Onze Belgen hebben in Japan het gezelschap gekregen van de andere internationale deelnemers aan de wereldbeker. Marc Geerts blijft ondertussen trouw verslag uitbrengen over de avonturen van de Belgische delegatie in Ishigaki. Hierbij deel 5 van zijn dagboek: "Gisteren hebben we hier een beetje problemen gehad met het internet dus kon ik niet echt iets doorsturen. Vandaag lijkt alles weer min of meer te werken, dus waag ik een nieuwe poging. De voorbije dagen begonnen we ons af te vragen waar iedereen toch zat. Buiten onszelf hadden we immers nog niet al te veel atleten gezien."
Maar alsof iedereen had afgesproken om met het zelfde vliegtuig te komen, kwamen er woensdagavond toch een hele hoop te voorschijn. Sindsdien is het bij het ontbijt zien en gezien worden. Ongewild wordt iedereen er aan een eerste onderzoek onderworpen. “Die ziet er scherp uit,…” “…,die daar heeft last van de jetlag” “ah, die ken ik nog van…”. Een vreemde gewaarwording om te zien dat dit fenomeen zich voltrekt vanuit elke hoek van het restaurant.
Vandaag is het hier met de “athletes briefing” trouwens allemaal ook officieel begonnen. Als je al enkele ITU-wedstrijden op je conto hebt, wordt op dergelijke racebriefing nauwelijks iets nieuws verteld. Het volledige verloop van de wedstrijd wordt er telkens uit de doeken gedaan alsof het de eerste keer is dat ze georganiseerd wordt. Af en toe is het wel opletten of er toch niets veranderd is maar in de meeste gevallen is het vals alarm. Als afsluiter worden er steevast de meest nutteloze vragen gesteld. Aan het einde van dit verplichte nummertje, dat geldt als een zoveelste rondje “m’ as tu vu”, worden de racepacks uitgedeeld. Eens je het pakketje nummers voor op fiets, helm en lichaam in je handen hebt besef je dat de countdown echt begonnen is.
Morgen staat er voor mij, buiten nog een parcoursverkenning, niet veel meer op het programma. Ik zal proberen zoveel mogelijk oog te hebben voor details. Vooral de stroming in het water zou ik graag even aan de lijve ondervinden. Doordat het zwemmen doorgaat in de vaargeul van de haven hebben we dit nog niet kunnen checken. Het zwemparcours wordt morgen slechts 1 uurtje vrijgegeven en daar moeten we het mee doen. “Zien en gezien worden”, zou dan misschien wel “eten en gegeten worden” kunnen worden. Deze middag zag ik dat mensen van de organisatie bezig waren met het spannen van netten aan de ingang van de haven. Naar verluidt zijn er haaien gespot. Ik ben eens benieuwd of ik er morgen eentje tegen kom. Indien dit het geval zou zijn, is dit waarschijnlijk mijn laatste blog.
