“Ik zit op een hotelkamer in Las Vegas mijn mail door te nemen. De reden voor mijn verblijf in Amerika is een DJ tour langs een aantal grote clubs. De laatste optredens staan op de planning na een vermoeiende route langs NY, Philadelphia, Chicago, Denver en nu LA, Vegas en San Francisco. Vanavond vlieg ik van Vegas naar San Francisco om op te warmen voor Tiga en dan morgen weer terug om te draaien op het feestje van Steve Aoki in LA.
Dit is het leven waar velen van dromen; reizen, hotelkamers, Vegas, roomservice en een berg met fans die maar al te graag op de foto met je willen, om over het vrouwelijke aandacht maar te zwijgen. Toch zit ik hier enigszins met een misplaatst gevoel. Dit gevoel wordt versterkt door mijn eigen weerspiegeling in de ruiten van een douche waar wel 10 mensen in passen. Wie is die man?
Die gespierde spijker van 18 is veranderd in een vette DJ die, ondanks al het aandacht, zich te veel schaamt om zijn T shirt uit te doen op het strand. Erg onhandig als je twee weken lang op een strand festival draait in Ukraine. En daar sta je dan, 1 meter 75 en je weegt 90 kilo. De onregelmatige slaaptijden, het slechte eten en de overdadige hoeveelheid drank draag ik elke dag met mij mee het podium op. Het is een haat liefde relatie geworden, het touren en ik. Elke keer als ik op een stage sta met zo’n 10.000 dansende, juichende mensen voor mij, denk ik “Jullie zien een pop maar niet wie ik ben.” En dat is het moment dat ik besluit mijn leven om te gooien. Want als niemand de echte Jaimie meer ziet, dan is het tijd voor verandering.
Deze verandering gaat gepaard met het stoppen van muziek maken en optreden. De regelmaat begint terug te keren en het gevoel een wattenhoofd te hebben ruil ik in voor een frisse blik op het leven. Mijn beste vriendin stelt voor om samen met haar hard te gaan lopen. Bij de eerste poging lig ik na 800 meter al half te kotsen. Het rondje is 2km, ik moet dat toch kunnen? Niks is minder waar. Het rondje hardlopen lijkt meer op iemand met een astma aanval die probeert bij de EHBO te komen voor een zuurstoffles.
Toch hou ik vol en ga met Anna en haar zusjes regelmatig de uitdaging aan. Het duurt niet lang voordat ik maar liefst twee rondjes kan afleggen. Voor velen zal dit een eitje zijn maar ik hoor de muziek van Rocky “Eye of the Tiger” galmen tot in al mijn vetrolletjes. Ik heb het idee dat wij wel vriendjes gaan worden, mijn lichaam en ik. Dikke vriendjes vooralsnog.
Het rennen gaat gepaard met vallen en opstaan. Veel blessures in het eerste jaar en telkens maar weer opnieuw beginnen met het opbouwen van kracht en conditie. Het aansluiten bij de Running Junkies is een van de beste keuzes die ik in jaren gemaakt heb. Mijn nieuwe familie juicht mij toe als ik doorzet en staan in de kou te wachten tot ik langs kom bij de halve marathon van Egmond aan Zee om mij de laatste kilometer een hart onder de riem te steken. De liefde die ik had voor muziek, begin ik nu ook te voelen voor de sport.
De dag die mijn leven pas écht om gaat gooien ligt op de loer. Het lot brengt mij naar Maastricht alwaar wij een van de Running Junkies aan gaan moedigen bij zijn deelname aan de IRON MAN. Geen idee wat mij te wachten staat, noch wat zo’n IRON MAN eigenlijk inhoudt.
De race is om 7am begonnen, het is een uurtje of 10 en we zitten voor ons hotel. De perfecte plek om alle fietsers aan te zien komen. Links van mij zie ik een heuvel die zo steil is dat mensen er eerder klimmend, dan lopend, naar boven stiefelen. Ik bedenk mij dat ik daar dus nooit met een skateboard af zou durven dalen. Ik ben dan ook benieuwd hoe die fietsers daar straks vanaf komen racen! Rechts van mij zie ik een weg die een weiland in leidt. Dat is dus best een pittige bocht die ze met zo’n snelheid moeten maken. Dit wordt spannend!
De eerste fietsers komen er aan. Maar niet van links! VAN RECHTS! Het is Bas Diederen, bekend als Boom Boom Bas leer ik al snel, die af moet remmen bij de bocht en dan serieus, zonder grap, die mega steile heuvel OP MOET klimmen. Later hoorden we dat zijn versnellingen kapot waren waardoor hij de hele race op het grote blad heeft moeten fietsen. Iets wat ik in de toekomst pas echt leer waarderen. Ik sta versteld van wat ik zie, mijn hart bonst oorverdovend hard, het enige wat ik hoor is het harde klakken van de versnellingen en het ritsen van de kettingen. Na een parade van gladiatoren op racefietsjes komt ook Roland voorbij, onze vriend, die overigens geen mindere gladiator is want ook hij knalt zijn Isaac fiets met een rotgang naar de top van de heuvel.
We racen naar een andere plek want we willen zien hoe deze giganten de fiets inruilen voor hardloop schoenen. Want denk niet dat dit het is! Ik leer dat ze om 7am dus begonnen met maar liefst 3,8km zwemmen om vervolgens 190km te fietsen. Jawel, inclusief die heuvel. En alsof het niks is, gaan ze met zijn allen ook nog eens gezellig 42km rennen. Dus als jij denkt dat je stoer bent met je marathon medaille, deze mannen doen eerst even een warm up van pak em beet 8 uur voordat ze jouw medaille komen crushen.
Bij het cheeringpoint waar wij ons gestald hebben, komt Boom Boom Bas voorbij. Ik schud mijn hoofd snel om te herfocussen want wat ik lijk te zien is een boomstam op hardloopschoenen. Het is hem toch echt. Bas komt voorbij met een pace van dik onder de 5minuten per kilometer. Geen idee hoe snel wel, maar het zou mij niets verbazen als hij op de 4.30 zou zitten. De man loopt kaarsrecht, een en al spier. Je voelt grond gewoon trillen bij elke stap die hij zet. Mijn hart racet keihard met hem mee.
Onze held Roland doet er uiteindelijk 12 uur over om de IRON MAN te voltooien. Bij de finish staan we hem op te wachten. Ik geloof mijn ogen niet hoe rustig en fit hij over de finishlijn huppelt. Ik wil die man knufffelen, want hij is mijn held. Als een blije puber die zijn pop idool vragen mag stellen, hang ik aan zijn lippen. Ik wil ALLES weten! Maar wat ik niet in de gaten heb is dat de verslaving van de mooiste sport ooit, mij veroverd heeft.
Het is vrijdag 17 juni en ik schrijf een blog. Alle herinneringen komen voorbij van de IRON MAN in Maastricht, van hoe Sander Gabel vertelt dat er een Triathlon Olympische Afstand is in Amsterdam 26 juni. Hoe ik besluit mijn dromen in te ruilen voor de werkelijke ervaring. Hoe ik bij mijn eerste zwemsessie ergens in februari maart niet verder kom dan 25 meter en daarna half kotsend aan de kant hang. Hoe ik doorzet en een week geleden voor het eerst twee volle kilometers zwem waarbij alleen mijn armen wat moe zijn. Hoe ik een paar dagen geleden mijzelf voorzie van een paar nieuwe broeken omdat al mijn oude twee tot drie maten te groot zijn geworden. Maar ook hoe ik in Vegas zit en uit het raam kijk over het landschap van hotels en casino’s.
Want tijd bestaat niet, het enige dat telt is NU. En nu ben ik 15 kilo lichter, nu ben ik klaar voor mijn eerste triathlon, nu schijnt de zon in mijn tuin in Amsterdam en hoor ik dezelfde duif als die ik al een jaar lang hoor. Ik heb zoveel mooie dingen mee mogen maken in mijn leven, maar ik heb het idee dat het mooiste nog gaat komen. Want, beloof ik mijzelf, als ik de Olympische afstand enigszins goed voltooi, gezond en fit, dan ga ik door voor de halve IRON MAN en wie weet OOIT naar Kona.”
Jaimie wordt dus één van de atleten om naar uit te kijken tijdens de ICAN in Amsterdam, partner-wedstrijd van 3athlon.nl. We zullen hier dan ook zeker berichten over zijn maidentrip. En Jaimie, alvast 3 tips, ook voor andere ‘absolute beginners’: bij triathlonwinkel.nl kan je terecht voor het huren van een wetsuit, bij Fusion Sports hebben ze trisuits in alle maten (ook voor de minder competitieve sporter) en bij Sportvoedingtriathlon.nl vind je alles wat je nodig hebt aan repen, sportdrank, gelletjes en andere accessoires.
Lees hier het volledige verhaal van Jaimie Peeters.
