Ironman Hawaii – D-Day

Zaterdag 10 oktober 2009, om 18u45 Hawaii-tijd was het dan eindelijk zover. Na enkele dagen van opbouwende spanning, klonk het kanonschot een beetje als een verlossing. Een 170 pro’s en een kwartiertje later 1500 age-groupers, begonnen aan wat de langste en warmste dag van het jaar zou gaan worden. Hier had iedereen zo lang naar uitgekeken. Ik moet zeggen, ik kreeg een krop in de keel…

Helaas kon ik enkel de start van het zwemmen fotograferen, want ik had een zitje (??) weten te bemachtigen op de press-truck. Zelf op het parcours gaan is in Hawaii niet mogelijk. Je kan op sommige stukken wel geraken via een omweg, maar dan sta je op 1 punt vast. Ik wou me die miserie en stress besparen en koos er voor om op de organisatie te betrouwen. Eigenlijk, achteraf gezien, een goeie keuze. Eens de eerste fietsers de lokale lus hadden gereden, ging onze "beestenwagen" het parcours op, naar de kop van de wedstrijd.

De dame in oranje shirt was verantwoordelijk voor de wagen, maar ging jammer genoeg niet mee

Al rijdend was het heel moeilijk om foto’s te maken. Ik moest de truck delen met een 10-15 tal fotografen en cameramannen (vooral Japanners). Nu ja, de tocht was lang genoeg om al eens van plaats te wisselen en zo toch enkele mooie plaatjes te schieten. Ook heb je zo niet echt een zicht op het verloop van de wedstrijd. Ik kan er dan ook niet zo heel veel over schrijven. Ik zag wel dat Marino, Bert, Frederik en Luc in het begin vrij goed mee waren met de kopgroep. In het oprijden naar Hawi waren er wel aan paar aanvallen, maar die werden in de kiem gesmoord. Bruno had zich in de buurt van Chrissie "Crazy" Wellington genesteld. (Crazy Chrissie was de avond voor de wedstrijd om 19u nog aan het joggen op Alii Drv, net als Faris Al Sultan trouwens). 

We zijn na een 35km eens gestopt om van aan de kant wat foto’s te schieten. Daar hebben we de eerste dames opgewacht. We konden maar tot aan de T verder op het parcours, te laat om de kopgroep terug op te pikken. Van aan de T is het nog een 30-tal km naar Hawi. Het was daar dus anderhalf uur wachten op info. We kregen toen wel SMSjes dat Marino aan de kop van de wedstrijd zou rijden. Toen de atleten terug waren aan de T, met nog een 60km te gaan, was Chris Lieto naar de kop van de wedstrijd gekomen, op een 3-tal minuten gevolgd door Faris Al Sultan en Marino. Frederik had de kop moeten lossen en lag op een  5 minuten van de leider. Bert volgde op een 7 minuten, Luc op 11 minuten. Bruce bleef nog steeds vlak bij Chrissie Wellington, op een 20 minuten van de kop.

Van aan de T zijn we direct doorgereden naar het einde van het fietsparcours. Op een 30km van T2 kon ik zien dat Marino zwaar terug gevallen was. Hij had moeten lossen en stond op het punt om door Bert opgeraapt te worden. Voor de rest had ik weinig zicht op de Belgen.

Chris Lieto had zicht uiteindelijk bij het begin van de marathon 6′ weten vooruit te zetten op Marino’s team makker Maik Twelsiek, 10 minuten op Faris Al Sultan een een 12-tal minuten op Craig Alexander, op papier de sterkste lopen. Onze langenoten Frederik, Bert en Marino kwamen heel kort na elkaar, respectievelijk op plaatsen 15,16 en 17 door, op een 14 minuten achter Lieto. Luc kwam door op 24 minuten na Lieto.

Bruce had blijkbaar de laatste kilometers op de fiets wat verloren (lekke band?) en had toch wat terrein verloren op Chrissie, die uiteraard al lachend en genietend van de aandacht aan haar marathon begon. Bruce kon echter aan zijn favoriete onderdeel beginnen.

Na een lokale lus van een 14-tal kilometer over Alii Drive,  lag Lieto nog steeds aan de leiding. Macca was tot op een dikke 5 minuten genaderd, Alexander had zijn 12-minuten achterstand al gereduceert tot 7 minuten!

We zijn dan met onze truck terug de baan op gegaan naar Energy Lab. Hier staat een man met een grote hamer, die heel zware tikken uitdeelt. Het is een van de warmste edities van de laatste jaren. Atleten vallen bij bosjes. Uitgeput door de moordende hitte, de brandende zon. Zelfs met een sunblock factor 50 voel je de zonnestralen tot diep in je huid branden.

Chris Liëto kwam als eerste Energy Lab binnen gelopen. Op een 4 minuten volgde Alexander, die intussen gezelschap had gekregen van de Duitser Raelert. Na 6km bakken en braden in Energy lab, was de voorsprong van Liëto op Alexander geslonken tot 2 minuten. Raelert kon het tempo niet volgen en moest de snelle Alexander laten gaan. Op dat moment was duidelijk dat, met nog 12km te gaan langs de Queen-K, de winnaar van vorig jaar, zichzelf ging opvolgen. Op een 7-tal km van de finish gebeurde het beslissende moment van de wedstrijd. Alexander kwam bij Liëto en ging er in een vlotte beweging over. 

De gedoodverfde favoriet maakte, ondanks zijn bescheiden voorspellingen, zijn rol meer dan waar en pakte een prachtige zegen, voor Chris Lieto en Andreas Raelert.

Ik koos er echter voor om niet aan de finish te gaan staan, maar op Queen-K foto’tjes te blijven nemen. Marino was de eerste Belg die ik NIET meer zag doorkomen. Ik kreeg van een Belgische supporter te horen dat hij uit de wedstrijd was gestapt. De eerste Belg die doorkwam,  was Bert Jammaer.  Bert bewees eerder in Lanzarote dat hij met een zwaar parcours en de brandende hitte overweg kan. Hij kaapte een 16e plaats weg.

Bruno Clerbout liep de marathon van zijn leven. In deze omstandigheden perste Bruce 3u01’01" uit zijn benen en liep daarmee naar een 25e plaats. Hij werd 2e Belg en komt heel knap binnen zijn top-25 prognose.

Frederik Van Lierde had tijdens de marathon zware klappen gekregen. Geen krampen of zo, gewoon leeg. De batterij was plat. Hij had uiteindelijk 3u35 nodig om de marathon tot een (goed) einde te brengen en werd 42e

Luc Van Lierde, aan zijn allerlaatste Hawaii bezig, kreeg met krampen te kampen. Hij liep zijn marathon in 3u29 en finishte als 52e.

Bij de dames ging de overwinning overduidelijk naar Chrissie Wellington. In de strijd voor de 2e plaats ging het tot in de laatste kilometer nog bikkelhard tussen Australische Miranda Carfrae en de Spaande Virginia Berasategui. Carfrae haalde het uiteindelijk voor de Spaanse.

Onze age-group langdenoten scoorden ook heel mooie plaatsen. Helaas is het vaak moeilijk om iedereen te herkennen, zeker omdat er niet altijd met een club-pakje wordt gelopen. Ook lopen de agegroupers allemaal door elkaar en is het heel moeilijk om te bepalen wie waar loopt. in het klassement. Aan allen : een heel dikke proficiat. Jullie deden het geweldig.

De foto’s zijn te bekijken in ons fotoalbum