Tweevoudig Olympisch triatleet Sarah True is de stem en het gezicht geworden van geestelijke gezondheid in betrekking tot sport. In de twee jaar na True’s deelname aan de Olympische spelen van Rio in 2016 vocht de Amerikaanse tegen depressies. Het was een zwarte periode waarin bij de atlete veel twijfels en vragen ontstonden over de diepere betekenis – of soms het gebrek daaraan – van haar sport. True kampte met zelfmoordgedachten; zo beeldde zij zich regelmatig in het stuur om te gooien en af te rijden op het tegemoetkomende verkeer. Ondanks deze heftige emoties was het gevecht in haar hoofd voor buitenstaanders niet zichtbaar.
,,De nacht voor de Spelen in 2012 lag ik op een hoopje. Een totale ‘breakdown’, huilend van de zenuwen… Ik heb nauwelijks geslapen”, vertelt True in een interview met triathlete.com. Het was niet de eerste keer dat deze gevoelens de atlete opbraken; door de wezenlijke druk om te presteren ontstonden deze angstgevoelens wel vaker.
True’s studiejaren en de start van haar triathlon carrière
Terwijl True tijdens haar studiejaren minder serieus sportte en zelfs een pauze inlaste, vond zij het plezier terug in sport. Of het nou zwemmen of lopen was; ze wilde geen van beide sporten tekort schieten en koos voor triathlon. In 2005 verscheen zij voor het eerst in het ITU circuit. Helaas niet geheel zonder de angsten die zij eerder al eens onder ogen kwam.
,,Het moeilijkst vond ik het gevoel dat ik nooit goed genoeg was en dat ook nooit zou zijn”, verklaart de atlete in het interview. True’s partner, Ben, ontdekt de echte gedachten die schuil gingen achter de angsten van zijn vrouw pas later. ,,Het duurde even voor zij hier open over durfde te zijn”. True haalde dus haar eigenwaarde uit sportieve prestaties. Zenuwen voor een wedstrijd waren dan ook extremer dan de bekende zenuwen die wij allemaal wel eens ervaren. Angstgevoelens kondigden zich soms al weken voor een wedstrijd aan.
De Spelen van 2012
De angsten en tranen waren het voor lange tijd waard gezien True’s successen. Zo ook de slapeloze nacht voor de Olympische Spelen van 2012, waar ze vierde werd. Zoals veel Olympische atleten dat ervaren, volgde na deze hoge piek een dal. Dit dal hield niet aan, nog niet: het waren de Olympische Spelen in Rio die True echt onderuit sloegen. De donkerste dagen in haar leven volgde.
Een slechte voorbereiding
Het jaar in aanloop naar de Spelen in Rio kende wat hindernissen, zo had True onder andere problemen met het vinden van de juiste coach en trainingsomgeving. ,,Veel atleten krijgen hier mee te maken. Als een coach goede resultaten heeft behaald, gaat een atleet er van uit dat ze daar moeten zijn om sneller te worden. Het is moeilijk om een stap terug te doen en het grotere geheel te zien, en dan soms de conclusie te moeten trekken dat dit niet voor je werkt”, geeft Ben aan.
Uiteindelijk koos True er dan toch voor af te zien van de samenwerking, maar niet zonder consequenties. Ze verloor drie jaar aan trainingsgegevens. Zo begon ze haar voorbereiding op de Spelen ‘blind’; zonder coach en zonder haar bekende trainingsmaatjes.
Deze ervaring zorgde dat de atlete opnieuw geconfronteerd werd met haar gedachten; waarbij zij vooral twijfelde aan de betekenis – of het gebrek daaraan – van haar carrière in de sport. True begon daarbij alles in twijfel te trekken, zo ook het financiële plaatje achter de sport en de Spelen. Het was mogelijk haar eigen intelligentie die in de weg kwam te staan van haar sportieve doelen. ,,Ik kon geen doel meer vinden in wat ik deed en geloofde niet langer in het instituut”.
De teleurstellende Spelen van 2016
Ondanks al deze vraagtekens lukte het True om in Olympische vorm te komen. Zo stond ze aan de startlijn van haar tweede Spelen, vastbesloten te bewijzen dat alles waar ze doorheen was gegaan het waard zou zijn.
Door een aanhoudende kramp in haar been vanaf het zwemmen kon True het niet bijbenen op de fiets. Ze werd uiteindelijk uit de race gehaald nadat zij gedubbeld was. ,,Je visualiseert alle manieren waarop een race kan verlopen, maar het kwam nooit in mij op dat dit kon gebeuren. Hier was ik echt niet op voorbereid”, verklaarde True.
Het gevecht tegen de depressies en slaapproblemen
De jaren die er op volgde kampte ze met zware depressies en slaapproblemen. Genieten kon True van niets meer en het was niet zelden dat ze nadacht over zelfmoord. True had het gevoel dat ze zowel zichzelf als haar man teleur had gesteld en iedereen tot last was.
Langzaam verdween de mist in haar leven. Dit verbeterde pas vanaf het moment dat True aan zichzelf toe durfde te geven dat het niet goed met haar ging. Ze begon te praten over haar gevoelens, en dat hielp.
Zo kwam True er achter dat haar problemen verder gingen dan de sport: het was het bewijzen aan mijzelf dat ik iets waard was. True moest leren om dit niet zwart-wit te zien en zich te realiseren dat het niet erg is om een ‘work-in-progress’ te zijn, altijd verder groeiend van ervaringen. Ze moest leren dat het achtervolgen van haar sportieve doelen waardevol was, al zou ze zich niet plaatsen.
En dit pakte True goed op: ,,Het is een nieuwe lens waardoor ik mijzelf en sport zie. Voor het eerst ben ik tevreden met wie ik ben. Dat vertaalt zich dus ook in het zijn van een tevreden atleet.”
Terwijl True haar leven opnieuw vorm geeft en uit het dal kruipt, werd zij de stem en het gezicht van geestelijke gezondheid in relatie tot sport. ,,Het is mijn missie om transparant te zijn over de andere kant van sport”, vertelt True.
(tekst gaat verder onder foto)
Ironman, Kona en plezier in sport
True herontdekte de sport toen ze besloot zich te richten op de lange afstand. Zo nam zij haar eerste Ironman deel in Frankfurt 2018. Met een snelle tijd van 9:05:19 kwalificeerde de atlete zich direct voor Kona.
De lange afstanden bevallen goed door de grotere gemeenschap en het contact met niet-elite triatleten. Daarbij ervaart True geen stress meer in aanloop naar races. De dag voor de race werd True zelfs gespot met een hamburger en friet op een terrasje; dit terwijl menig pro atleet in bed lag, uit de zon en uitrustend voor de grote dag. ,,De nacht voor Kona sliep ik goed, ik was relaxt.”
Uiteindelijk finishte True als vierde vrouw, een zelfde prestatie als zij neerzette in de Spelen van London. Maar één ding was anders: ,,Nadat ik fysiek was hersteld van de race, was mijn mentale toestand niet aangetast. Ik was tevreden en zag het als een ervaring om van te leren. Het contrast van deze twee races, hoe ik ze verschillend heb verwerkt, laat zien hoe ver ik het heb geschopt.”
,,De paradox van sport is dat het zowel onbeduidend als betekenisvol is”, Twitterde True nadat zij het licht aan het eind van de tunnel zag. Zo twittert zij vaker over dit onderwerp op haar account: @sgroffy
