Met deze prachtige zonsondergang valt er alweer een doek over een prachtige, maar vooral ook drukke dag in Hawaii. De dagen vliegen hier voorbij. Ik probeer voor jullie de leukste plaatjes te schieten alsook onze Belgen in beeld te brengen en eventjes aan het woord te laten.
Woensdag 7 okt : ik heb ‘s morgens een afspraak met Marino Vanhoenacker .Marino is heel gefocust op zijn wedstrijd en houdt zich een beetje weg uit de drukte van het hele circus. Ik ontmoet hem op het terras van de Lava Java, de taverne waar het Commerzbank team (waar Marino deel van uitmaakt) dagelijks samen komt om met de pers te praten.
Pronostieken worden er niet gemaakt. Dit is Hawaii! Iedereen is hier en iedereen is in vorm. Voor Marino kan het seizoen eigenlijk niet meer stuk. Hij won reeds de Ironman van Zuid Afrika en voor de 4e keer op rij die van Klagenfurt. Hij won de Ironman Antwerp 70.3 en werd 2e in de Ironman St Polkten 70.3 na een sprint met Chris McCormack. Uiteraard zou Hawaii de kers op die taart zijn.
Ik vroeg of Marino het anders aangepakt heeft tegenover vorig jaar? Hij heeft een Ironman meer gedaan (die van Zuid-Afrika) en heeft geen stages gedaan zoals andere jaren. Voor het eerst heeft Marino ook een trainer onder de hand genomen. Die heeft hem op het zwemmen een stap verder gebracht.
Bink ziet er alleszinds enorm gemotiveerd en gedreven uit!
Na het babbeltje met Marino ben ik helemaal naar de andere kant van het eiland gereden (140km), naar Hilo, de grootste stad van The Big Island. Van daar ben ik met een helicopter vertrokken voor een vlucht over het tropische regenwoud en de actieve vulkaan van Hawaii. De beelden daarvan zijn te vinden in ons fotoalbum.
Donderdag 8 okt : Vandaag weer een behoorlijk drukke agenda af te werken. Eerst moet de pers-accreditatie in orde gemaakt worden. Ik had de timing nog niet doorgekregen, maar kwam gelukkig op het goeie moment aan in het Media Center. De persconferentie met de PRO’s was net begonnen. Bij de mannen was het vooral Craig Alexander, de winnaar van vorig jaar, die aan het woord was. Ook hier wordt weer niks gespeculeerd. Iedereen heeft misschien wel zijn"tactiek" in gedachte. Maar er kan zaterdag zo veel gebeuren. Het belooft warm te worden, niet veel wind, en de wind zou wel eens anders kunnen zitten dan anders. Het wordt zeker een veldslag.
De opmerkelijkste uitspraak van Alexander ging over de speedsuits die iedereen nu draagt. Er werd om de aanwezige profs hun mening gevraagd. En de meesten vonden de speedsuits wel eengoede zaak. Alleen Craig Alexander was er radicaal tegen. Het is een technische evolutie zoals zoveel zaken in onze sport. Maar het is een evolutie die een oneerlijk voordeel introduceert. Een aerodynamische fiets levert voordeel voor alle fietsers, zowel de sterke als de minder sterke fietser. Een speedsuit verbetert je drijfvermogen, verbetert je positie in het water. Een voordeel vooral voor minder goeie zwemmers. Voor hem dus liever zonder suits, maar als 1 iemand ze draagt, kan het ook niet anders dan dat iedereen er mee zwemt.
Bij de dames zat Chrissie Wellington centraal. Bij de dames wordt er wel een pronostiek gemaakt. Er moet eigenlijk al heel wat mis gaan, wil Wellington niet winnen. Ze blakert van zelfvertrouwen. Ze zwemt, fietst en loopt naar eigen zeggen sneller dan vorig jaar. De hoge verwachtingen van iedereen, vindt ze geen echte extra druk op haar schouders. "Ik leg schep vooral voor mezelf de hoogste verwachtingen", aldus Wellington.
De Nederlandse Yvonne Van Vlerken, vorig jaar 2e, hoopt dit jaar terug op een top 3. "Ik moet eerst nog wat ervaring opdoen, winnen kan ik nu nog niet"
Volgens coach Pieter Timmermans, mikt onze eigen Tine Deckers op een plaats tussen 8 en 15. Tine is de eerste Belgische dame die een Ironman wist te winnen. Ze schreef die van Nice op haar naam. Tine bewees daarnaast in Knokke ook nog eens dat ze verbazend hard kan fietsen. Een eigenschap die hier in Hawaii zeker van pas zal komen.
Na de persconferentie was er de briefing voor de PRO’s. Vlak voor ze naar daar gingen, werden de Belgen effe bij Kris Meertens geroepen voor een kort interviewke voor VRT. Met een half oor luisterend hoorde ik Bert Jammaer toch een dikke top-10 uitspreken, iets van een 7e-8e plaats.
De briefing heb ik geskipt om even zelf een zwemmeke te gaan doen in de prachtige oceaan. Om daarna naar mijn laatste afpraak te gaan: de 2x voudig Hawaii winnaar Luc Van Lierde.
Luc is nog nooit zo ontspannen geweest als nu. Hij logeert niet op Alii Drive, zoals de meeste anderen, maar in Waikoloa Beach, een 40-tal km verderop. Hier vindt hij de rust, zowel lichamemijk als geestelijk, om zich voor te bereiden op de wedstrijd. Hij drinkt ‘s avonds een glaasje wijn, iets wat hij vroeger nooit zou doen. Hij traint hard, maar vindt de tijd om tussendoor ook wat te ontspannen met zijn roommates Jo en Gunter. Voor Luc is dit zowiezo de allerlaatste Ironman. Hij is 40 en wil wel eens iets anders gaan doen in zijn leven. Er liggen verschillende pistes open. Die worden bekeken als ik terug thuis ben, maar nu is het nog even focussen op de wedstrijd. Een pronostiek maken is moeilijk. Het wordt bloedheet. Maar hij beloofde alvast dat hij zeker nog eens het beste van zichzelf wil geven.
