Het BK Duatlon LD in Hosingen, Luxemburg, leverde Donavan Leyn een podiumplaats op bij de beloften, al had hij zelf liever twee treden hoger gestaan. Niettemin leverde zijn inspanning alweer een geweldig wedstrijdverslag op. Ook qua literair talent en zelfspot gaat hij graag de concurrentie aan met Bientje. Maar hier nu eerst het wedstrijdverslag van Donny: “Ik waarschuw de aandachtige lezer. Hieronder volgt een verslag van een teleurgestelde atleet, vanuit een egocentrisch perspectief. Misschien dat deze blog er binnen een week helemaal anders zou uitzien. Nu overheerst de teleurstelling van de gemiste kans nog. Maar heb geen medelijden lieve lezertjes, ik heb er samen met mijn vriendjes een schitterend weekend op zitten :)”
“Na een teleurstellende wedstrijd heb ik meestal niet veel zin om mijn blog up te daten en dat is nu niet anders. Samen met mijn messcherpe vrienden Carl en Robin vertrokken we zaterdag naar Luxemburg, waar ‘s zondags de Powerman zou plaatsvinden. Deze wedstrijd was tegelijk het Belgisch Kampioenschap en dus tekenden heel wat toppers present. Zelfs wereldkampioen Le Belec stond aan de start.
Ik heb er samen met mijn trainer werkelijk alles aan gedaan om hier in mijn beste conditie aan de start te staan. Tot mezelf helemaal in frieten lopen tijdens een Bike&Run van 34km. Tot een eenzame training van 200km, dobberend over ‘s werelds slechtste kasseistrook Carrefour de l’ Arbre. Voor alle duidelijkheid en om bescheiden te blijven, ik volg onder andere Seppe Odeyn en Lucky Berlage op Strava. Wat die mannen uitspoken is nog een ander paar mouwen. De laatste week veel gerust en dus was het hopen op supercompensatie. Tijdens het losrijden op zaterdag voelde ik hoe laat het was. Mijn benen stonden op ontploffen, in positieve zin. 10km lopen, 60 fietsen en nog eens 10km overleven, het kon niet snel genoeg beginnen.
Om 13u trok het heel sterke deelnemersveld zich op gang, natuurlijk onder leiding van Bientje. Ik voelde me onmiddellijk erg goed. Na 6′ hadden we al exact 2km gelopen, wat ging het snel. In de afdaling hield ik wat in, net als op de daaropvolgende klim. Ik bevond me ongeveer in 25ste positie, maar belangrijker, mijn twee concurrenten, Whytic en Bientje, zag ik voortdurend voor me uit lopen. Ik volgde de raad van mijn ploegleider Stefaan op en kon de schade beperken tot 40″ op Whytic en 20″ op Bientje na 10km lopen. Het droomscenario…
Op de fiets voelde ik meteen dat het goed zat. 60km op een golvend tot klimmend parcours, meer kon ik echt niet verlangen van de organisatie. De eerste 10km reed ik gewoon goed door, eten, drinken, me opladen voor de rest van de wedstrijd. Rechtsaf en bam, start van een 3km lange klim. De 39×23 was net klein genoeg om nog 80 omwentelingen te kunnen draaien. Boven kwam ik bij Bientje en ik zag Whytic 200m verder rijden. Dit na 16km. Als ik 1 troef heb ten opzichte van deze twee kleppers is het mijn duurvermogen. En de wedstrijd moest nog beginnen.
Maar net voor het ingaan van de 2de ronde was het van dat. Zelden deed het geluid van een leeglopende band me zo veel pijn. Fiets aan de kant, voor het oog van honderden toeschouwers, plezant is anders. Voor de rest kan ik kort zijn. Naar de auto geslenterd waar ik plots het idee kreeg om het gaatje met Carls tape toe te plakken. Ik kon mijn band nog tot 3 bar opblazen. Ik had weinig vertrouwen in mijn handigheid en stapte ontredderd terug de fiets op, een kwartiertje later. Met een halfplatte voorband probeerde ik er alsnog het beste van te maken, maar mentaal was het onmogelijk om me nog voor de volle 100% te geven.
Ik kon nog een heel pak duatleten inhalen, waaronder het vrolijke duo Koen&Kris en Carl. De stralende zon en het prachtige parcours zorgden ervoor dat ik me toch weer helemaal kon amuseren. De laatste 10km lopen heb ik niets meer geforceerd. Ik probeerde 2de vrouw Kim Nuellens nog een handje toe te steken terwijl ik met mijn hoofd al in La Roche (wedstrijd 14 juni) zat. Na 5km zag ik dat teammaat Seppe Odeyn eindelijk oververdiend Belgisch kampioen is geworden, heel knappe prestatie! Uiteindelijk na 3u27 gefinisht als 3e Belgische belofte.
Ook al had ik pech en zat er zonder twijfel veel meer in, Whytic heeft zijn overwinning in geen enkel geval gestolen. En mijn respect voor ex 90kg’er Bientje is heel groot. Zo zie je maar dat de grootste concurrenten ook poeslief kunnen zijn voor elkaar. 3 streekgenoten op het podium, een mooie ervaring!
Een dikke merci aan Carl Salomez, opnieuw voor de gratis benzine en de megasteun. Zelf presteerde hij ook heel erg sterk, dat mag ook gezegd en geweten worden!”
De volledige blog van Donny vind je hier
