WTT’er Walter De Smet stond afgelopen zondag voor de 2e keer aan de start van de Hel van Kasterlee.
Ik was er klaar voor, althans in die zin dat ik tevreden was van mijn voorbereiding naar Kasterlee want kan je hiervoor genoeg trainen?
Het was mijn 2de editie en ik wou deze keer finishen in een betere tijd (11 h 40′ in 2003)
Ik heb me dit jaar echt geconcentreerd op de looptrainingen. Een maandenlange opbouw naar 10 à 15 km. Tijdens de zomermaanden leerde ik WTT kennen. De triathlon was nieuw en enorm leuk. Ik kon het loopwedstrijdtempo immens omhoog trekken door boeiende afwisselende trainingen, toffe bende.
De laatste maanden heb ik op donderdag echt lange duurtrainingen gedaan. Met Kasterlee in het achterhoofd ben je steeds gemotiveerd voor elke training.
Ik stond supergemotiveerd aan de start. De laatste week volgepropt met gezond eten, vitamientjes, wat magnesiumpilletjes tegen de kramp (???) , liters drank.
Ik was klaar voor 15 km RUN, 105 MTB, 30km Run.
Strategie; stuk voor stuk bekijken, kilometer per kilometer, uur per uur, een ganse werkdag tijd, donker wordt het altijd, opgeven staat niet in het woordenboek. Enkel ernstige materiaalpech kan dit doen stoppen, en dan nog.een scenario voor als het misgaat vertikte ik te maken.
De eerste run 15 km was leuk samen met de 200 deelnemers, een ontlading te starten na al die trainingen. Ik had goede benen, ik voelde dat ik goed zat en zo was ook het tempo; in 1 h 06′ naar de wissel. Ik had in de geplande hartslagzone gelopen en ben na de wissel dit ook blijven doen. Doseren is de boodschap.
Ik passeerde na 5 km de zone waar ik vorige keer hevige kuitkrampen kreeg. Ik lachte eens en wist dat dit mijn dag was om een betere tijd neer te zetten;
2 kilometer later kreeg ik terug hetzelfde scenario; De kuitspieren blokvast, muurvast, geen cm kon ik mijn trapas omwentelen. Met hevige pijn bol je dan uit en duik je de kant binnen want je krijgt je voeten niet uit de SPD pedalen.
Ik wist wat me te doen stond, ik moest hierdoor en ik wist dat dit geen blessure is maar een verschijnsel waar me de oorzaak eens van meegedeeld mag worden.
Ik ben de gehele fietstocht in de ban geweest van deze kuitkrampen. Zodra je denkt dat je ervan af bent, wordt je verwittigd van kalm te blijven, een lichamelijke handrem.
Het fietsparcours is heel afwisselend maar heel zwaar door de regen van de voorbije weken.
Ik wist dat mijn collega Pieter achter mij zat en wachtte hem op na 52 km in de controlepost. We konden volledig de laatste 2 ronden bij elkaar blijven ondanks het feit dat ik met een gespannen onderbuik te kampen kreeg en maar weinig meer kon eten.
Toen we uiteindelijk de wissel kwamen binnengereden, waren er reeds een 5 tal gefinisht.
Ik heb dan ook maar weer geopteerd voor een lange wissel (15′) met een snelle douche en een compleet droge tenue. Ik stond onder de douche met opgevers en die keken me maar verbaasd aan toen ik me weer in sportkledij stak.
Daar stond Bruno, mijn persoonlijke assistent die me erdoor heeft geloodst zoals een echte professionele mentale coach; de juiste aanmoedigende woordjes maken het soms wat verzachtend want pijn voel je in het hele lichaam, zonder hem was dit vermoedelijk niet gelukt.
Ik kon enkel wat rozijnen eten en moest ze binnenslikken zoals een magnesiumpilletje tegen de kuitkrampen.
30 kilometer is een immense afstand, de eerste kilometer ging vlot, de volgende 3 waren onuitstaanbaar maar er is maar één richting en dat is de finish.
Bij het ingaan van de 2de ronde is het de knop volledig uitschakelen en blijven lopen;
Elk kilometerbordje is een godsgeschenk en zo zijn de laatste 3 kilometers met geen woorden te beschrijven. Sex is leuk maar dit overtreft.
Uiteindelijk binnen in 11 h 35′ in de armen van organisator Jan Daems en webmaster Jim.
Dank aan Bruno nogmaals en tot op één van de volgende trainingen, maar niet meer deze week, eerst 4 kg eten en drinken;
Walter De Smet
(Hamme St-Anna)
