Op zaterdag 15/10/2005 stond ik voor de tweede maal aan de start van de grootste en bekendste triathlon ter wereld, de Ironman van Hawaii. Na een voorbereidingsstage op het naburige eiland Molokai met mijn "Oil Service" maats Jo de Neve en Jonas Roels was ik er helemaal klaar voor! Na de pech van vorig jaar (door een knieblessure moeten opgeven tijdens het lopen) was ik er dit jaar van overtuigd dat ik "no matter what" de finish zou halen!
Om 6.45u werd het startschot gegeven. Aangezien de atleten hadden beslist om enkele seconden vroeger te starten, had ik het startschot niet gehoord. Ja, dit gebeurt zelfs in Hawaii!? Aangezien ik al lang genoeg aan triathlon doe ben ik altijd op zo’n "valse start" voorbereid, en was ik redelijk goed vertrokken. De eerste helft van het zwemmen heb ik evenwel serieus moeten "knokken", maar aan het keerpunt bevond ik mij al in het eerste groepje. Vanaf dan kon ik de volledig 3.8km zwemmen redelijk vlot afwerken. Als 12de prof ben ik uit het water gekomen net voor Luc van Lierde en tussen een hoop andere kleppers. Na een snelle wissel liep ik rond de 5deplaats uit de wisselzone.
Snel na de wissel werd een grote groep gevormd die onder leiding van Peter Reid de achtervolging op Al Sultan en Sindballe startte, die een paar minuten eerder aan de 180km fietsen begonnen waren. Ik had me vooraf voorgenomen om volledig mijn eigen wedstrijd te rijden en me van niemand anders iets aan te trekken. Maar na een paar km fietsen heb ik mijn taktiek maar veranderd in vlammen, meegaan en we zullen wel zien waar we uitkomen!!!? Aan het keerpunt in Hawi bevond ik mij nog altijd in een elite groepje met De Boom, Widoff, Reid, Reboul, Vernay, Sheldrake, Chaboud, Brown, Vuckovic, Widman, Bell, Lessing, Mcormack, en met op dat moment ook nog Luc van Lierde. Rutger Beke volgde toen op een minuut van onze groep. Na het keerpunt kreeg ik het steeds zwaarder en zwaarder.
Blijkbaar was ik niet de enige, want een aantal andere toppers (oa Luc) verdwenen stelselmatig uit de groep. Rond km 140 kwam Rutger aansluiten en een paar km verder moest ook ik de groep laten rijden. De winnaar van vorig jaar Norman Stadler was dan al met een lekke band uit de wedstrijd. De laatste 30 km voelde ik de kracht uit mijn benen glijden. Ik begon zwarte plekken voor mijn ogen te zien en kreeg een licht gevoel in mijn hoofd. Ik kreeg stilaan spijt dat ik niet bij mijn eerste tactiek was gebleven. Ik bereikte als 18de wisselzone twee in het gezelschap van Stefan Vuckovic en nog altijd voor Lessing, Mcormack, Bell en vele anderen.
De eerste kilometers van de marathon waren een ware marteling. Ik sleepte me van bevoorrading tot bevoorrading en probeerde alles wat ik daar kon krijgen naar binnen te spelen. Buiten deze inzinking kreeg ik ook nog problemen met de darmen en moest ik een paar keer de "bosjes"
opzoeken. Ik verspeelde de eerste 6 à 7km van de marathon een tiental plaatsen maar langzaam aan begon ik er terug door te komen. Dit herstel was zeker nodig want de zwaarste stukken kwamen er nog aan. Het begon met de steile klim op Palani Road, gevolgd door de zware éénzame tocht naar en door Energy Lab. Ik slaagde er min of meer in om mijn positie te behouden. Gerrit Schellens liep me vlak voor Energy Lab nog voorbij, maar hij was op dat moment één van de weinigen. Zelf begon ik nu ook af en toe iemand voorbij te lopen (oa Sindballe die het fietsrecord (4u21) verpulverde). Eindelijk bereikte ik het befaamde en gevreesde Energy Lab. Aangezien dit een privé weg is mag je op dit stuk van het parcours niet trainen en was het voor mij dus ook de eerste kennismaking. Al bij al viel het daar redelijk mee. Het was al heel de marathon super heet en het verschil met Energy Lab was niet bijzonder groot. De klim uit Energy Lab rond het 30km punt was nog een zware dobber. Het was ook daar dat ik voor de eerste keer Chipo (alias Stijn de Meulemeester) kruiste. Aangezien Stijn een kwartier na mij was gestart wist ik dat ik nog zwaar zou moeten knokken om hem af te houden. Het laatste stuk naar de finish gaf ik alles en slaagde er nog in om Hellriegel(winnaar in 1997) voorbij te lopen. Maar om Stijn af te houden kwam ik tekort. Ik passeerde uiteindelijk als 30ste prof en volledig leeg de finish onder luid applaus en met de befaamde woorden van de speaker "(Be(i)rt you are …
AN IRONMAN"!!!
Groetjes
Bert
