Het was haasten om nog onze fietsbanden te pompen, want we moesten eigenlijk het fietspark al verlaten om ons naar de zwemstart te begeven. De start lag immers nog 750m verwijdert van het fietsenpark. In het tumult verloren we elkaar uit het oog. Het was al even slikken toen we de woelige zee zagen. Deining van anderhalve meter en een golf van dik een meter die brak op enkele meters van het strand. Het waren de ruwste zwemomstandigheden die ik op een volledige triathlon al meemaakte!
Aangezien ik alle energie nodig zou hebben om te finishen, deed ik het dan ook rustig aan. Na 1:17′ kwam ik uit het water. Kurt kwam uit het water na 1’08 zwemmen.
Het fietsen verliep allesbehalve vlot. Ik had problemen met mijn maag, af en toe krampen, en deed ondanks dat, moeite om powerbars naar binnen te werken. Ik had vanwege de spanning immers nauwelijks ontbeten en probeerde dat nu te compenseren op de fiets. Na 90 kilometer kwam er nog steeds geen verbetering en begon ik met de moed der wanhoop aan de tweede ronde. Donkere wolken en wat regen kleurden de sfeer allesbehalve Braziliaans. Elke kilometer werd een gevecht om in de race te blijven. Dit was voor mij ongetwijfeld het zwaarste deel van de wedstrijd. Na meer dan 6 uur en 16 minuten bereikte ik de wisselzone om de fiets in te wisselen voor de loopschoenen. Dit was voor mij het cruciale moment in de wedstrijd. Zou de blessure van de laatste twee maanden terug opspelen? Twee weken geleden staakte ik in Leuven nog de wedstrijd na 7 km lopen omdat de pijn te hevig was. Nu moest ik nog een marathon lopen!
Voor Kurt startte het fietsen beter, hij gaf er meteen een lap op. De tweede ronde kwam de wind op waardoor er iets trager gefietst werd. Na 5 uur en 11 minuten zaten de 180km er voor hem al op
Zodra ik uit de wisselzone liep, had ik een goed gevoel. Al liep ik amper 9 a 10 km/u ! Ik liep, en ik was nog steeds in wedstrijd ! Tot mijn verbazing vlotten de eerste kilometers zelfs goed. Voor het eerst begon ik echt te geloven dat finishen mogelijk was die dag. Op enkele hele steile hellingen moest ik wandelen, maar bijna iedereen deed dat hier en ik had nu zoveel hoop op finishen dat dit me echt niet kon ontmoedigen. De laatste 20 kilometer moest ik noodgedwongen nog verschillende keren wandelen, en werd het nog een helse tocht, maar de gedachte dat ik straks over de finishlijn zou lopen gaf me de nodige energie om er te blijven voor gaan. Na 12 uur 33 minuten bereikte ik eindelijk de finish. Na alle problemen in mijn voorbereiding en mijn mega slecht gevoel in de wedstrijd mag het een half mirakel heten dat ik hier kon finishen. De voeldoening is dan ook niet te beschrijven. Hiervan ga ik nog lang genieten!!!
Voor Kurt verliep het lopen iets minder goed hij had last van de buik en moest verschillende keren wandelen. Dit viel hem mentaal zwaar hij had gehoopt terug onder de 10 uur te kunnen finishen maar het waren er uiteindelijk 10 uur en 10 minuten. De ontgoocheling was snel weg toen de medaille rond zijn nek gehangen werd.
Vandaag kunnen we genieten van een goeie pils in het inmiddels terug zonovergoten Brazilië.
Het verdere reisverslag is te volgen op www.koenhawaii.piczo.com
Soupapke
