Toen Malte Bruns in 2015 als snelste Age Grouper op Hawaii finishte, kregen mensen grote verwachtingen van de Duitse atleet. Maar na een hele korte pro carrière was Bruns genoodzaakt gas terug te nemen. Blessures gooiden roet in zijn eten. De Duitser vertelt over deze lastige periode en zijn bijzondere manier van trainen in een interview met Slowtwitch.com.

De dag dat Bruns een top race beleefde in Kona, voelt op het moment verder weg dan ooit. ,,Ik kreeg al problemen toen ik voor het eerst aankwam in Hawaii in 2015. Zoals dat vaak gaat met de achillespees, hielden de klachten aan, al varieerde de ernst van de blessure. Ik heb veel geprobeerd, maar niets hielp. In 2018 raadde een dokter een operatie aan, aangezien ongeveer 20% van de pees was aangetast.”

‘Niemand kon het verklaren’

Maar ook dat mocht niet baten: ,,Ik heb daarna eigenlijk nooit meer pijnvrij kunnen lopen. Ik probeerde het af en toe, maar het lukte niet om weer normaal te trainen.” Waar deze ernstige blessure nou eigenlijk vandaan komt, is voor Bruns nog altijd onduidelijk. ,,Niemand kon het echt verklaren. Het kan komen door een te grote trainingsomvang (Bruns is niet vies van extreem lange trainingen, red.), maar de eerste keer dat ik er last van kreeg was nadat ik naar Hawaii was gevlogen en vier tot vijf dagen rust had genomen voordat ik weer ging lopen. Toen kreeg ik van zowel mijn linker als rechter achillespees last. Ik geloof zelf dus niet echt dat het een overload aan trainingen is, maar – zoals ik al zei – heeft niemand echt een verklaring.”

‘Ik hou ervan om iets raars te doen’

Eén verklaring zou dus Bruns’ voorliefde voor extreme trainingen kunnen zijn. ,,Ik hou ervan om iets raars te doen. Iets wat een klein beetje dom is.” Toch nam Bruns  in 2016 uiteindelijk een coach in de arm: ,,Daardoor ging ik meer – of eigenlijk überhaupt – snelheidswerk doen. Ik ging veel 800 metertjes lopen, dat was leuk al had ik er soms ook angst voor als er 24 op mijn trainingsschema verschenen. Alsnog kon ik af en toe wat gekke dingen in mijn schema’s verwerken. Vooral lange en leuke fietsritten. Bijvoorbeeld een triple fietsdag. Een snelle sessie ‘s ochtends voor het ontbijt, daarna heuvelsprints en na de lunch een drie uur lange rit met wat versnellingen. Dat was een leuke!”, geeft Bruns een voorbeeld.

‘Dat was heel deprimerend’

Toen bleek dat Bruns zijn triathlon ambities even aan de kant moest zetten, was dat een flinke domper. ,,Dat was wel moeilijk. Ik was net afgestudeerd als engineer in 2018 en ik wilde een pro carrière nog een jaar de kans geven om te kijken of het beter zou gaan zonder de stress van het studeren, maar dat gebeurde niet. Toen ik daarna geen proflicentie meer aanvroeg, betekende het dat ik die pro levensstijl in de ijskast moest zetten. Dat was heel deprimerend.”

Hij mist het racen dan ook erg. ,,Ik heb nog wel eens aan een lokale triathlon deelgenomen. Maar het is niet hetzelfde, zodra je niet meer competitief meedoet. Zeker als je daarvoor op een ander niveau hebt geracet. Als je aan een race begint en al weet dat je heel langzaam gaat zijn en pijn zal hebben tijdens het lopen, wat voorheen juist mijn kracht was, dan is dat ontmoedigend.”