“Hawaii is voor elke triatleet denk ik wel een droom. Het grappige is, voordat ik naar Frankfurt ging, was ik uit eten met mijn vrouw en toen vroeg ze wat mijn triathlondroom was. Ik zei dat ik het wel leuk zou vinden om een triathlon in de buurt te doen, zodat iedereen kon komen kijken. Ze zei: ‘Dat kan het toch niet zijn…en Hawaii dan?’. ‘Dat is zo’n ver-van-mijn-bed-show’, reageerde ik.”
Enkele maanden geleden hield Lucas zich nog bezig met de voorbereiding op zijn eerste Long Distance, Hawaii was niets meer dan een wilde droom, iets wat misschien ooit, over een paar jaar, eens zou gebeuren. Dat hij nu, enkele maanden later, het ticket voor Kona binnen heeft, had Lucas nog niet durven dromen. “Bij de registratie voor Ironman Frankfurt werd me nog gevraagd of ik mij wilde kwalificeren voor Hawaii. Ik heb toen gereageerd dat het niet nodig was. Ik had echt geen benul dat het zou lukken…”
Met een finishtijd van 9:09:17 uur, een 34e plaats overall en een tweede plaats in zijn Age Group, stelde Peter Lucas zijn slot dan toch veilig. En dankzij een paar mailtjes en belletjes na de race kon hij deze gelukkig alsnog verzilveren.
‘Na 60 kilometer zag ik een groepje’
“Ik had tijdens de race eigenlijk helemaal niet door dat het zo goed ging. Ik wist niet op welke positie ik lag. Ik zag dat ik een zwemtijd had van 56 minuten en dat is prima”, zegt de voormalig professioneel waterpoloër. In het zadel had Lucas vervolgens het geluk dat hij bij een groepje kon aansluiten. “Het eerste stuk heb ik me aan mijn eigen schema gehouden, maar na zestig kilometer alleen te hebben gereden, zag ik een groepje. Ik ben toen mijn best gaan doen om daarbij in de buurt te komen.”
Tekst gaat verder onder afbeelding
‘De pen van mijn ligstuur was naar beneden gezakt’
En dat lukte. “Ik merkte wel dat ik op de klimmetjes wat sneller was dan de rest, maar in de afdaling pikten ze dan snel weer aan. Dus het had weinig zin om weg te rijden.” Tegen het eind van het fietsen was dat overigens sowieso niet meer gelukt. Toen had Peter Lucas zelfs moeite om er überhaupt bij te blijven. “Die laatste veertig kilometer kon ik niet meer lekker in mijn ligstuur liggen. Achteraf bleek dat het kwam doordat de pen van mijn ligstuur naar beneden was gezakt.”
‘Als ik stop, blokkeer ik’
Met een marathon van 3:10:33 uur maakte Lucas zijn race af. “De eerste vijftien kilometer ging het redelijk goed, maar later begon het tempo wel iets te zakken. Toen begreep ik dat ik tweede lag in mijn Age Group. Dat was echt tof. Er bleek een Duitser voor mij te zitten, maar er zat ook een snelle Italiaan achter mij.” Terwijl Lucas de Duitser inhaalde, kwam de Italiaan juist aan hem voorbij. Met een temperatuur van 30 graden en de uitputting van een marathon in zijn benen, voelde Lucas stiekem de wens om heel even te stoppen en te wandelen. Maar hij gaf er niet aan toe: “Ik had constant in mijn hoofd dat ik moest blijven lopen, gelletjes moest pakken en water moest drinken. Ik ken mezelf; als ik stop, blokkeer ik. Dan krijg ik mijn tempo niet meer terug.”
‘Ik wilde het kostentechnisch eigenlijk niet doen’
Met een eindtijd van 9:09:17 uur kwam Peter Lucas over de streep. “Ik was super emotioneel. Alles kwam bij elkaar, de vermoeidheid ook…het was een onbeschrijflijk moment.” Dankzij een tweede plaats in zijn Age Group hoorde Peter Lucas bij de kleine selectie die naar Kona zou mogen, maar de beslissing om dat ook daadwerkelijk te doen, volgde pas een dag later. “Ik wilde het kostentechnisch eigenlijk niet doen. Maar we hadden het er in de auto terug naar huis toch over hoe we het konden bewerkstelligen. Ik heb het toen de volgende ochtend thuis eens voorgelegd bij mijn vrouw. Ze zei meteen dat ze dan maar zou gaan. Dat was voor mij heel belangrijk. Ik ben daarna meteen de organisatie gaan contacten.”
Een pittige winter
Het slot kwam gelukkig alsnog zijn kant op en Lucas nam hem dus aan. Met Hawaii vooralsnog pas in februari 2022 op het programma, ziet de voorbereiding er wel heel anders uit. “Dat wordt wel een pittige winter. Het is niet ideaal qua temperatuur, donkere dagen en Kerst en Oud en Nieuw, maar ik ben wel een beetje een autist met trainen, dus het moet wel goed komen.”
Lucas gaat ook niet naar Hawaii om ‘slechts’ de finish te halen. “Ik ben wel competitief ingesteld. Dan zou ik wel voor mezelf het doel stellen om in de top tien te finishen.”
