In een sport die draait om doorzettingsvermogen, grenzen overgaan en het geloof in het ogenschijnlijk onmogelijke, zijn er maar weinig atleten die de ziel van de triathlonsport zo treffend hebben belichaamd als Jodie Stimpson. Deze week kondigde de Britse topatlete haar afscheid aan van het professionele circuit – een afsluiting van een hoofdstuk dat begon met de Olympische droom van een achtjarig meisje en uitgroeide tot een van de meest indrukwekkende en emotioneel geladen carrières uit de laatste decennia aan triathlongeschiedenis.

Stimpsons loopbaan draaide nooit alleen maar om goede uitslagen, al heeft ze die zeker op haar naam staan. Haar palmares leest als een overzicht van wereldprestaties: Wereldkampioene Aquathlon (2006), U23 vice-wereldkampioene (2008), Brits kampioene (2009), winnaar van de British Super Series (2010), wereldkampioene Mixed Relay met Team GB (2011) en vicewereldkampioene in de ITU World Triathlon Series (2013). Maar, het jaar 2014 vormde eigenlijk pas haar echte hoogtepunt: twee gouden medailles op de Commonwealth Games – individueel én in de Mixed Team Relay, samen met Alistair Brownlee, Jonathan Brownlee en Vicky Holland. Een dag die ze zelf nog steeds omschrijft als de mooiste uit haar carrière, omringd door familie, vrienden en fans.

Zoals bij elke grootse sportcarrière waren het echter niet alleen de triomfen die het pad van Stimpson bepaalden. In 2022 kwam er een einde aan haar Short Distance avonturen – toch het gebied waar ze het beste tot haar recht kwam – na een periode vol persoonlijke uitdagingen. Het verlies van haar grootste supporter, haar vader, liet een leegte achter die zelfs de meest gedisciplineerde atlete niet zomaar kon wegtrainen. “Ik was gewoon niet snel genoeg meer,” zegt ze daarover met de ontwapenende eerlijkheid die haar altijd heeft gekenmerkt. Het was meteen ook het moment waarop Stimpson de overstap maakte naar de lange afstand. Een nieuwe uitdaging, met sterke races, maar – zoals ze zelf aangeeft – zonder dat ze daar haar volledige potentieel bereikte.

Die overstap naar de lange afstand onthulde echter iets veel wezenlijkers: een atlete die niet alleen vocht voor podiums, maar voor betekenis. Na 28 jaar waarin ze haar lichaam tot het uiterste dreef, waren het uiteindelijk de blessures – en de mentale tol die ze daarvoor betaalde – die haar duidelijk maakten dat het tijd was om los te laten.

Haar laatste actie als profatlete kwam slechts uren voor haar aankondiging om met pensioen te gaan: ze volbracht een Ironman (Arizona). Niet om een tijd neer te zetten of een titel te winnen, maar om een belofte aan zichzelf na te komen. Om te finishen. Om dit hoofdstuk af te sluiten op precies dezelfde manier als ze het altijd heeft geleefd – op haar eigen voorwaarden, met veerkracht en vooral ook nederigheid.

Haar eigen woorden, waarmee Stimpson afscheid neemt van haar bestaan als profatlete, zeggen het misschien wel het mooist:

“With love to you all, Jodie.”