een goed gevoel terugblikken op de wedstrijd! Ik ben zeker en vast tevreden.

Ik eindigde als 12de PRO in een tijd van 4u23’34". Sofie werd 13de, Tine moest opgeven door krampen. Catriona Morrison won de wedstrijd in een sterke tijd van 4u06’43"! Voor mij allemaal dertigers, met uitzondering van de 2de dame, de beste jaren moeten dus nog komen zeker… ?

Bij de mannen werd Fré mooi 5de en Axel 14de. Chris Lieto won in een tijd van 3u45’37".