We gaan op weg naar de top-drie van het absoluut onvolledig maar voor de rest dan weer totaal persoonlijk jaaroverzicht van yours truely met mijn meest beklijvende momenten van 2012 gerangschikt van 10 naar 1. Maar eerst nog deel vier, een moment doorspekt met emotie en dankbaarheid.
4 – CROES CONTROL OFF
Mechelen, zondag 16 september. Simon De Cuyper en Katrien Verstuyft zijn de nieuwe Belgische kampioenen. Peter Croes eindigt vijfde. Even later komt Luc van Lierde me toefluisteren dat Peter stopt. Hoewel Croes Control me al een paar keer liet voelen dat er wat aan het veranderen was, kwam de melding als een schok. Ik had gedacht dat Croes misschien richting lange afstand zou gaan, maar zijn besluit staat vast. Hij stopt. In de atletenzone achter de finish zoek ik hem op. Eerst zonder micro. Mijn blik zegt genoeg en Peter valt me huilend in de armen. Op een paar meter staat zijn geëmotioneerde moeder Myriam toe te kijken.
Twaalf jaar geleden leerde ik hem voor het eerst kennen. Het was het jaar 2000, toen de man achter de microfoon wel wat op mij leek maar een pak grijzer en ouder was dan ik. Mijn pa was toen nog regelmatig speaker op triatlons en was mijn grote voorbeeld. Bij de sprinttriatlon van Meerhout, mocht ik mee op de moto om hem de tussenstanden door te geven en ik was letterlijk getuige van de machtswissel in het Belgische triatlon. Een nieuwe generatie stond op en liet van zich spreken. Het was een ongemeen spannende wedstrijd waarin vooraan een ruime kopgroep ontstond. Iedereen keek naar de snelle Rutger Beke die het lopend ook overtuigend afmaakte. Maar achter hem moesten andere kleppers toekijken hoe een paar snotneuzen zich naar het podium knokten. Bert Jammaer klopte Jim Thijs in de laatste meters en werd derde. Maar wij willen het vooral hebben over die jonge lefgozer die verrassend het zilver pakte: Peter Croes.
Ik was toen 28, zo oud als Peter nu, en aan het begin van mijn triatloncarrière. Peter doorliep ondertussen al met succes de jeugdreeksen en stond in 2000 aan de rand van de doorbraak. Een jaar later volgde een bronzen medaille op het EK, gevolgd door Europese titels bij de juniores in 2002 en 2003. Datzelfde jaar zag ik hem live wereldkampioen duatlon worden in het Zwitserse dorpje Affoltern, op een parcours dat op zijn lijf geschreven was. Aan de finish hield Peter een bordje vast. “This one’s for you: Mad Max”. Het was Peters manier om de toen net verlamde Marc Herremans een hart onder de riem te steken.
De grote vraag was of Peter het ook tussen de grote jongens zou kunnen. De bevestiging kwam al snel. In 2004 werd hij 5de op de ITU Wereldbeker in Madrid. Peter zou vanaf dat moment een vaste waarde worden in het internationale circuit. Het absolute hoogtepunt volgde in 2008. Samen met Axel Zeebroek stond Croes Control aan de start van de Olympische Spelen in Peking. De eerste twee Belgische mannen ooit op een olympische triatlon kwamen prominent in beeld en Peter zette een 27ste plaats neer.
Peking smaakte naar meer en dus bleef Croes meedraaien in het internationale wereldbekercircus. Vele verre stages, tientallen reizen en verblijven in het buitenland en heel af en toe ook eens even in België. Het leven ging aan een immens tempo door voor Peter en dat gedurende vier jaar. Toen hij er eerder dit jaar niet in slaagde om zich te plaatsen voor London volgde het onvermijdelijke moment van bezinning.
Is het nog waard om weer vier jaar op verschillende continenten te leven, alleen aan jezelf denken als atleet, vrienden, vriendinnen en vooral familie veel alleen laten? Peter vond het tijd om ook eens aan de anderen rond hem te denken, en niet in het minst aan zijn moeder. Sinds zijn zware ongeval, nu bijna een jaar geleden, ligt vader en coach Etienne in een coma. Voor Peter, die we twaalf jaar lang hebben gekend als een zeer emotioneel sporter, wierp het een zware schaduw over zijn laatste seizoen.
Etienne was een beetje een rode draad doorheen de carrière van Peter. Hij was niet de gemakkelijkste als coach, kon ongemeen kritisch zijn, maar blonk ook van trots om de prestaties van Peter. Ik leerde Etienne pas echt goed kennen toen ik hem om half zes ‘s ochtends tegen het lijf liep in Affoltern. Zowel Etienne als ik hadden de hele nacht doorgereden om het WK live te kunnen meemaken. En we waren allebei te vroeg. En dus hebben we koffie gedronken en lang gepraat. Het werd een constante. Overal waar we mekaar tegen het lijf liepen volgden urenlange babbels en soms hoogdravende discussies. De koffie vervingen we dan met wat anders.
Ik ben ervan overtuigd, mocht ik ooit nog een keer met Etienne aan de toog geraken, dat hij zijn trots zou uitdrukken over de manier waarop Peter zijn carrière gevuld heeft èn de manier waarop hij met een grootse prestatie afscheid nam voor eigen volk.
De knop van de “Croes Control” staat op “off”. Voor Peter is nu het echte leven begonnen, met curssussen en stropdassen en een gewone job bij Ergo. Maar gelukkig heeft hij ook nog zijn eigen sport consultancy waarin hij beginnende atleten bijstaat met raad en daad. En dus zijn we er zeker van dat we Croes Control nog regelmatig langs de kant zullen tegenkomen.
Ik wens hem het allerbeste toe en wil hem hierbij nogmaals bedanken voor al die mooie jaren in zijn 17-jaar lange carrière.
En zo komen we naadloos bij het onderwerp waarmee we morgen de top-3 van 2012 openen: de favoriete wedstrijd van Peter.
Morgen deel 8 van het jaaroverzicht, met op plaats 3 – Aloha
