De meeste deelnemers in Hawaii behalen hun start-ticket door zich te plaatsen op een of andere IronMan wedstrijd. Maar het kan ook anders. De organisatie verloot ook elk jaar een aantal tickets. Dit jaar ging een van die tickets naar Wim Verdeyen. Voor hem was Hawaii dus zijn allereerste volledige IronMan.

Zaterdag om 3u45 opgestaan, redelijk goed kunnen slapen en niet echt
zenuwachtig. Als ontbijt toast met confituur, niet al te zwaar, eveneens ne motilium voor de maag.
Via de ingelegde shuttle naar de start gereden, alles mee pomp, zwemgerief en special aid bags.
Eerst nog bodymarking, wat vrij vlot verliep, dan banden oppompen en fiets klaarzetten.
Ondertussen wel al een paar keer gaan plassen.
Ik was geen enkel moment zenuwachtig geweest tijdens deze voorbereiding, was misschien zelfs te rustig.
Ben dan vrij snel naar het water gegaan en was klaar om te starten, maar eerst natuurlijk nog het Amerikaanse volkslied.
De laatste twee dagen had ik vooral gerust en liep als ware de muren op van verveling.
Ik wou eigenlijk zo rap mogelijk starten, achteraf gezien waren dit volgens mij allemaal positieve signalen en tekenen dat ik er klaar voor was.
Als de profs vertrokken een kwartier voor onze start, ben ik beginnen inzwemmen.
Had direct een goed gevoel, de benen voelde goed aan.
Als startpositie was ik halferwegge links en het midden gaan liggen.
Deels door de stroming van het water en omdat ik rechts kom ademen zodanig had ik een beter zicht over de andere deelnemers.
Op het laatste moment zag ik nog Gerben Vanhyste en wenste hem succes.
De rode vlaggen gingen weg en dan BAM wijle weg.
Het plan was de eerste 1 km goed door te zwemmen en dan benen te zoeken.
Maar het was echt wel moeilijk om goed door te zwemmen, er was gewoon niet genoeg plaats.
Heb dan gekozen om vrij rustig mee te zwemmen en proberen zo weining mogelijk slagen te incasseren.
Voor ik het wist waren we halfweg, zonder echt veel energie te verspillen.
De golven waren vrij vlak in het begin maar naar het keerpunt toe was de zee toch iets ruwer, en dus meer golven.
Ik probeerde mijn benen zo min mogelijk te gebruiken. Zat in iemands benen te zwemmen, maar moest steeds mijn slag afbreken.
In plaats van er van weg te zwemmen ben ik er dan gewoon naast gaan zwemmen, dacht bij mezelf inhouden het is nog ver.
Had nooit het gevoel van amaai dat duurt hier lang, vond het eigenlijk wel leuk zo. Als ik uit het water kwam wist ik al dat ik eigenlijk veel te traag gezwommen had. De hartslag was veel te laag.
Had voor comfort gekozen dus ging ik met een fietsbroek fietsen wat natuurlijk resulteerde in een trage wissel.
Maar beter nu wat tijd nemen, de zonecreme ging zeker van pas komen.
Het eerste stuk van het fietsparkoer bleef een beetje in de buurt van de start, met een paar scherpe bochten.
Tijdens de briefing was er op gehamerd van hier geen risico’s te nemen.
Er zouden penalties worden uitgedeeld voor aggresief rijgedrag.
Na dit stuk van ongeveer 5 mijl kwam je op de Queen K en ging het richting Hawi.
Op dat eerste stuk heb ik me dan ook kalm gehouden en gewoon gebruikt om rustig in mijn ritme te komen.
De atleten vlogen me voorbij, was echt niet normaal hoe sommige te keer gingen, precies of ze aan een kwartje begonnen.
Zodra ik op de Queen K kwam probeerde ik dan ook het tempo op te drijven.
Rudi Stroobants reed me hier voorbij en vertelde me dat hij de viskes eten had gegeven 😉
Tot aan de luchthaven kon er goed worden doorgereden, dit stuk was meestal windaf.
Ik zat direct vrij goed in mijn ritme en hield me zoals afgesproken aan mijn hartslagen.
Elke bevoorrading nam ik water en gatorade aan.
Hield hoofd, schouders en nek voldoende koel door er continu water op te gieten.
Na de Hilton passage moest normaal de wind al wat sterker komen opzetten, maar raar niet veel wind te bespeuren.
Ook niet aan Waikaloa, tijdens de trainingsritten was dit nochtans telkens het geval.
Voor we aan het zwaarste stuk begonnen, vanaf splitsing Seven Eleven, eerst nog een plasje gedaan.
Jean Moreau had me verteld in te houden als ik een bord Hawi 18 miles zag staan.
Vanaf dit bord gaat het in stappen naar omhoog en de wind komt hier gestaag sterker opzetten.
Tot aan Hawi dus de handrem op en rustig naar boven gereden, ben eigenlijk niet meer aan mijn vooropgestelde hartslagen geraakt sinds dat plasje.
Vanaf het keerpunt was het naar beneden vlammen, vanaf hier was het op de grote molen.
Maar heb bewust gekozen om niet te groot te beginnen trappen, gewoon vlot proberen te blijven draaien.
Op 140 km het eerste kleine klopje, niet echt dood zitten maar gewoon moe worden.
De benen bleven wel goed aanvoelen. Blijven eten en drinken was de boodschap.
De rest van de fietsproef gewoon rustig blijven ronddraaien, en genieten van de omgeving.
Op het einde was ik vooral benieuwd hoe de benen gingen voelen als ik van mijn fiets zou stappen.
De eerste 20 meter voelde ik wel dat ik gefietst had maar geen krampen of spierpijnen.
Als ik de verder de transitie area in liep wist ik dat ik de juiste keuzes gemaakt had tot nu toe.
Had misschien wel te traag gereden volgens wat mogelijk was, had een gemiddelde hartslag van 132.
Na weeral een rustige wissel was ik klaar voor mijn eerste marathon.
De marathon in Hawaii kan je eigenlijk in drie stukken in delen. Het eerste stuk heen en terug op Alii Drive.
Dan een stuk naar de Queen K toe, omhoog op Palani Road. En het stuk naar Energy Lab en terug.
Ik zat direct goed in mijn ritme en voelde me vrij goed. Dat bleek ook aan de aanmoedigingen.
"Looking strong","Good Job","Doing well" op Alii Drive stond nog veel volk.
Later op Queen K stond er eigenlijk niemand meer buiten de mensen aan de bevoorradingen, en van "Looking Strong" was dan geen sprake meer.
Lopen is mijn zwakste discipline en ik word dan ook in wedstrijden meestal vooral voorbij gelopen.
Raar maar waar maar hier liep ik ook af en toe iemand voorbij, een mentale opsteker.
Op Palani Road kwam ik Marc Hermans tegen die hier bergop naar boven ging en ongelooflijk werd aangemoedigd.
Een kippenvel moment. Respect !
Als ik op de Queen K kwam kreeg ik het moeilijker, niet echt de vermoedheid maar eerder pijnlijke bovenbenen.
Moest hier beginnen stappen tijdens de bevoorradingen en schakelde ook over op Cola.
Tot aan Energy Lap lukte dit nog vrij aardig. Maar dan begon het moeilijker en moeilijker te worden.
Ondertussen werd het ook donker en kreeg ik van die zelfgevende lichtjes.
Op het einde was het eerder overleven en eigenlijk echt wel afzien.
Kreeg ook krampen in de bovenarmen. De opluchting was groot als ik de muziek en toeschouwers aan de aankomst hoorde.
Palani road afgestrompeld en dan klaar voor de finishlijn.
Had het geluk dat er niet veel atleten in de buurt waren en ik samen met mijn vrouw over de meet kon lopen.
Probeerde van dit moment te genieten maar wou eigenlijk vooral zo rap mogelijk binnen zijn.
Echt wel kicken als de speaker zegt "Wim Verdeyen you are an Ironman", woorden die me gans mijn leven zullen bijblijven.
Voila mijn eerste volledige zat er op, en was eigenlijk vrij vlot verlopen, en mijn tijd viel voor mij tevens mee.
40 minuten sneller dan de in gedachte hebbende 13 uur. Op naar de volgende, volgend jaar in Frankfurt.
Daar gaan we ook eens proberen te racen terwijl in Hawaii genieten eerder het objectief was.
No Image
Indien vragen of opmerkingen feel free to mail me via
wim.verdeyen@pandora.be
Meer info en foto’s ook op mijn site www.2uv.be