De zesde plaats van de Amerikaanse triatleet Matt Russell bij het WK Ironman op Hawaii is bewonderingswaardig om verschillende redenen. Een jaar eerder werd hij aangereden op het fietsparcours en kon hij zijn race niet afmaken – nu kwam hij sterker terug dan ooit.
Zijn race bij het Ironman Wereldkampioenschap in 2017 werd na 120 km op de fiets abrupt afgebroken toen hij met een snelheid van 55 kilometer per uur over de snelweg richting de stad raasde, terwijl een auto plots de weg overstak. Met zijn hoofd knalde Russell door de zijruit van het voertuig. Ondanks dat hij een helm droeg, veroorzaakte het gruwelijke ongeval ernstig letsel aan zijn hoofd, gezicht en nek. Het was de vraag of hij het ongeluk zou overleven, maar op wonderbaarlijke wijze deed hij dat.
Naast een hersenschudding had Russell de meeste verwondingen aan zijn gezicht en nek. ,,De snee in mijn nek was zes centimeter lang en twee centimeter breed”, vertelt Russell. ,,Ik had mijn nekspier en externe halsader doorgesneden. Het scheelde een paar millimeter of ik had ook mijn interne halsader doorgesneden en dan zou ik hier nu niet geweest zijn.”
Lange weg terug
In eerste instantie was Russell niet zeker of hij ooit weer op het hoogste niveau zou racen, maar zijn vastberadenheid, positieve kijk op het leven, geloof in zichzelf en ondersteuning van familie en vrienden begeleidde hem in zijn lange weg naar herstel. ,,Ik heb nog steeds problemen en soms vergeet ik dingen of gebruik ik de verkeerde woordvolgorde in een zin”, vertelt Russell die er met vallen en opstaan weer bovenop is gekomen. ,,Er zijn zoveel keren geweest dat ik één stap vooruit heb gezet en dan weer twee stappen terug. Het is een lange weg geweest.”
Zelfs vijf maanden na het ongeluk vond Russell nog steeds stukken glas terug in zijn nek. Zijn open wonden zijn veranderd in littekens en zijn dagelijkse revalidatieoefeningen en pijn herinneren hem aan de impact van het ongeluk. Nog steeds heeft hij last van de antagonistische spieren, met name tijdens trainingen. ,,Eén van de dingen die ik heb geleerd is om door de pijn heen te duwen”, vertelt Russell.
In april van dit jaar volbracht Russell alweer zijn eerste triathlon, de Ironman Texas 70.3, waar hij op een 7e plaats eindigde. Meer Ironmans volgden en aan het eind van het seizoen bleek Russell 15 punten tekort te komen om zich te kwalificeren voor Ironman Hawaii. Hij krijg echter een wildcard aangeboden en vertrok alsnog naar Kona.
Een race vol positiviteit
,,Zes dagen voor de race verkende ik het parcours en reed ik langs de plaats van het ongeluk. Dat maakte me emotioneel, maar tijdens de race zelf had ik daar geen last van”, vertelt Russell. Na een sterk zwem- (54:02) en fietsonderdeel (4:12:58), begon Russell als 15e aan de marathon. ,,De hele race had ik een positieve instelling. Ik voelde me solide op de fiets en had het idee dat ik een goede marathon kon neerzetten. Ik wist dat ik in de top 10 kon eindigen. Maar het blijft een Ironman, dus je weet het natuurlijk nooit.”
Langzaam schoof Russell tijdens de marathon naar voren tot hij een zesde plaats te pakken had. Op slechts vier seconden van de nummer vijf finishte hij in een indrukwekkende tijd van 8:04:45. Tot dan toe was zijn beste klassering een twaalfde plaats geweest in 2016.
Hoewel hij dus niet de eerste was die het finishlint bereikte, was de zesde plaats van Russell – tussen een sterk pro-veld in één van de zwaarste wedstrijden in het Ironman circuit – een overwinning op meerdere fronten. Kort nadat hij de finishstreep op Kona bereikte, brak Russell in tranen uit. ,,Alleen al het bereiken van de finishlijn zou een enorme overwinning betekenen. Het behalen van de zesde plaats was zeker de kers op de taart. Ik ben heel blij met mijn resultaat.”
De belangrijkste verandering voor Russell is misschien wel de manier waarop hij tegenwoordig in het leven staat. ,,Je kunt dit ongeluk op verschillende manieren bekijken. Ik had boos kunnen worden, maar ik koos ervoor om met mijn energie op het positieve te focussen. Ik zie het ongeluk graag als een manier waarop het eiland mij het leven heeft geschonken. Ik probeer elk moment te koesteren, omdat je nooit weet wanneer je laatste dag zal zijn.”
