Zoals we eerder deze week berichtten, neemt Peter Croes niet deel aan het WK in Vancouver zondag. Op zijn weblog brengt hij hierover het volgende emotionele bericht:
"We zijn de donderdag voor het WK, en ik zit op de luchthaven. Meestal komen atleten hier nu toe of komen ze nog wat achtergebleven bagage ophalen. In dit geval is het anders. Een Belgische atleet zit hier met traantjes in zijn ogen een verslagje te typen op zijn computer. Helemaal alleen aan een tafeltje, zijn tickets naast hem die er voor zorgen dat er geen weg meer terug is….
I’m coming home."
2 dagen voor mijn vertrek naar Vancouver merk ik een stijfheid in mijn enkel. Ik kan niet meteen plaatsen welke pijn het is maar ik maak me ook geen zorgen. De ochtend nadien zak ik bijna door diezelfde enkel. Echter, na een stevige zwemtraining leek alles in orde. We trokken nog even naar Huldenberg waar we de benen zowel tijdens het fietsen als tijdens het lopen zouden laten draaien op wedstrijdtempo. Maar ik kreeg echter geen stap gezet, letter niet één stap.
Aangezien Dokter Toon Claes weg was op vakantie (hij noemt 24u de Ventoux beklimmen vakantie by the way), kwam ik bij Dokter Wildiers in Leuven terecht. Na een RX, echografie en een botscan was het enige wat we konden vaststellen…. een stressfractuur.
We vertrokken toch naar Noord-Amerika om probeerden daar dan maar het ploegenspel uit te spelen. Maar toen Toon Claes uiteindelijk toch het verslag in handen kreeg, kon ik mijn gemoed niet meer de hoogte injagen. Dr Vincent Vanbelle kwam ter plaatse en samen met de trainersgroep, medische staf en de VTDL kwamen we tot één oplossing: startverbod….
Maandag volgt nog een NMR om definitief uitsluitsel te krijgen over het letsel en de eventuele herstelperiode…
Het ging goed tot op heden, al zit ik hier nu maar eenzaam met de tranen in de ogen…
Can’t wait to be home"
