In Klazienaveen was er op de olympische afstand een opvallende prestatie van Miriam Van Reijen. Met 39’24 zette ze namelijk de snelste looptijd op de tabellen, meer dan twee minuten sneller dan Chris Seijger, de nummer 2 uit de wedstrijd, die nog aardig in de buurt kwam van winnaar Bob Tjaarda. Maar Miriam liep dus sneller dan alle mannen en pakte in nog maar haar tweede triatlon meteen haar eerste overwinning (en een 15de plaats overall). Dat was voor ons genoeg reden om de Amsterdamse van het Trivio LD-team even aan de tand te voelen over haar wedstrijd:
“Als wetenschapper vind ik het heerlijk om te spelen met cijfertjes. Analyses van trainingen, tempo’s, splittijden. Ik houd het graag in de gaten,” vertelt Miriam. “Maar nog mooier is het als op een wedstrijddag al die getallen even helemaal geen rol meer spelen, je alleen maar naar je lichaam hoeft te luisteren en één ding hoeft te doen: Racen! In Klazienaveen hoopte ik na mijn triatlondebuut in Leiderdorp vooral wat beter te wisselen en wat harder te zwemmen. Dit keer mét wetsuit wat ik zo lief van Corinne Slort had mogen lenen. Zonder onderkoeld lijf is dat zwemmen zowaar leuk!
Toen ik uit het water kwam, hoorde ik in de aanmoediging van Chris en mijn papa enige verbazing; of ik had verbazingwekkend slecht gezwommen, of hij had me nog niet verwacht. Ik besloot te geloven dat het om het laatste ging. De wissel ging OK, zo’n wetsuit uittrekken viel mee en toen hup, hup de fiets op. Om er vervolgens weer bijna af te waaien. Maar hoewel ik geen ster ben in het fietsen tegen de wind vond ik het vandaag eigenlijk heerlijk. Met een beetje fantasie is wind net zoiets als tegen een berg opfietsen, één van de dingen die ik het liefst doe (dalen daarentegen…). Met bovendien de overeenkomst dat ik bij beide activiteiten graag direct op mijn pedalen ga staan. Ik vond het serieus jammer dat ik niet nog een rondje mocht.
Er moest echter nog gelopen worden en liefst een beetje hard. Coach Gonny deelde me mee dat ik 4.5 minuut achterstand had op de nummer 1. Oei… Gelukkig voelde het lopen goed en kon ik wat mensen inhalen. Dat die mensen waarschijnlijk bezig waren met een halve ipv Olympische triatlon verkies ik dan even te vergeten. Bij de volgende ronde dat ik Gonny zag vroeg ik (eh… schreeuwde ik) hoeveel minuten achterstand ik nog had. Gonny keek me lachend aan: geen meer! Maar (zoals Molly Huddle maar weer eens liet zien op het WK op de 10.000 meter; mocht je het gemist hebben, kijk het echt nog even terug en je zult deze fout nooit meer maken) heb je pas gewonnen na de streep.
Dus hup, hup, hup! De aanmoedigingen onderweg over het hele loopparcours maakten de laatste ronde al een klein feestje. Finishend was ik vooral heel blij, heel verrast en o ja… heel modderig. Volgend jaar hoop ik aan de start te staan van mijn eerste halve triatlon. Een heel jaar om te werken aan het zwemmen (!), het fietsen en het lopen. Deze overwinning is in ieder geval een hele mooie motivatie om hard aan de slag te gaan. To be continued!” aldus de loopster/duatlete en sinds Leiderdorp dus ook ‘triatlete’ Miriam Van Reijen.
