De Amerikaanse Laura Knoblach volbracht een Double Deca Ultra Triathlon; ofwel twintig Long Distances. Achter elkaar. Deze pittige uitdaging bracht haar twee wijze lessen: allereerst kwam Knoblach tot de ontdekking hoe belangrijk een goede supportcrew is in zo’n extreme wedstrijd. Haar tweede punt is minder voor de hand liggend. ,,Als het slecht gaat tijdens een wedstrijd helpt het mij om na te denken over hoe ik iemand anders zou kunnen helpen. Als ik dat doe, stop ik met inzitten over mijzelf”, vertelt de atlete in een interview met Witsup. Knoblach heeft het in dit geval over de drie andere vrouwen met wie zij het avontuur aanging: de Canadese Shanda Hill, de Engelse Claire Smith en eveneens Amerikaanse Georgeta Gruescu.
Om een zogenaamde Double Deca Ultra Triathlon te volbrengen, moeten atleten dus twintig Long Distances afleggen. Er zijn echter twee opties: je mag twintig losse pogingen doen waarin je iedere dag een hele triathlon start of je mag alle afstanden achter elkaar plakken. Bij deze laatste optie krijg je dus een 76 kilometer lang zwemonderdeel, gevolgd door 3600 kilometer fietsen en 844 kilometer lopen.
De voorkeur van de 25-jarige Knoblach ging uit naar dat laatste. ,,Als je één Long Distance per dag doet, is dat logistiek veel lastiger. Je moet twee keer per dag wisselen en voelt veel meer druk”, beargumenteert de atlete haar keuze..
De vier vrouwen begonnen hun wilde plannen vorm te geven na een online groepsgesprek in februari vorig jaar. Omdat pas één vrouw dit eerder had gedaan, wilden de atleten heel graag samen richting de finish. ,,Het was heel belangrijk dat we elkaar zouden zien finishen en we hebben elkaar allemaal naar dat doel toe geholpen. Voor ons voelde dat als het ultieme doel: niet dat één persoon het beter deed dan de anderen, maar dat we ervoor zorgden dat we er allemaal kwamen, als een team.” En daar slaagden de vier in toen zij net als vier mannen de finishlijn passeerden in León, Mexico.
Zwemonderdeel: ‘Dat was echt niet leuk’
Dat terwijl de uitdaging niet bepaald voortvarend begon met dank aan een overenthousiaste badmeester. ,,Ik weet nog dat ik in de eerste twee banen een beetje water binnen kreeg en schrok”, vertelt Knoblach. ,,Het smaakte naar iets waar ik mijn badkamer mee schoon zou maken. Iedereen kreeg last van chloor brandwonden en neuzen raakten geïrriteerd. Mensen waren aan het niezen en huilen; dat was echt niet leuk.”
Het zorgde ervoor dat Knoblach extra gemotiveerd was om het onderdeel zo snel mogelijk achter de rug te hebben en dus genoot ze zo min mogelijk van dutjes tussendoor. Na 51 uur mocht ze aan de kant klimmen en na een douche en wat rust op haar fiets stappen.
Fietsen, zes uur slapen en weer fietsen
Om mentaal helder te blijven had Knoblach samen met de andere deelnemers een klein rondje als fietsparcours uitgekozen om lange, stille wegen te vermijden. Dat zou de hallucinaties en het verstorend gefluister, waar de atlete soms last van kreeg, moeten voorkomen, legt Knoblach uit.
Tijdens het fietsen kon ze gebruik maken van tenten langs het parcours om daar een aantal uur te slapen. ,,Ik kwam er tijdens het fietsonderdeel achter dat als ik zes of zeven uur per nacht sliep, ik daarna net zoveel kilometers aflegde als wanneer ik vier uur sliep. Dus toen besloot ik zes uur te slapen. Dat is iets waar je al doende een beetje achter komt.”
(tekst gaat verder onder foto)
Geen energie om te rekenen
Het looponderdeel werkte Knoblach grotendeels in de nacht af, om zo de Mexicaanse hitte letterlijk en figuurlijk te ontlopen. Tijdens de twintig marathons bleek de atlete dicht in de buurt van het Wereldrecord te komen, maar gek genoeg maakte de zomertijd – die tussendoor nog in ging in Mexico – het tellen extra lastig. ,,Ik had een slaaptekort. Ik wist dat ik dicht bij het record zat, maar hoe moest ik dat in vredesnaam berekenen?”, reageert Knoblach.
,,Dat soort gekke dingen gebeurt alleen als je een race hebt van een week of zelfs een maand lang; dat je opeens niet meer weet welke dag het is of op welke dag je begonnen bent. Er waren zoveel momenten waarop ik mijn telefoon tevoorschijn haalde en de tijd telde ‘6 uur, één, twee, drie, vier vijf, zes…’ en dan was ik de tel weer kwijt.”
Wereldrecord Double Deca Ultra Triathlon
Gelukkig kon een supporter langs de kant nog wel tellen en zo werd Knoblach op de hoogte gebracht van haar positie ten opzichte van het Wereldrecord. En met succes, want de atlete schreef met een tijd van 633 uur, 41 minuten en 39 seconden – oftewel 26 dagen en 9:41:39 uur – het record op haar naam. Maar ze blijft bescheiden: ,,Het klinkt als veel, maar het is echt niet zoveel”, reageert Knoblach wanneer ze wordt gefeliciteerd met haar overwinning.
