Vandaag komt er helaas helemaal een einde aan het absoluut onvolledig maar voor de rest dan weer totaal persoonlijk jaaroverzicht van yours truely. In tien afleveringen probeerde ik de meest beklijkvende momenten van 2012 in kaart te brengen. Gisteren bracht ik u al één van mijn persoonlijke absolute hoogtepunten, mijn finish in Vilvoorde. In dit alleraatste deel kon ik nog een stapje extra zetten.
1 – We are the champions
Tot u spreekt een Belgisch kampioen. Twee dagen voor mijn veertigste verjaardag mocht ik de allereerste gouden medaille uit mijn leven in ontvangst nemen. Volgens de Belgische reglementen behoor je in het jaar dat je 40 wordt tot de veteranen. Want ik moet meteen toevoegen dat ik nooit mee kon spelen voor de algemene titel. Die ging naar de onnavolgbare Lukas Bosmans, die als geen ander de combinatie van drinken en lopen beheerste. U leest het goed, deze slotaflevering van het jaaroverzicht gaat over het BK Beermile in Leuven.
Geert Janssens en Karolien Weuts hadden gezorgd voor een prima organisatie. Bij wijze van afscheid van een schitterend seizoen stond het kruim van de Belgische triatlon aan de start of langs de kant te supporteren. En daar konden wij natuurlijk niet bij ontbreken. Dus kreeg ik zelfs mijn wederhelft Caroline weer eens zo ver om de loopschoenen aan te binden. Als ex-triatlete zette zij een mooie prestatie neer bij de dames. Eerst wou ze zelf kiezen voor de echte Beermile, maar nadat ze zag hoe lastig haar ventje het had met de blikjes Carapils, besloot ze toch voor Cava te kiezen.
Voor deze titelstrijd hadden Caroline en ik besloten om nog een laatste stage in te lassen. Drie weken Hawaii moesten ons volledig klaarstomen voor de 1600 meter lopen en de 1,2 liter drinken. Vooral dat laatste hadden we uitgebreid beoefend, met verschillende soorten en gewichten, het ene bier al lichter van kleur dan het andere. In Hawaii zochten we zelfs in Honolulu de meest Belgische kroeg op. In “The Yardhouse” hadden ze honderden bieren op de tap, met daartussen ook een aantal Belgische specialiteiten, zoals onder andere Chimay, Grimbergen, Hoegaarden en Affligem. Groot was dan ook onze verbazing toen we in november op de atletiekpiste van het Sportkot in Leuven vijf blikjes Carapils zagen klaarstaan voor de eerste wedstrijdreeks, mijn reeks. Dit bier, als daar al sprake van kan zijn, hadden we niet uitgeprobeerd, maar we rekenden op onze basisconditie om er het beste van te maken. Naast mij stond Frederik Vandermersch, mede-veteraan, maar dan wel de absolute topfavoriet bij de Heren 50. Ik was, als enige bij de Heren 40, natuurlijk ook topfavoriet.
Vooraf maakte Geert Janssens de reglementen duidelijk: bier leegdrinken, 400 meter lopen, dat 4 keer, tenzij je zou overgeven, dan volgde een vijfde strafronde. Dat wilde ik ten allen tijde vermijden. Sterker nog, het bierdrinken werd geacht mijn beste discipline te zijn. En dus had ik met mijn coach de tactiek besproken dat ik voor vier ad fundums zou gaan om tijd te winnen op de echte sportievelingen. De eerste keer ging dat wonderwel en met kleine achterstand stormde ik als tweede de atletiekpiste op. Om er na 200 meter achter te komen dat voluit lopen met een volle maag én lever een mens echt zuur opbreekt. Dus ging mijn bewegingsreflex over naar overlevingsreflex. Eerst slikken, daarna pas snel lopen.
Het tweede blik gleed iets rustiger naar binnen, maar de tweede 400 meter was het zwaarst. Mijn hele lichaam begon te protesteren. Tijdens mijn voorbereiding vergeten om voldoende koppeltrainingen in te lassen, was mijn lichaam vooral gewend om drank naar binnen te krijgen al zittend, staand of hangend “aan den toog”. Op karakter zette ik door, slokte de derde portie Cara naar binnen. Ongelofelijk hoe snel je die smaak vergeet overigens en het blindelings naar binnen kapt. Tijdens mijn derde loopronde werd ik door mijn jongere collega’s op een ronde gezet. En ook Frederik Vandermersch zou mij voorbijgaan. En dus restte nog één ding: genieten van een vierde keer 33 cl Carapils (nooit gedacht dat ik dat ooit nog zou durven toegeven) en dan rustig uitlopen, het verdiende applaus in ontvangst nemen en me wentelen in de officieuze eer van het Belgisch kampioenschap bij de Heren 40.
En nadien werd het een feestje en vooral genieten van mijn kant om mijn mede concurrenten in de andere reeksen aan te moedigen. Nooit had ik gedacht in één en dezelfde wedstrijd te finishen als de Belgische kampioen en Olympiër Simon De Cuyper, hardrijder Geert Janssens, supercoach Stijn Goris en ex-Ironman Rutger Beke. Zij allen deden een vergeefse gooi naar de nationale titel, maar zoals gezegd was Lukas Bosmans een klasse te sterk. Niemand dronk zo snel als hij (al scandeerden een paar die-hard supporters nog de naam van Gijs Van Hoecke, die voor alle duidelijkheid niet aanwezig was) en zijn snelle loopbenen had hij dit seizoen al een paar keer laten zien. De nieuwe revelatie van het seizoen die Lukas Bosmans, en bovendien Belgisch kampioen in dezelfde discipline als ik. Wat wil een mens nog meer?
Bij de dames ging de titel naar Karolien Geerts, hoewel Karolien Weuts het eeuwige respect verdiende van alle mannen door als enige vrouw voor Cara en niet voor Cava te kiezen. Ze bleef mij overigens minutenlang voor in de eindstand.
Het BK Beermile mocht dan niet meteen de grootste sportieve uitdaging zijn, maar het was een feestelijke en sfeervolle afsluiter van een superseizoen, zowel voor mij als voor de vele triatleten die 2012 onvergetelijk maakten. En daarom bezet deze Beermile de eerste plaats in mijn jaaroverzicht.
Puur objectief gezien waren mijn deelname in Vilvoorde, de Ironman van Hawaii, de Olympische Spelen, de 16 zeges van Joke Coysman, het goud en zilver in Zofingen en het afscheid van Croes Control de echte blikvangers van dit jaar (al wou ik zeker niet de mooie zege van Debbie Verstraeten in Leuven vergeten). Mijn absoluut hoogtepunt? Op zondag 23 december sta ik voor de tiende keer aan de micro van de Hel van Kasterlee, de zwaarste winterduatlon ter wereld en voor mij zeker de mooiste wedstrijd van allemaal in België. Een volle sporthal, de rode loper waarop elke finisher een laatste energieboost krijgt, een geweldige disc-jockey en dat een paar uur lang. Dat was zoals elk jaar genieten. Dus eigenlijk verdient de Hel de eerste plaats in het jaaroverzicht. Ik zet het buiten categorie bovenaan en morgen leest u hier weer in een gewoon verslag hoe het gegaan is.
Dit was mijn soms meer ludieke dan sportieve jaaroverzicht. Ik hoop dat u het kon smaken. Ik heb er alleszins van genoten om al schrijvend al die hoogtepunten weer voorbije te zien komen. En laten we er met zijn allen, nu de wereld toch niet vergaan is, in 2013 opnieuw een knaller van een tri- en duatlonseizoen van maken. Geniet van de feestdagen!
