Het was niet Kristian Blummenfelt, het was niet Gustav Iden en het was ook niet Alex Yee; deze drie mannen werden als grootste favorieten gezien voor de overwinning bij de WTCS Bermuda. Alledrie waren ze niet opgewassen tegen een ontketende Vincent Luis, die een geweldige race beleefde en eindelijk zijn ‘oude vorm’ lijkt te hebben hervonden. Nederlands succes was er niet; Donald Hillebregt werd 41e en Richard Murray stapte al vroeg in de race uit.
Het zwemmen verliep zoals eigenlijk altijd bij WTCS-races: er was één koploper – in dit geval de Fransman Vincent Luis die na 19:01 minuut uit het water kwam – en daarachter volgden alle mannen in een lang lint. Er werden dus al wel wat verschillen gemaakt en vooral opvallend was het tegenvallende zwemonderdeel van Richard Murray (49e op 55 seconden) en Mario Mola (52e op 1:02 minuut). Donald Hillebregt daarentegen ging lekker in het water en kwam als 29e terug in T1. Hij had 42 seconden achterstand en zat onder andere voor Gustav Iden.
Op de fiets ontstond al snel een kopgroepje van acht man: Jonas Schomburg, Vasco Vilaca, Vincent Luis, Márk Dévay, Jumpei Furaya, Csongor Lehmann, Kyotaro Yoshikawa en Simon Westermann. Daarachter vormde zich een enorm peloton met eigenlijk alle favorieten – behalve Mario Mola, die liep enorme achterstand op – en die groep reed op iets meer dan een halve minuut achterstand.
Feitelijk ontvouwde zich er een enigszins saai fietsonderdeel, want halverwege was er vrijwel niets aan de situatie veranderd. Lehmann was dan wel uit de kopgroep gelost en de grote achtervolgende groep verloor over de eerste 20 kilometer zo’n tien seconden, maar daarmee reden ze dus nog steeds ruim binnen de minuut achterstand. In die groep zaten ook Hillebregt en Murray, alhoewel laatstgenoemde al snel uit de race stapte en dus een teleurstelling had te verwerken. Ook in de tweede helft van het fietsonderdeel veranderde er weinig; toen de kopgroep na 1:17:40 netto racetijd de fiets in T2 terug hing om aan de afsluitende tien kilometer hardlopen te beginnen, was het 43 seconden wachten tot de grote achtervolgende groep datzelfde deed. In de slotfase verloor Hillebregt nog wel tijd op deze groep; hij kwam een halve minuut later terug in T2.
Zoals wel vaker was het Schomburg die als eerste uit T2 wegrende – de Duitser kan bijzonder goed wisselen – maar een echt grote voorsprong op zijn zes concurrenten pakte hij niet. Eigenlijk was het interessanter om te zien wat daarachter gebeurde, want de snelste lopers uit de tweede groep begonnen tijdens de eerste 2.5 kilometer al naar voren te lopen. Enigszins opvallend waren dat niet Alex Yee, Blummenfelt en Iden, maar wel Antonio Serrat Serrat Seoane, Adrien Briffod en Jelle Geens. Zij liepen nog maar twintig seconden achter de koploper – op dat moment ging Luis net voorbij aan Schomburg – en dus leek de het wedstrijdbeeld op het punt volledig te veranderen.
Eén ding was zeker; Vincent Luis had de vorm terug waar hij al lang naar op zoek was en pakte een mooie voorsprong. Halverwege de run lag hij zeventien seconden voor op zijn eerste achtervolgers: Serrat Seoane, een indrukwekkend naar voren gelopen Geens, Schomburg en Vilaca. Yee, Blummenfelt en Iden leken niet bij machte om de overwinning te gaan opeisen, want volgden – in een grote groep – nog steeds op 40 seconden. Hillebregt liep 39e en verloor snel tijd; hij liep al meer dan vier minuten achter.
Vanaf dat moment bleef Luis ongekend hard doorlopen en ook al kwam Serrat Seoane nog dichtbij; het lukte de Fransman om de overwinning veilig te stellen. Uitzinnig van vreugde kwam hij over de finish in een tijd van 1:49:37. Serrat Seoane volgde 9 seconden later. Het brons was voor de Spanjaard Roberto Sanchez Mantecon, die 18 seconden later finishte. Daarachter werden Jelle Geens, Alex Yee en Kristian Blummenfelt vierde, vijfde en zesde.
Ook in de laatste vijf kilometer verloor Hillebregt nog veel tijd. Uiteindelijk werd hij 41e op 8:51 minuut.
