“Mijn grootste uitdaging was voorkomen dat ik het koud krijg en Tine is altijd bang dat ze honger krijgt. Achteraf zag ik op het horloge dat het water maar vijftien graden was… het is maar goed dat ik dat niet wist.” Marjon Huibers – auteur van het boek Zwem Je Mentaal Sterk – zwom eind augustus, samen met Tine Sommeijer, een rondje van achttien kilometer in het water rondom Ouderkerk aan de Amstel.
Eigenlijk zouden de twee fanatieke zwemmers dit jaar de Straat van Gibraltar oversteken, maar dit plan werd – net als vorig jaar ook al gebeurde overigens – op het laatste moment omgegooid. “De coronacrisis is de aanstichter geweest van een economisch conflict tussen Spanje en Marokko. Marokko heeft op een gegeven moment alle veerdiensten vanuit Spanje verboden.” Dat is dan ook de reden dat de afspraak, die al was gemaakt met een Spaanse rederij om samen de oversteek te maken, geannuleerd werd. “We hebben een alternatief programma bedacht en dat is oké. Dan moet je accepteren dat het zo is. Die Straat van Gibraltar loopt niet weg, dat kom nog wel een keertje. Ik kon er snel vrede mee hebben, maar we moesten wel wat anders doen. We hadden zoveel getraind en die energie opgebouwd, dat je niet zonder een soort piek ineens kunt stoppen.”
Geen stromingsvoordeel, maar ook geen golfslag
Pas twee weken voor de geplande oversteek ging er definitief een streep door het plan. Terug naar de tekentafel dus: “We hadden al besproken wat we zouden doen, mocht het niet doorgaan, en toen kwamen we met dit rondje als alternatief. Het is qua energie wel heel anders, maar qua uitdaging is het misschien vergelijkbaar; het is een langere afstand dan bij Gibraltar en daar heb je wel meer stromingsvoordeel. Dit is echt achttien kilometer zwemmen, zonder dat je de stroming mee hebt. Maar, je hebt de zee ook niet tégen je, want je hebt geen last van golfslag.”
‘Ik fiets dat rondje bijna elke week’
19 augustus was het dan zo ver: Huibers en Sommeijer vertrokken richting Ouderkerk aan de Amstel om vervolgens richting Bullewijk te zwemmen, over de Waver, de Amstel en uiteindelijk weer terug naar Ouderkerk aan de Amstel. “Ik fiets dat rondje bijna elke week met een vriendin. Het is dus heel erg bekend voor mij, maar ik heb het nooit gezwommen; nog nooit iemand denk ik.” Aangezien de twee atleten maar liefst achttien kilometer aan één stuk zouden zwemmen, waren de nodige voorbereidingen getroffen. “Er was de hele tocht iemand op een SUP met ons mee. Dat was Marijcke Toussaint; die heeft ons steeds voeding aangegeven en verzorgd. We hadden een mandje op de SUP gemaakt. Daar stonden voor de eerste helft bidons in en wat te eten.”
‘Dat is vaak ook mentaal’
Vooraf was Huibers’ grootste zorg de kou, maar gek genoeg bleek haar lichaam uiteindelijk helemaal niet zo heftig te reageren op het toch wel koude water. “In het begin had ik koude handen en voeten, maar dat ging wel weer voorbij. Ik weet nog van de dag dat we in het zwembad negentien kilometer trainden, dat er ook allemaal dingen gebeurden in je lichaam, die dan ook weer voorbij gingen. Dat is vaak dus ook mentaal: als ik had geweten dat het maar vijftien graden was, dan had ik gedacht dat ik het koud kon krijgen en dan krijg je het ook koud. Het is interessant om te zien hoe dat werkt.”
[vid]
‘Je moet blijven eten’
De spreekwoordelijke man met de hamer kom je ongetwijfeld een keer tegen tijdens een zwemtocht van achttien kilometer. “Tussen kilometer veertien en vijftien had ik het heel moeilijk”, vertelt Huibers. “De aansturing werd minder goed en het tempo ging omlaag. Ik heb ook minder gegeten dan ik vooraf had bedacht. Je moet blijven eten, maar dat doe je uiteindelijk toch vaak minder dan je je voorneemt. Als ik het koud had gehad, had ik waarschijnlijk meer gegeten, maar ik had dus weinig last van de kou. Ik dronk wel warme dranken, maar ik at niet heel veel. Dat is dus waarschijnlijk te weinig geweest en dat ging me op een gegeven moment nekken. Zodra ik wel weer wat at en dronk, ging het tempo ook snel weer omhoog.”
Dat er zoveel familie en vrienden langs de kant stonden, hielp ook enorm, legt Huibers uit: “Dat zou bij de Straat van Gibraltar natuurlijk nooit zo geweest zijn; dan had niet de halve familie aan kunnen moedigen. En het helpt juist heel veel. Als mensen langs de kant staan, recht je toch je rug even wat meer; dat motiveert.”
‘Wow, we hebben het gewoon gedaan’
Na zes uur, dus zo’n drie kilometer per uur, zat de ronde in het Nederlandse water erop voor de atleten. “Ik hoopte ook dat we er ongeveer zo lang over zouden doen, maar ik was wel verrast dat we het uiteindelijk voor elkaar kregen, gezien de omstandigheden, want het was kouder dan gedacht.” Na achttien kilometer sloten Huibers en Sommeijer een lange trainingsperiode af met een prachtige piek: “Het was dezelfde ontlading als ik voelde bij de halve triathlon die ik heb gedaan op Mallorca. ‘Wow, we hebben het gewoon gedaan’.”
‘In totaal 750 kilometer gezwommen’
Een prachtige beloning voor het harde werk. “We hebben vanaf januari met zijn tweeën in totaal 750 kilometer gezwommen. In de eerste maanden hebben we opgebouwd naar een hogere snelheid en toen we buiten konden trainen – in juni en juli, vanwege de kou iets later dan normaal – hebben we veel duurtrainingen gedaan. Dan hadden we vaak twee aparte focuspunten, dus óf vier uur zwemmen óf tien kilometer zwemmen en dan je energie doseren op die afstand.” Door creatieve trainingen te bedenken, hielden Huibers en Sommeijer er plezier in: “We zijn bijvoorbeeld een keer naar het eiland Pampus gezwommen. Daar kun je kamperen, dus we hebben daar geslapen en zijn de volgende dag weer terug gezwommen.”
