Lode Soenen en Ivan Desmidt, twee atleten van het Brugse Triatlon door Brugge tri-team combineren dit jaar hun sportieve ambities met reizen. Zo stond zondag de Ironman van Brazilië op hun agenda. De heren stuurden ons volgend verslag door…
Tis eens iets anders, na Klagenfurt en Roth, wagen we ons aan de ironman van Brazil. We zien het geweldig zitten: Braziiiiiiiil, lalalalalalala …. Leuk detail is dat er slechts 2 Belgen aan de start komen, wij! Yihaaa, de strijd ligt open.
Als we toekomen in Florianopolis is er een drukkende warmte van 27 graden, leve de sletsen en de short, al slikken we even als we denken aan de marathon … . De zee is spiegelglad en zwemt zalig. Het fietsparcours volgt hoofdzakelijk de autostrade, wat goed bolt, maar niet altijd evident was om te verkennen …
Tzijn heerlijke relaxte dagen om te aklimatiseren, met veel rust en nog meer eten. Tot het weekend eraan komt. Regen en felle wind (tiens waar kennen we dat van), de zee krijgt een iets te entousiaste golfslag en mijn fietskaweetje ligt nog ergens thuis … shit. Voor de wedstrijddag zelf voorspellenze niet veel goeds. Dan maar enkele schietgebedjes tot onze lieve heer, dat het pas zou beginnen regenen eenmaal we aan het lopen zijn. Em zie, God bestaat!
30 mei, 6u30, Florianopolis, Jurere beach. 1650 athleten staan op het strand, heel wat volk errond, het wordt voorzichtjes dag, de zonsopgang is zo fascinerend dat je er stil van wordt. De helicopter scheert boven ons, handjes! De speaker bundelt al zijn testosteron om het hele gebeuren zo heroisch mogelijk te verslaan. Opeengedrumd wensen we Jan, Pier en Pol veel succes met een stevige berenpoot (al heten ze hier Fernandez, Joao en Alejandro ). De hele sfeer heeft iets magisch, hiervoor zijn we gekomen!
Bang! Knal! De plotse start. Een bende zotten dondert pattatas fritas de zee in. Na 50m is het meteen duidelijk, de zee is iets te enthousiast. Het is vechten tegen de golven, tegen elkaar, tegen het zoute water. Halverwege een stukje door het mulle zand en klets, de tweede lus. We zwemmen beiden scherpe tijden , schitterend! We gaan hier potten breken! 300m spurt naar de wisselzone en de fiets op. Met stevige wind in ons gat doen we een Cancellara’tje, tot aan de U-turn, amai ons botten, was da? Stampen, zwoegen tegen wind. De bevoorraading bestond enkel uit water, Gatorade en bananas. Toch al bij al een snel fietsparcours met slechts 4 kort hellingen (7%?). Ivan start zijn marathon met een tussentijd van 6u15, nu een marathon van 3u45 en tis binnen, de magische grens van 10u. Lode start de achtervolging op 6u35, nu gewoon nog even een vlotte 3u25 uit de mouw schudden en tis ook van da, J. Het tempo wordt gezet, Ivan met stijve benen, Lode met soepelen benen (zou het er toch inzitten?). In de eerste halve marathon liggen enkele hellingen, waarvan de zwaarste te vergelijken is met ‘de muur’ in Aarschot (wandelen!). Na 21km liggen we beiden nog op schema voor de 10u, nog 2 lokale lussen van 10,5km (peanuts, :-s) . De eerste lijkjes liggen al langs de kant. Ivan blijft lekker bollen, Lode zal echter nooit het bord van km 29 vergeten. Het hoofd wil nog maar de benen slaan kompleet in de kramp. Tedju, gegokt en verloren, nu nog 13 km tjaffelen naar de finish, tis afzien maar na 10u15 komt hij content over de eindmeet! Het blijft iets zaligs hebben, aankomen. Ivan had nog een uur voor de laatste ronde, dat moest lukken! De benen liepen leeg, twas pompen, vechten, duizelen … maar hij lapt het toch wel zeker, godverdomme, J. 9u56! Schitterend! We plunderen de povere revovery-tent, en genieten van de aankomst van vele anderen, emoties gaan alle kanten uit. Kroppen in de keel, tranen, trotse blikken em contente glimlachen! De sfeer op de volledige triatlon heeft iets unieks! Alsook de pijn de dagen nadien.
En nu weer tijd voor braziiiiiil, lalalalalalala …… .
Ivan en Lode
