Met een enorme lach – en zeer waarschijnlijk toen al vervuld met een groot gevoel van trots – kwam Els Visser afgelopen zaterdag als derde over de finish bij de PTO T100 in Singapore. Het was niet alleen een prestatie van wereldformaat, maar voor de atlete zelf ook een verrassing. “Dit had ik nooit verwacht, maar het is loon naar werken. Dat is ook het mooie aan triathlon: er zijn geen shortcuts. Het is alles ervoor geven, keuzes maken in je leven, volledige toewijding en iedere training het beste van jezelf laten zien. Uiteindelijk betaalt zich dat uit en ik denk dat dit daar een mooi voorbeeld van was.”
Inmiddels is Visser alweer op de Filipijnen, waar ze aankomend weekend in actie komt tijdens Ironman 70.3 Lapu-Lapu. De afgelopen dagen waren misschien wat hectisch, maar dat zal nu weer veranderen. “Na de derde plaats zat ik even een beetje in een roes; het voelt aan de ene kant ontzettend onwerkelijk, maar tegelijkertijd is het ook wel ingedaald dat het écht is gebeurd en ben ik ontzettend blij met de race die ik heb gedraaid. Ik had nooit verwacht hier (in Singapore, red.) een podiumplaats te kunnen pakken. De komende dagen wordt het weer focussen en me voorbereiden op de volgende.”
‘Was even bang dat ik mijn fietsbenen niet had’
Visser kijkt dus alweer vooruit, maar natuurlijk kunnen we niet om Singapore heen. Voelde Visser zich de hele dag sterk? Wist ze al snel dat er magie in de lucht ging, ook al kwam ze met minuten achterstand uit het water? “Het eerste rondje op de fiets voelden mijn benen zwaar en was ik er even bang voor dat ik niet mijn fietsbenen zou hebben. Toch zag ik al snel, dankzij de vele keerpunten van het parcours, dat ik bij de vrouwen achter me wegreed en juist dichterbij de dames voor me kwam. Ook zag ik meteen dat ik een stuk beter in de race lag dan vorig jaar (toen Visser laatste werd in Singapore, red.). Dus, ondanks dat mijn benen misschien niet zo goed voelden, kreeg ik wel motivatie en wist ik dat ik tijd goed aan het maken was.”
Terwijl Visser op de fiets de ene na de andere vrouw inhaalde en langzaam maar zeker aansloot bij de tweede groep – met op dat moment alleen nog koploopsters Lucy Charles-Barclay en Lucy Buckingham voor zich – was er af en toe wel wat twijfel of ze niet te hard ging. “Het voordeel is dat ik altijd alles op gevoel train en nooit kijk naar power of hartslag. Daardoor ken ik mijn lichaam nu zo goed en kan ik mijn intensiteit zo goed inschatten, dat ik perfect weet hoe ik zo’n race in kan gaan. Maar, met de loodzware omstandigheden die er waren, was het natuurlijk wel even iets spannender. Na een paar rondjes op de fiets hoopte ik wel dat ik kon blijven volhouden.”
‘Ashleigh Gentle riep dat ik zo goed fietste; dat was een mooi moment’
Dat lukte dus, ondanks wat kramp die gelukkig ook snel weer wegtrok, en vervolgens begon Visser op een derde positie aan de afsluitende 18 kilometer lopen. Al binnen een paar honderd meter kwam Ashleigh Gentle, de uiteindelijke winnares van de race die kort daarvoor op de fiets nog was ingehaald door Visser, haar weer hard voorbij gelopen. “Maar dat was volledig ingecalculeerd. Ik weet dat zij een sterkere loper is, dus het laatste wat je dan moet proberen, is om met haar mee te gaan. Ze tikte me nog even aan en riep dat ik zo goed had gefietst. Dat vond ik erg mooi. Ik riep naar haar dat ze ervoor moest gaan. Ik heb veel bewondering voor Ashleigh en gun haar deze overwinning.”
De eerste loopkilometers waren even aftasten voor Visser, maar ze had één mindset die de boventoon voerde. “’Race without fear’ en dan zie ik wel hoe ver ik kom. Als je niet all-in gaat, haal je ook geen podium.” En ook al zat Visser de eerste loopkilometers nog niet helemaal lekker in haar vel, merkte ze na een paar kilometer dat haar ritme omhoog ging en daarmee ook het tempo. “Toen kreeg ik er vertrouwen in dat ik een goede achttien kilometer kon lopen.” Al snel zag Visser dat ze niet alleen uitliep op de vrouwen achter haar, maar ook begon in te lopen op Lucy Buckingham. In de slotfase ging ze haar voorbij, daarbij dus oprukkend naar een derde plaats. “Toen wist ik dat het goed zat. Zelfs als we hadden moeten sprinten, had ik er vertrouwen in dat ik die sprint zou winnen.”
‘Voelt onwerkelijk en is loon op hard werken’
Visser claimde de derde plaats en daarmee misschien wel de beste prestatie uit haar loopbaan. “Het voelt echt onwerkelijk, vooral omdat deze afstand mij eigenlijk niet echt ligt. Dat ik dan tussen deze wereldtoppers zo’n prestatie kan neerzetten, is echt mooi en loon op hard werken.”
Voor Visser volgt nu Ironman 70.3 Lapu-Lapu en een week later Challenge Taiwan. Daarna reist ze door naar St. Moritz, waar ze zich zal voorbereiden op een langer verblijf in Europa. Mocht Visser een wildcard krijgen voor de derde T100-race – in San Francisco – zal ze die, op aanraden van haar coach, waarschijnlijk aan zich voorbij laten gaan. “Het is lekker om straks weer terug te zijn in Europa en daar wat races te pakken. Het seizoen is nog jong, dus we gaan zien wat ik er nog meer kan uithalen.”
