Afgelopen zaterdag, 15 augustus, debuteerden vier atletes van DSTV Aloha op de halve triathlon. Voor hun debuut kozen ze niet zomaar een triathlon, ze kozen namelijk de Aurlandsfjellet Xtreme Triathlon (AXTri) in Noorwegen, één van de zwaarste en mooiste halve triathlons in de wereld. Leonie, Carmen en Julia gingen voor de finish, Astrid ging proberen om zich tot zwemmen te beperken. Met een 6de, 11de en 19de plaats (en dat met een eindtijd die zo bij een volledige triatlon zou passen) deden de dames het uitstekend.
Het 1900 meter lange zwemonderdeel wordt afgelegd in de beroemde Aurlandsfjord. De 98 km fietsen met 3050m D+ gaat vanaf T1 direct omhoog naar de top op 1320m boven zeeniveau. Na een hoogvlakte duikt het fietsparcours omlaag naar het dorp Erdal, waarna het na een keerpunt weer terug klimt en afdaalt naar T1, waarna er nog 10 glooiende kilometers moet worden doorgefietst naar T2. Onderweg worden de atleten getrakteerd op extreem mooie uitzichten en prachtige natuur. Het loopparcours brengt de deelnemer in 2 km naar de start van de mooiste ééndags-hike van Noorwegen. 19 km klimmen door een adembenemend mooi landschap brengt de deelnemers naar de finish in Osterbo.
De inschrijving voor deze triathlon gebeurde in een opwelling, maar daarna werden spijkers met koppen geslagen. Er werden trainers gezocht en de afgelopen 8 maanden hebben de vier dames hard gewerkt om klaar te zijn voor hun debuut op de halve. Dit is hun verhaal.
Het Axtri chickies-team bestaat uit:
- Astrid “Gewoon doorgaan” Geerts
- Leonie “The Beast” Bouwmeester
- Carmen “Komt wel goed” van den Hoven
- Julia “Diesel” Garde
Voorbereiding in de Grand Raid
Na het opbouwen van een basis in de winterperiode vertrok Astrid naar Kenia voor een meerdaagse fietstocht voor het goede doel. Een fantastisch avontuur, maar wel een die haar veel mentale en fysieke energie heeft gekost naast drukke werkweken en de zoektocht naar een andere (leukere) baan.
Daarna was het al snel tijd voor een eerste gezamenlijke test in maart: het Grand Raid Nisramont weekend van Sport-events.be. Hierin wordt op zondag in teams van twee personen gezamenlijk een moeilijk offroad parcours met bijzonder veel hoogtemeters afgelegd bestaande uit 4km kano, 28 km MTB, 7 km trailrun, 14 km MTB en 5 km runbike. Op zaterdag namen Leonie en Carmen zelfs ook deel aan de team trailrun. Dit weekend was een eye opener voor de dames voor wat betreft mentaal en fysiek afzien maar ook het belang van voeding, materiaalvoorbereiding en parcourskennis. Ondanks valpartijen in het ijskoude water, mentale strijd op de steile klimmen, verkeerde wissels en moeite met voeding haalden beide Axtri chickies teams de meet. Weliswaar in de achterhoede, maar met een minimale specifieke voorbereiding in de trainingen was het toch een puike prestatie en werd het een zeer leerzaam weekend waarin ieders grenzen ruim werden verlegd.
Tussendoortje in de Appenijnen
Volgende tussenstop was in de Appenijnen in april. In een heerlijke trainingsweek werden de nodige hoogtemeters bedwongen en leerden de dames fietsen in de bergen. Niet alleen het urenlang gecontroleerd omhoog peddelen, maar ook het afdalen. Dat was nog wel een puntje, maar na een halve dag afdaaltraining (auto omhoog, fietsen omlaag) ging ook dat steeds beter. Tijdens de Koninginnerit op donderdag kreeg Julia behoorlijk last van haar rug op de fiets. Hier werd haar bijnaam bevestigd, ze stoomde ondanks de pijn gewoon door en wist toch telkens weer ergens een potje wilskracht te vinden om toch ook die volgende bergrug weer op eigen kracht over te steken. Ter afsluiting van de trainingsweek namen Julia, Carmen en Leonie deel aan de Mugello trail (22 km 1100m D+). Ook deze uitdaging werd door de dames succesvol afgerond, hoewel ook hier weer een aantal lessen geleerd konden worden op het gebied van voorbereiding (Waar is de start eigenlijk? En hoe laat moeten we daar zijn?), materiaal (Heeft er iemand een extra looprugzakje meegenomen? En oh, moeten we een reddingsdeken mee?) , en voeding (Wat moet ik eigenlijk meenemen onderweg?).
In de periode na deze trainingsweek startte het Nederlandse triathlon seizoen, waar de dames uitkomen in de tweede divisie met DSTV Aloha. De start van deze wedstrijden zorgde voor twijfels: ‘Ik ben helemaal niet sneller dan vorige jaar’ en ‘Het lopen voelde zo zwaar’ (na het fietsen van een dik PR J). De behoefte aan bevestiging van de vooruitgang in de wedstrijden kwam door uiteenlopende omstandigheden steeds maar niet van de grond, met als climax de afgelasten van de middenafstand van Didam waar Julia graag wat vertrouwen wilde gaan tanken. En waar de één behoefte had aan bevestiging van de vooruitgang, had de ander vooral moeite met kiezen; ‘Kan ik het weekend na de kwart meedoen met de Roparun en de week erna weer een wedstrijdje doen?’…
Astrid kwam in deze periode tot de conclusie dat het niet haalbaar was om de benodigde inspanning te blijven leveren om goed voorbereid aan de start van de Axtri te staan, zelfs al was het doel alleen finishen niet perse een snelle tijd. De progressie in het lopen (na 5 jaar blessureleed) stagneerde, ze zag erg op tegen het zwemmen en de lol van de training was eraf. Astrid “Gewoon doorgaan” bereikte daarmee wel een nieuwe mijlpaal: ze besloot eindelijk goed naar haar lichaam te luisteren, de trainingen los te laten en het besloot om niet te starten in de Axtri. Nog vóór de Axtri vond ze uiteindelijk wel haar mojo in het sporten terug, mede dankzij Stoere Vrouwen sporten. En….ze is toch nog gestart in de Axtri!
Raceday!
De weersomstandigheden waren tot en met de dag zelf uitzonderlijk goed voor Noorse maatstaven. Aangezien er op de toppen nog sneeuw lag na een koud voorjaar schommelde vanwege het smeltwater de watertemperatuur in het fjord enorm, variërend van 8 tot 13⁰C gedurende de week. De meting op de ochtend zelf gaf de doorslag voor de daadwerkelijk te zwemmen afstand – en met een temperatuur van 12⁰C was van inkorten geen sprake meer.
Astrid startte zoals gezegd toch op het zwemonderdeel. Voor haar doen zette ze een sterk zwemonderdeel neer, een enorme overwinning op zichzelf en een mentale opsteker. Gelukkig was ze zo verstandig geweest om haar fiets niet in T1 neer te zetten, anders was ze er ongetwijfeld toch opgesprongen J.
Carmen van den Hoven, Julia Garde en Leonie Bouwmeester zwommen ook sterk en zaten respectievelijk na 40, 41 en 43 minuten op de fiets om te beginnen aan de eerste loodzware klim. 15 km tegen een gemiddeld stijgingspercentage van 8%, met onderweg ontzettend mooie uitzichten het dal en fjord in.
Lekker fris!
De klim bracht ze op een hoogvlakte waar een grote groene vlakte, met veel sneeuw en in het water drijvende ijsschotsen het decor vormden. In het dal lagen de temperaturen rond de 20⁰C, boven op de hoogvlakte lag de temperatuur rond de 10⁰C en lag de gevoelstemperatuur nog veel lager doordat er een flinke wind over de sneeuw en het ijskoude water blies.
15 km met daarin ook nog de nodige hoogtemeters moesten hier weggetrapt worden om daarna in een fikse afdaling en na 44km op de teller in het fjord van Erdal uit te komen. Leonie had Carmen inmiddels bijgehaald en met een tijd 3:15u konden ze als 5e en 6e dame overall daar omdraaien om dezelfde route terug te fietsen. Julia volgde tien minuten later en zat er helaas minder fris bij doordat zij flink last had van haar rug.
Terug in het dal van Aurland, en met de twee klimmen al meer dan 3000 hoogtemeters gemaakt te hebben, volgden nog 10 relatief vlakke kilometers naar T2. De dames waren na het fietsen alle drie nog zo fris als maar zou kunnen en begonnen na respectievelijk 6:19 (Leonie), 6:35 (Julia) en 6:45u (Carmen) aan de lange tocht naar de finish in Ostebrø.
Leonie vijfde na het fietsen
Bij aankomst in T2 bleek Leonie haar goede fietsen vastgehouden te hebben. Ze kwam als 5e binnen maar verloor een plekje omdat ze de tijd nam om haar compressiekousen aan te trekken. De combinatie triathlon, Roparun en volleybal had in de voorbereiding voor volhardende achillespeesklachten gezorgd, waardoor ze de vier weken vóór de Axtri geen looptrainingen meer had gedaaan om de achillespees rust te geven. Ze maakte haar bijnaam “The Beast” echter meer dan waar door desondanks haar 6e positie uit T2 vast te houden in haar debuut over de halve afstand in deze extreem zware wedstrijd.
Ook Julia maakte haar bijnaam volledig waar. Op de terugweg uit Erdal zette ze een dijk van een fietssplit neer waarmee ze flink opklom in het klassement van de dames. Ze verliet T2 uiteindelijk op de 11 plek en wist die positie ook vast te houden tot aan de finish.
Carmen leek het op de terugweg moeilijk gehad te hebben. Op het loopparcours moest ze dan ook tot het gaatje gaan maar haar positieve mindset hielp ook haar aan een finish bij haar debuut in deze brute wedstrijd
Pas in de laatste km weer vlak
Het loopparcours begon met 3 vlakke kilometers om daarna op de oude route van Vassbygdi uit te komen. Normaal gesproken een ééndaagse hike, met 1000hm, ontzettend steile stukken waar het meer op traplopen dan op hardlopen aankomt, flinke waterstromen die doorkruist moeten worden en op sommige stukken ontzettend smalle paadjes met een gapend diepe afgrond naast je. Pas in de laatste kilometer werd het weer vlak en was het zelfs een beetje vals plat naar beneden, wat maakte dat er al rennend een mooie finish gemaakt kon worden.
Leonie kwam na 9:15u binnen en finishte daarmee als 2e dame in de categorie 20-29 en als 6e dame overall. Julia volgde met 9:45u als 11e dame (en 6e in de categorie 30-39) en Carmen, die op het loopparcours tot het gaatje heeft moeten gaan, finishte als 19e in 10:27u en werd daarmee 4e in de categorie 20-29.
Aftermath
Een paar reacties van de dames na de finish:
Astrid: “I did it, I did it, I did it!!! Dik binnen de 40 minuten gezwommen! Rest zit op de fiets! Oh wat was ik nu graag op de fiets gesprongen, maar wat vet al dit! X”
Julia: “Jeuj, gehaald!! Nog tips voor misselijkheid na de race? :s”
Leonie: “Het was fantastisch!!! Euforisch gevoel maximaal, en ik voel me eigenlijk best wel goed J. Het was echt een gruwelijk fantastische mooie gave ervaring!!!”
Carmen: “T was top!! De 8 maanden lange weg naar de Axtri met als hoogtepunt vandaag!”
Geweldig gedaan dames, en met dank aan Astrid voor het leuke verslag!
