Mijn deelname aan de Ironman UK in Sherborne op 20/08/’06 zou mijn 2de volledige triathlon betekenen. Vorig jaar nam ik ook deel in Sherborne, mijn debuut op de Ironman.
Net als vorig jaar had ik mezelf als doel gesteld heelhuids de finish te bereiken, en bij voorkeur ietske sneller eindigen (finishtijd in 2005 bedroeg 11u.56 min. en enkele luttele seconden).
Op donderdag 17 augustus reisden we (we= mijn zus Leen en ikzelf) af naar het Engelse “platteland” (let wel: “platteland” is zuiver figuurlijk, want er is niet veel “plat” in dit land te zien). De week voor de Ironman is doorgaans “tapering-off”, dus zwaar trainingswerk stond niet meer op de agenda. Kwestie van op tijd te vertrekken en kennis te maken met de sfeer aldaar, het parcours en niet te vergeten….de gastfamilie. Jaja, net als vorig jaar schreven we ons –via de organisatie- in voor een verblijf in een “homestay”…Dit jaar hadden we geluk (althans wat de afstand betreft): we verbleven in het centrum van Sherborne, niet ver van het hele wedstrijdgebeuren. …Een op het eerste zich eerder sympathieke oudere dame wachtte ons op in haar “pittoresk” Engels huisje (dus wel: huisJE)…
De dagen voor de wedstrijd nog wat het zwemparcours verkend, wat losgelopen en genoten van de pastaparty die toch stukken beter was dan vorig jaar. Het aangename aan zo’n “party” is de kennismaking met de overige en vooral Belgische atleten….en de organisatoren die de nodige “peptalk” uitkramen en vooral benadrukken hoe geschift we allemaal wel zijn.
Zondag 20/08: “D-day”.
Wekker ingesteld om 04.00 uur ’s ochtends (of ’s nachts)…m’n zus lag reeds wakker van 03.00 uur uit angst dat we ons toch niet gingen overslapen en vooral ook gezien de staat van de engelse wekkers.
Genoten van een koolhydraatrijk ontbijt: sportpuddingske, pannekoekskes en ja, vooral bananen….De sfeer voorafgaand aan de start van een Ironman vind ik ronduit schitterend: het hele dorp (of stad ?) ligt nog in dromenland, nog donker buiten en volop bedrijvigheid aan de wedstrijdzone. Atleten die zich geconcentreerd naar de tent begeven, afscheid van partners waarbij sommigen laten vermoeden dat ze voor een maand of 4 weg zijn, ….
Tent wisselzone binnengewandeld, nummer op arm en been laten “tatoeëren” en met een gezonde dosis stress naar de fiets voor een laatste check-up (banden nog hard en hopelijk niet lek ?), sportdranken op fiets plaatsen en de nodige dosis energierepen…
Intussen wordt vanuit de organisatie erop aangedrongen ons zo snel mogelijk naar de start van het zwemmen te begeven. Spanning stijgt, wetsuit aan en stapsgewijs naar de start, het water in en dan afwachten op het startsein….
In tegenstelling tot vorig jaar lag ik tamelijk ver voorin, dus had ik mezelf voorgenomen om toch wat langszij te blijven (rechts) niet ver van de boeien (en tegelijk ook de weg niet te verliezen)…
Iets na 06.00 uur werd het startsein gegeven en waren we allen op weg voor een “dagje sporten”.
Naar aloude traditie is de start van een triathlonwedstrijd een kleine bokswedstrijd, maar hier viel het nog goed mee…de engelse atleten toonden zich van hun beste kant en lieten je vlot passeren als je wat sneller zwom of gaven te kennen of zij mochten passeren als zij wat rapper doorgingen (ik maakte dus meestal plaats voor de anderen)….vlot de eerste zwemronde doorgekomen, maar na het keerpunt naar de tweede ronde begon ik het wat koud te krijgen in mijn wetsuit en ja, lap,…een kramp in mijn linkerbeen….Paniek bij mezelf: de miserie gaat toch niet beginnen zeker…benen stil gehouden en enkel met armen voortgepeddeld (ja voor wat trainen met pullboy en paddles allemaal niet goed voor is…) en vooral: dromen van bananen….waarempel: de kramp verdween (gelukkig).
Terug m’n tempo gezocht en finish in zicht. Ik durfde aanvankelijk niet kijken naar m’n zwemtijd want was ervan overtuigd dat ik trager zwom als vorig jaar, maar ola: toch afgeklokt op 01u.5 min., dus nie slecht…weliswaar geen toptijd, maar toch nog redelijk voorin.
Rustig gewisseld…halve powerbar naar binnen gespeeld, helm op, nummer op en dan richting fiets.
Het fietsparcours kon ik nog grotendeels van vorig jaar; waarbij ik vooral heb onthouden dat het geen meter vlak was. Dit jaar werd de 180 km. verdeeld over 3 ronden van 60km.
De eerste ronde eerder rustig gefietst en naar goeie gewoonte ging deze ook niet zo vlot: wat moeite om mijn ritme te vinden, vooral dan tijdens het klimwerk. Reeds meteen na de wissel bergop en tussenin tot het keerpunt nog een stevig klimmetje, vervolgens bergaf naar Dorchester (keerpunt) en dan begon het serieuze werk: voortdurend klimmen met ook tussenin een stevige afdaling (niet gezond om te kijken naar de kilometerteller en nog minder gezond te denken wat er allemaal kan gebeuren mocht je hier ten val komen). Mentaal toch ook een opsteker als je weet dat na elke 60km. een “familielid” samen met nog andere Belgische supporters je telkens staat op te wachten met het fototoestel in de hand.
Tijdens het fietsen globaal een goed gevoel, met vooral in de 2de ronde eens stevig doorgetrokken tot ongeveer de laatste kilometers van de 3de ronde. Onderweg ook een Belgische atleet tegengekomen die als eerste in zijn age-group aan het fietsen was( ik vermoed Frederik Vandermeersch)…de collega-atleet heb ik dan wel laten gaan op het einde van de 2de ronde want ik was niet zinnens mezelf op te blazen voor mijn geliefkoosd onderdeel: het lopen.
Ik kwam vrij vlot de wisselzone fietsen-lopen binnen waarbij we allen werden aangemoedigd door “engelse cheerleaderkes”…de sfeer zat er aan het kasteel in elk geval goed in. Toch goed gedoseerd tijdens het fietsen, 2 powerbars naar binnen gespeeld en 2 bidons sportdrank….
Na een snelle wissel goed gevoel tijdens de eerste loopkilometers, intussentijd ook kunnen genieten van de steun van zuslief en andere Belgische supporters….er werd gelopen in 4 rondes, waarvan 2 langs het kasteel en 2 buiten Sherborne. De eerste looprondes verliepen redelijk vlot, had een goe tempo, maar toch lastig bergop. Op een gegeven ogenblik dachten we dat de organisatie er een veldloop van wou maken (keien en modder achter het kasteel)…maar dan de laatste 2 rondes richting Yeovil: niet te geloven, voortdurend klimmen en dalen en “slimme Geert” dacht: ja dat zal maar 1 zo’n ronde zijn zeker, niets van…eenmaal het keerpunt gepaseerd, hup nog een keer van ‘ tzelfde. Van dan af was het sterven en werkelijk een mentale test: niet denken, enkel aan de finish…en vooral niet beginnen wandelen, maar rustig tempo aanhouden. De laatste 2 mijl was dan terug relatief vlak en vond ik mijn normale tempo terug, waarbij ik nog stevig kon doorzetten om toch nog binnen de 11 uur te eindigen.
Laatste bocht in, recht naar de finishlijn en ja, daarvoor doen we het allemaal hé….het gevoel de finishlijn te passeren aangemoedigd door een massa toeschouwers !!!
Finishtijd : 10u.55 min. en terug enkele luttele seconden, dus een uurke sneller dan vorig jaar. Ik mag zeker niet klagen.
Zwemtijd: 3,8 km. in 01u.5 min.
Fietstijd: 180 km. in 05u.52 min.
Looptijd: marathon in 03u.48 min.
