Eline Koers heeft afgelopen vrijdag in het Italiaanse Livigno de Icon Livigno Extreme Triathlon gewonnen. De organisatie is lovend over Koers: ,,Not only a king. ICON also has a queen. A formidable athlete who has shown extraordinary character and effort. She is Eline Koers”, staat er op hun Facebookpagina te lezen.
Het was voor Koers haar 6e Long Distance en zelfs ook niet de eerste extreme triathlon: de Norseman werd ook al door Koers getrotseerd. Ondanks haar ervaring was het voor Koers toch spannend: ,,Het was wel een beetje spannend, vooral vanwege de weersverwachting die slechter en slechter werd.” De weersvoorspelling kwam helaas ook uit: ,,Vlak voor de start begon het met regenen en op een half uur na heeft het eigenlijk de hele dag geregend. ”
De Livigno Extreme Triathlon heeft zoals de naam doet vermoeden een extreem zwaar parcours. Het zwemonderdeel begon om 5:15 uur in de ochtend in het stuwmeer van Livigno: ,,Bij de start was het nog donker en ondanks de felle boeien die in het meer lagen was het toch een beetje op de gok zwemmen. Ondanks dat heb ik goed genavigeerd, maar niet vooraan gezwommen. Met 1:07 uur was het ook niet mijn beste zwemtijd, maar het zou een lange dag worden en ik heb nog nooit zo ontspannen gezwommen.”
(tekst gaat verder onder de foto)
Het fietsonderdeel is vergelijkbaar met een cyclo als de Marmotte, gedurende de 195 kilometer moesten er maar liefst 5000 hoogtemeters overwonnen worden. De route voert vanuit Livigno over de Forcola pass (2315m), de Fuorn pass (2149m), de beruchte Stelvio pass (2757m) en als toetje de Foscagno pass (2291m). Koers: ,,Mijn doel was om heelhuids van de fiets te stappen. Daarnaast heb ik lang getwijfeld of ik op de TT-fiets of op de racefiets zou rijden, maar wegens rugklachten heb ik voor de racefiets gekozen. Ik heb het fietsen in de bergen, met name het dalen, niet veel getraind. Vanwege het slechte weer heb ik daardoor heel behouden gedaald, maar desondanks toch weinig tijd verloren bij de afdalingen. Doordat ik redelijk vooraan uit het water kwam had ik verwacht dat er veel heren voorbij zouden komen, maar dit viel uiteindelijk mee. Tot aan de Stelvio heb ik redelijk met de heren mee kunnen rijden . Er waren zelfs een aantal mannen die met korte broek op de fiets gestapt waren met dit weer.”
De lokale bevolking snapt de sport ook goed: ,,Ik heb voor de afdaling van de Stelvio geen kleding gewisseld, omdat ik het op dat moment niet koud had, maar toen ik eenmaal omlaag reed kreeg ik het natuurlijk wel snel koud. Op een gegeven moment was ik aan het overwegen wat beter was: meer remmen zodat ik minder hard zou rijden en het minder koud zou hebben, of minder remmen zodat ik sneller beneden zou zijn. Het remmen zelf werd echter ook steeds lastiger. Toen ik samen met een andere deelnemer voor een stoplicht stond te wachten, stopte er een auto tussen ons in. De ramen gingen omlaag en er werd iets in het Italiaans geroepen. Al snel begreep ik dat we onze handen voor de verwarming van de auto mochten opwarmen. Dit was echt super. Het was net genoeg om het laatste stuk van de afdaling goed door te komen.”
(tekst gaat verder onder de foto)
De afsluitende marathon ging in de eerste acht kilometer omlaag, om in de laatste tien kilometer nog 1100 meter de hoogte in te gaan. ,,De eerste acht kilometers van het loopparcours gingen omlaag over een mountainbike pad, daarna loop je in het dal over een pad dat eigenlijk ook niet echt vlak is. Mijn support loper, Bastian Janssen, zou eigenlijk alleen de laatste tien kilometer meelopen, maar had besloten om de hele marathon mee te lopen en heeft me daarmee super ondersteund. Het lopen zelf ging de eerste vijftien kilometer goed, maar daarna wilden mijn benen niet meer en dan is het nog een heel eind. Ik wist toen dat ik bij de dames ongeveer 1,5 uur voorsprong had op de nummer twee, dus daar hoefde ik me geen zorgen over te maken. Maar toch heb ik mijn best gedaan om zo snel mogelijk bij de finish te komen.” Niet alleen de eindtijd van 16:56 uur zegt veel over de zwaarte van de race: ,, Het ‘Did Not Finish’ percentage van de race lag boven de vijftig procent.”
(tekst gaat verder onder de foto)
De weersomstandigheden spelen bij de extreme triathlons altijd een grote rol: ,,Vorig jaar was het heel warm tijdens de ICON Livigno Extreme Triathlon, terwijl het dit jaar koud was en regende: echt pech voor de organisatie. Dat het weer nu slecht was, betekent niet dat het volgend jaar ook zo is. Nu heeft het zelfs gesneeuwd, dat maakt het toch wel speciaal.” Koers is haar support team erkentelijk: ,, Zonder mijn support team bestaande uit Emma Grijsen, Ido Holtkuilen, Bastian Janssen, Marije de Gruijter, Mattijs Steenhuis, Willeke Koers en coach Hidde Bekhuis, was het niet mogelijk geweest.”
