Voor het derde deel van het absoluut onvolledig maar voor de rest dan weer totaal persoonlijk jaaroverzicht van yours truely trekken we naar Zwitserland voor een volgend beklijvend moment van 2012.
8 – TWEE BELGEN
Zofingen is het Kona van Zwitserland. Het is niet meteen de grootste stad en uitgezonderd het eerste weekend van september is er eigenlijk niet zo veel te beleven. Maar tijdens het WK Powerman toveren de Zwitsers hun stad om tot het internationale duatlon-mekka. Ik mocht er zelf voor het tweede jaar op rij bij zijn en ik sluit me aan bij de deelnemende atleten. Een wereldkampioenschap, dat is iets aparts. En dan zeker een WK waarin twee Belgen de hoofdrol opeisten.
Rob Woestenborghs zorgde in juli al voor een mooi moment in mijn tweede thuisstad Oudenaarde met de Triatlon Van Vlaanderen. Hij liet me toen al weten dat hij in de nadagen van zijn sportieve carrière is terechtgekomen en dat hij nog twee grote dromen had. Eén daarvan was Zofingen, waar hij nog nooit deelnam. In september was het voor de eerste keer zo ver en aanvankelijk leek Rob in dezelfde debutantenvalkuil te trappen als zoveel voorgangers.
Vanaf het begin maakte hij de wedstrijd hard. Hij ging er op de fiets alleen van door met Joerie Vansteelant en speelde het hard. Het leek wel blufpoker, zeker toen hij in de slotrun er ook nog eens vandoor probeerde te gaan. Maar Joerie, de koning van Zofingen die in 2011 het wedstrijdrecord verpulverde, deelde zijn wedstrijd perfect in. En dus kreeg ik een dubbel kippenvelmoment met het goud voor Joerie en het zilver voor Rob. Met Jochen Neyrinck (zeer knappe top-tien na lang blessureleed), Jan Meysmans, Dimitri Vanmassenhoven, die ondertussen deel uitmaakt van het vaste meubilair in Zofingen, en de andere Belgen werd het weer een superweekend, tot en met onze traditionele afterparty in de Havana.
Tijdens de fietsproef mocht ik drie ronden lang alle passages becommentariëren in verschillende talen: Nederlands, Frans, Engels en Duits. Alleen het Zwitsers dat gaat me niet lukken, ondanks de lessen die ik spontaan kreeg van het aanwezige publiek. Ik kreeg gelukkig twee assistenten ter beschikking die nummers zouden doorgeven, waarbij eentje een al wat oudere Zwitser was die in een onvervalst Zofings dialect voor mij onverstaanbare wartaal uitkraamde. En dus hield ik de tweede assistente dicht bij me om te vertalen naar Hoch-Deutsch…
Zofingen betekende ook het afscheid van topduatleet Wim Nieuwkerk, de sympathieke Nederlander die vaak in België aan het werk was bij CDTG. Wim hangt de schoenen en de fiets aan de haak, maar zal wellicht hier en daar nog eens recreatief optreden. Met een krop in de keel mocht ik hem in Zofingen bedanken voor een paar mooie topjaren.
Gelukkig hebben we uit Nederland nog altijd levende legende Rob Barel. Over hem en andere sportieve malloten morgen meer.
Morgen deel 4 met op 7: De Nisramont Connection
