Het Ironman circus is nu écht begonnen!
Dag 3: vandaag is een beetje een overgangsdag. Ik verhuis vanop Alii Drive (het hart van de wedstrijd) naar mijn nieuwe logeerplaats, 50km verderop. Tot na de wedstrijd logeer ik bij Sietse De Laeter. Voor hem is het ook zijn eerste keer Hawaii. Hij plaatste zich eerder dit jaar in de Ironman van Zurich. Zijn triathloncarriere is nog relatief jong. Maar met vroeger nog competitiezwemmen in de armen, en enkele seizoenen ligfiets races in de benen, mogen we deze kinesist/personal trainer uit Schoten zeker niet uit het oog verliezen.
Sietse kwam na een hel van een reis pas zondagavond laat toe. Door een probleem met enkele computersystemen, hadden Sietse, zijn vriendin en zijn schoonbroer, in Zaventem al 2,5u vertraging. In New-York misten ze daardoor hun vlucht en moesten 24u wachten om hun reis verder te kunnen zetten. Uiteindelijk, een dag later dan gepland, landde het 3tal in Kona. Hoewel ze verwittigd hadden dat ze 24h later gingen toekomen, had het car-rental bureau hun gereserveerde (én vooraf reeds betaalde) wagen gewoon doorverhuurd en was er niks meer op stock. Na een uurtje onderhandelen met andere car-rentals, konden ze dan toch richting ons verblijf rijden. Ik had hen intussen vervoegd.
Al laat op de avond komen we met z’n 4en toe aan onze condo. Bij de receptie krijgen we bij het aanmelden een aantal keer te horen: and what’s your name? Are you sure it’s booked on that name? Can it be booked on someone elses name? Jawel. Murphy stond zijn wet nog maar eens keihard toe te passen. We hebben uiteindelijk wel een condo gekregen. En achteraf bleek dat de man achter de balie de naam gewoon verkeerd had ingetypt. Maar het was, op zijn minst gezegd een zware avond voor ieder van ons.
Om een lang verhaal kort te maken: op dag 3 zijn we rustig een zwemmeke gaan doen in de oceaan, iets gaan drinken in de Lava Java (the place to be) en voor de rest ben ik althans gewoon lui geweest đŸ˜‰
Dag 4 : Ik heb nog maar de helft van het fietsparcours gezien. Dus ben ik eens met de auto naar het befaamde Hawi gereden. Het fietsparcours in Hawaii is eigenlijk eerst een paar keer draaien en keren vlak bij de start in Kailua, en van daar eigenlijk een lang stuk tot in Hawi en dan gewoon de zelfde weg terug. De laatste 30km tot aan het keerpunt staan bekend om héél winderig te zijn. En de wind heeft dan nog de leuke eigenschap op te draaien. en uiteraard draait hij zich steeds tegen de triatleten. Nu wouhet toeval natuurlijk dat er vandaag geen wind stond. Ik heb het dus niet aan de lijve kunnen ondervinden.
Over het fietsparcours kan ik maar een ding zeggen: I love it ! Dit is iets voor powerstoempers.Hoewel het nergens vlak is, en er toch wel serieuze bulten inzitten, is het geen echt klimparcours. Dit is iets waar je op pure kracht moet door geraken.
In de namiddag ben ik dan richting Kailua gereden. Daar is het echte circus nu begonnen met "The parade of nations". De openingsstoet. De meesten van onze Belgen hadden wel de moeite genomen om mee op te stappen in deze stoet. Helaas zie je op zo een parade geen PRO atleten. Eigenlijk is dat wel een beetje jammer. Ok, prof’s moeten zich 100% op de wedstrijd focussen. Maar een 3-tal dagen voor de race, moet dat volgens mij toch wel nog kunnen. De openingsceremonie van de Olympische Spelen krijgt toch ook dat magische effect van alle pro’s die nog effe samen paraderen voor ze met elkaar de sportieve strijd aangaan.
Hoe dan ook: de beeldjes zijn, zoals altijd, te bekijken in ons fotoalbum .
Aloha, uw reporter ter plekke kruipt in zijn bedje
