Geen bemoedigend tikje, geen woord, zelfs niet eens een blik waardig: Kristian Blummenfelt was koelbloedig toen hij met nog slechts 7.5 kilometer bij het EK Ironman Frankfurt te gaan, Kristian Hogenhaug inhaalde. De Deen had de wedstrijd vrijwel de hele dag hard gemaakt, maar in de slotfase haalde Blummenfelt hem toch nog in en daarmee verzekerde Blummenfelt zich van een meer dan prachtige overwinning en dus Europese titel.

Ironman Frankfurt was een wedstrijd die onder bloedhete omstandigheden werd afgewerkt en dit jaar sowieso al bol stond van de opmerkelijke incidenten. Hogenhaug kreeg tijdens het lopen bijvoorbeeld een stop & go penalty van een minuut omdat hij outside assistance had gebruikt, Patrick Lange werd in T2 al een minuut stilgezet omdat hij zijn swimskin niet volledig had uitgekregen in T1, Magnus Ditlev kreeg een rode kaart vanwege littering, maar die rode kaart werd weer teruggetrokken en – waarschijnlijk het meest opvallend – Jonas Schomburg stapte in leidende positie noodgedwongen uit de race omdat zijn ligstuur twee keer afbrak.

Sneltrein versus atleten

Aan spektakel dus geen gebrek vandaag, maar één man maakte eigenlijk de hele dag de show: Hogenhaug. Op de fiets deed hij wat hij eigenlijk altijd doet; knetterhard rijden en alle mannen in de buurt pijn doen. Hogenhaug reed zó hard dat hij, ondanks dat hij werd achtervolgd door een aantal van de grootste namen uit de recente triathlongeschiedenis, zijn voorsprong in T2 zag opgelopen tot maar liefst 7:50 minuut op Magnus Ditlev en Daniel Baekkegard en 8:40 minuut op onder andere Casper Stornes, Cameron Wurf, Gustav Iden, Rudy von Berg, Kacper Stepniak, Ben Kanute, Leonard Arnold, Kristian Blummenfelt en Johannes Vogel. Hogenhaug had dan ook meer weg van een sneltrein dan een fietsende atleet; hij noteerde 3:52:10 en daarmee de snelste fietstijd ooit bij een Ironman.

Blummenfelt loopt gat dicht

Hogenhaug, die vroeg in de marathon dus wel even een minuut langs de kant werd gezet, begon voortvarend aan de run en leek lang op de overwinning af te stevenen. Ditlev ging aanvankelijk als eerste in de achtervolging en naderde tot zo’n vijf minuten, maar daarna was het een Noorse trein die het achtervolgende werk overnam. Dit keer werd die trein niet gevormd door Blummenfelt en Iden, maar door Blummenfelt en Stornes. De twee Noren liepen haast eindeloos zij aan zij en zagen hun achterstand op Hogenhaug steeds kleiner worden. Halverwege de marathon liepen ze nog vier minuten achter en niet veel later liep Blummenfelt weg bij Stornes.

Vanaf dat moment ging het gat naar Hogenhaug dichtlopen ook hard, al duurde het toch nog tot ongeveer kilometer 35 voor de overname een feit was. Opvallend detail was dat Blummenfelt geen enkel teken richting Hogenhaug gaf toen hij hem inhaalde, maar simpelweg vol focus doorstoomde. Blummenfelt lag op koers een sub 2:30 marathon te lopen – en daarmee de tweede atleet te worden die deze magische grens in een triathlon zou doorbreken – dus wellicht had dit daar ook nog mee te maken.

Die sub 2:30 haalde Blummenfelt uiteindelijk nét niet (2:30:59), maar met een prachtige finishtijd van 7:25:57 was zijn overwinning een feit. Hogenhaug finishte als tweede in 7:28:32 en Stornes werd derde in 7:29:48.

Namens Nederland was Niek Heldoorn de enige deelnemer. Hij beleefde een loodzware dag en lag op moment van schrijven ruim een uur achter.