Een evenement kan niet zonder toegewijde vrijwilligers. Corry Aarts (71) steekt al ruim 25 jaar vol enthousiasme haar handen uit de mouwen voor de organisatie van Challenge Almere-Amsterdam. ,,Ik haal veel voldoening uit de waardering die ik krijg.”
Toen Aarts ruim 30 jaar geleden in Almere ging wonen, duurde het niet lang totdat ze met het triathlonvirus besmet werd. ,,Mijn man Rens is tijdens de Holland Triathlon (voorloper Challenge Almere-Amsterdam, red.) een keer als vrijwilliger op een surfplank in het water gaan zitten”, vertelt Aarts. ,,Ik paste op de kinderen, maar raakte aangestoken door het hele gedoe rondom de triathlon en stond daarna ieder jaar te kijken. Toen de kinderen groter werden, besloot ik ook als vrijwilliger te gaan helpen.”
Jarenlang vervulde Aarts verschillende vrijwilligersfuncties bij de triathlon, wat haar weekenden een aangename invulling gaf totdat haar functie als assistent atletenopvang onaangekondigd verdween. ,,Ik voelde de waardering van het toenmalige bestuur niet meer en besloot te stoppen. Ik had er even genoeg van.”
(tekst gaat verder onder foto)
Nadat Aarts op haar 65e met pensioen ging, begon het toch weer te kriebelen. Ondertussen had het bestuur van de toenmalige Holland Triathlon het stokje overgedragen aan Richard Belderok, Jort Vlam en Jefry Visser, die vanaf dat moment de organisatie van Challenge Almere-Amsterdam voor hun rekening zouden nemen. Als oud-vrijwilliger werd Aarts uitgenodigd voor een nieuwjaarsreceptie die door het nieuwe bestuur georganiseerd werd en dat deed het tij keren. ,,Het nieuwe bestuur bestond uit drie jonge, gedreven mensen die de triathlon nieuw leven wilden inblazen. Ik raakte aangestoken door het enthousiaste gebabbel en de toekomstplannen die ze ontvouwden. Ze lieten ook blijken dat ze dat niet in hun eentje konden”, blikt Aarts terug.
Serieuze zaken
Voor Aarts was al vrij snel duidelijk dat ze deel wilde uitmaken van deze nieuwe organisatie – en ook de vorm waarin. ,,Ik had altijd een administratief en organisatorisch beroep in de reisindustrie gehad en hoopte eenzelfde soort rol te kunnen spelen bij Challenge Almere-Amsterdam. Ik had de organisatie een mailtje gestuurd en werd uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek”, herinnert Aarts zich. ,,Dat vond ik zo gek. Ik wilde toch vrijwilliger worden, waarom dan zo’n serieus gesprek? Maar ze wilden natuurlijk weten wat voor vlees ze in de kuip hadden.”
Niet veel later mocht Aarts beginnen op het kantoor van Challenge Almere-Amsterdam. Een duidelijk takenpakket had ze op dat moment nog niet, maar dat ontstond op natuurlijke wijze. ,,Ik ben achter de computer gaan zitten en zag een mailbox vol onbeantwoorde e-mails. Het eerste wat ik heb gedaan was het convergeren van al die mailtjes. Daarnaast ging ik het magazijn opruimen en ordenen. Langzamerhand kwamen er steeds meer klusjes bij, ik pakte alles op wat mij gevraagd werd.”
Door de jaren heen is het beheren van de infomailbox uitgegroeid tot de hoofdtaak van Aarts. Gemiddeld komen er – het hele jaar door – dagelijks zo’n tien e-mails binnen met vragen van atleten. ,,In het begin had ik weinig verstand van triathlon en kon ik de meeste vragen niet zomaar beantwoorden. Ik maakte voor mezelf een overzicht met veelgestelde vragen. Dat werd een leidraad waardoor ik niet alles meer hoefde na te vragen”, legt Aarts uit. ,,Naast de info-mail stel ik onder meer facturen op en verwerk ik wijzigingen in inschrijvingen. Gemiddeld kost het mij zo’n 10 uur per week, maar in de weken voorafgaand aan de triathlon wordt het een stuk drukker. Dan ontvang ik 50 tot 100 e-mails per dag met van alles en nog wat – van atleten die accommodatie zoeken tot deelnemers die melden dat ze niet op tijd bij de briefing kunnen zijn. In de laatste week ben ik meestal wel van 9 uur ’s ochtends tot 21 uur ’s avonds aan het werk en moeten ze me vaak naar huis schoppen. Tijdens de triathlon zelf zit ik het hele weekend achter de infobalie. Dat is slopend, omdat je echt hele lange dagen maakt, maar ik ben blij dat ik dit nog steeds kan doen.”
(tekst gaat verder onder foto)
Altijd in de weer
Naast vrijwilliger bij Challenge Almere-Amsterdam, is Aarts ook actief als reisbegeleider van de pensioenvereniging bij KLM. Het vrijwilligerswerk is voor Aarts een waardevolle dagbesteding. ,,Natuurlijk heb ik kinderen, kleinkinderen en zussen om mijn tijd mee door te brengen. Ik ben gek op handwerken, lezen en doe graag spelletjes op de tablet, maar ik moet er niet aan denken dat dat het enige zou zijn”, stelt Aarts.
Stilzitten is duidelijk niet voor Aarts weggelegd en zolang haar gezondheid het toelaat, wil ze zich dan ook blijven inzetten als vrijwilliger. ,,Ik ben niet meer de jongste, maar als het lukt, ga ik zeker door tot 2020 (het WK Long Distance, red.). Daarna moet ik kijken welke dingen ik nog kan doen en in welke mate. Ik moet ook aan mijn gezondheid denken, maar zie het als een godsgeschenk dat ik nog zoveel kan doen. Ik zou het vreselijk vinden om helemaal niets meer te doen en ik geloof dat ik dan meteen aftakel. Het hebben van verantwoordelijkheden houdt mij op de been.”
De waardering die Aarts krijgt, is op dit moment haar grootste drijfveer. ,,Met het vorige bestuur leek het soms alsof ze me niet nodig hadden, maar dat is compleet veranderd. Ik heb het gevoel dat ik erbij hoor en het ertoe doet wat ik doe. Dat ze hartstikke blij zijn met het werk dat ik doe, laten ze af en toe op onverwachtse momenten blijken. Dan staan er ineens een gigantische bos bloemen en lieve kaart op mijn bureau”, vertelt Aarts glunderend. ,,Daarnaast vind ik de onderlinge sfeer fantastisch en geniet ik van het samen zijn met mensen die een passie hebben en dat heel erg uitdragen.”
