Persconferentie Hawaii 2005 door Christian Meuser

Deze keer was Hawaï toch enigszins anders dan de andere keren. Dit omwille van enkele reden. Eén daarvan was dat ik dit jaar bij de oudste was in mijn leeftijdsgroep.
Om je te kwalificeren in Hawaï moet je je eerst op een ander IronMan kwalificeren. Voor Hawaï zijn er zo een 1600 plaatsen beschikbaar. Ikzelf zit in de leeftijdscategorie 45-49 en ik heb mijn plaatsje gehaald door …… te zijn in de IronMan in Frankfurt

Voor Hawaï had ik een goede voorbereiding maar een gebrekkige acclimatisering. Ik ben slechts vijf dagen vooraf naar Hawaï vertrokken in tegenstelling tot andere jaren. Ik had een zeer goede reis. Ik ben vertrokken in Brussel, dan ging de reis van Brussel naar Washington, dan van Washington naar Los Angeles en tenslotte van Los Angeles naar Kona. Kona is de plaats van gebeuren.

Reizen naar De States is ook niet meer zoals vroeger. Elke koffer wordt volledig gecontroleerd, gescand. Bij elke vlucht wordt elke koffer volledig ondersteboven gehaald. Dit was dus bij mij ook het geval, zowel mijn fietskoffer als mijn gewone reiskoffer zijn helemaal onderzocht o.w.v. meetinstrumenten, hartslagmeter, schroevendraaier, … die zich allemaal in mijn fietskoffer bevonden. Ja, daar is de Amerikaanse inspectie allergisch aan.

Maar al bij al is alles goed verlopen. Bij aankomst op de luchthaven, stond mijn makker, dorpsgenoot, Luc Smet, mij op te wachten op maandag, zodat ik in de loop van de namiddag nog een eerste trainingsritje kon doen om de zware benen van de reis, die in zijn totaliteit 36 uur duurde, los te fietsen.
Dinsdag en woensdag heb ik nog heel veel maar rustig getraind, om veel energie  te spenderen maar geen spierweefsel te raken.
Donderdag en vrijdag heb ik dan op niveau van energie en mentaal alles laten absorberen, zenuwen op te laden om dan zaterdag die paardenkracht los te laten.

Wat de Belgen betreft, was het spijtig dat de groep niet echt aan elkaar hing. In het verleden zorgde Jean Morreau hiervoor. Ik heb daar zeer goede momenten mee gehad. Maar toen waren we ook maar met een 15-tal atleten.
Dit jaar waren er 34 atleten aan de start, en dit maakt dat groepsgevoel ook niet makkelijk, er waren enkele kliekjes. Ja, sommige atleten zijn op dat moment zelfs concurrenten en  gaan elkaar dan ook niet opzoeken. Ze gaan dus niet samen op stap om pizza of pasta te gaan eten.

Na een goede voorbereiding, goed opgeladen te zijn liep zaterdagmorgen om 4u de wekker af. Maar zelfs na negen keer of zelfs na 26 triatlon van dit kaliber, went dit niet, altijd opnieuw een zware aanval op je zenuwstelsel, een zware belasting voor de mens die daar op dat moment zo kort voor de start zich afvraagt wat ik hier sta te doen. In geval van Hawaï toch wel zo ver van huis, in zo een internationale massa waar zo een 50 landen aan deelnemen, het geeft  een heel speciaal gevoel, maar ook zoiets menselijks van hoe klein ben je dan toch in zo een wedstrijd waar dan vooral de natuur de wetten gaat stellen en waar je moet proberen in de loop van de dag zo goed mogelijk te anticiperen op alles wat je overkomt.

Vorige dagen prachtig weer, veel wind, op de wedstrijddag, nog mooier weer, maar windstil. Dat wil dan zeggen zoals hier aan zee 2-3 Beaufort, wat v oor Hawaï zeer uitzonderlijk is! Dit betekende niet veel goeds, het zou heel warm worden, heel zwaar wat fietsen betreft.

Eerst zwemmen, voor mij een probleem wat steeds groter wordt met de jaren, kwam ik uit het water met een tijd die nog beter was dan vorig jaar. Toen 1u20 en nu 1u 23. Het waren zware omstandigheden in water, korte en lange golfslag, veel onderstroming wat het zwemmen zeer moeilijk maakt, maar dat was voor iedereen zo dus dit was geen excuus. Het is voor mij gewoon een ramp.

Eens uit het water zag ik dat er nog heel weinig fietsen in de wisselzone stonden, oh dat ziet er niet goed uit maar niet panikeren we zien wel het is tenslotte een lange wedstrijd.
Eens op fiets kon mijn helrace beginnen, ik heb goed gefietst moet ik zeggen
Het is steeds hetzelfde parcours, steeds naar het noorden, ongeveer een 90km heen en 90km terug. Het is niet omdat je windstil vertrekt dat dit na 40km ook zo nog is.

Goed doseren, hartslagmeten in de gaten houden, op je gevoel af te gaan .
Het is heel uitzonderlijk windstil gebleven en dit gaf voor mij één van mijn snelste fietstijden ooit. Ik had een gemiddelde snelheid van 35 km/uur wat echt wel snel is. Ik heb veel gedronken, goed gegeten en met een goed gevoel aan de marathon begonnen.

Dit is een moeilijk parcours van 42km en dit jaar uitzonderlijk moeilijk omwille van de warme temperaturen.
Nu is dit voor iedereen hetzelfde en daar kan je je niet tegen wapenen. Ook daar weer goed doseren, kat uit de boom kijken en zien waar je uitkomt. Als je weet dat ik pas als 1395 uit het water was maar aan de marathon begon in 750 positie dan is dit echt wel een mentale opkikker.

Na elke mijl heb je een eetstation, ook dit heeft de organisatie goed uitgedokterd, goed georganiseerd. Meer dan 3000 vrijwilligers die de wedstrijd mee begeleiden doorheen de dag. Dus elk eetstation is uitgerust met water, gatoraid,(energiedrank) cola en om te eten: bananen, energybars, glucosegels, .. Je krijgt vanalles, maar op den duur is dit zo eentonig dat je maag gaat protesteren. Maar ook dit is voor iedereen hetzelfde, je moet gewoon overleven en het komt erop neer je verstand op nul te zetten en de eindmeet bereiken.
Dit kunnen de toppers nu eenmaal beter dan de agegroupers. Ze kunnen beter hun verstand op nul zetten en hun pijngrens verleggen.
Naast de omstandigheden die bijzonder waren voor mij is dit iets waar ik nog op moet trainen. Het lopen, 3u29, was vrij goed aangezien de omstandigheden. Ik weet dat ik op die pijngrens verleggen nog moet je op trainen om een topprestatie te kunnen neerzetten.

In totaal heb ik er 10 uur en 16 minuten over gedaan. Dit was goed voor een 502e plaats. Vorig jaar had ik met deze tijd een 250ste plaats dit jaar dus een 502e. Dus weerom zie je dat de omstandigheden heel anders waren, waarbij de temperaturen een zeer grote rol spelen.
Binnen de 11u zijn er reeds 1000 atleten binnengekomen dus je mag wel zeggen dat de kwaliteit van de deelnemers bijzonder hoog was, wat ook bevestigt dat d
Het kwalificatiesysteem van de IM zeer goed is.

Ik ben heel tevreden als oudste in mijn categorie. Ik was 18e in mijn agegroup, eerste 49 jarige. In de categorie 50 zou ik 6e geworden zijn wat zeker perspectieven biedt naar volgend jaar. Naar Hawaï gaan en uitdoen is mijn eerste doel maar niet mijn ultieme doel, dit blijft toch een podiumplaats behalen.

We hebben fouten gemaakt, maar het kan verbeteren, grenzen verlegen, dit alles opent perspectieven
In het algemeen hebben de Belgen het heel goed gedaan, allemaal mensen die zich gekwalificeerd hebben, die een bepaald niveau bereiken.
Zoals eerder gezegd waren er 34 Belgen aan de start. Ikzelf ben als 22ste Belg over de finish gekomen, dit als tweede oudste van de groep. Dus we waren met 22 Belge, die beneden de 500ste plaats waren.

Rutger Beke, met reeds een tweede, een vijfde en dit jaar een vierde plaats, kan de wedstrijd winnen. Een andere heel goeie Belg in opkomst, is Bert Jamaer met zijn 32ste,  hij behoort tot de eerste generatie triatleten die ook gegroeid zijn als triatleten, als 12 jarige begonnen met triatlon.
Zoals vandaag bij WTT waar dit ook wordt beoogd! De jeugd klaarstomen en laten kennismaken met deze sport en dan de betere eruit halen en laten doorgroeien.

Maar ook Stijn Demeulemeester met zijn 28ste plaats, Gerrit Schellens een 26ste plaats, zij zorgen samen dat er maar liefst 4 Belgen in de top 50 stonden.

Voor Luc Van Lierde wordt toch algemeen gezegd dat dit nu zijn definitief einde is van zijn topcarrière. Maar zeg nooit nooit natuurlijk. Het is wel erg pijnlijk dat iemand die twee keer wint en een tweede plaats heeft behaalt, dat hij zaterdag heeft uitgedaan omwille van zijn zoontje. Die wou niet naar school gaan en terug moeten vertellen dat zijn vader had opgegeven want dan zou hij de maandag niet naar school gaan. En dat is dan ook de reden dat hij, ondanks dat hij toch lang bij de top gefietst heeft en als 20-25 plaats beginnen lopen is, toch heeft doorgezet. Ook zijn hernia is hier een zeer bemoeilijkte factor geweest, maar ondanks dit alles heeft hij deze grote calvarieberg toch overwonnen en ondanks alles toch uitgedaan. Dit werd door de hele organisatie en pers geapprecieerd, maar iedereen spreekt toch van zijn vermoedelijk einde van zijn topcarriière.

Al-Sultan is de zoon van Irakese sjeik en een Duitse moeder. Hij is in Duitsland opgegroeid. Hij was van oorsprong een zwemmer en liet zich inspireren door Thomas Helregel, die in 97 de IM in Hawaï won. Maar zijn vader had gezegd dat hij eerst zijn diploma moest halen aan de universiteit en dat hij daarna zich mocht toeleggen op topsport. Wat hij ook gedaan heeft. Vorig jaar haalde hij een 3e plaats en nu wint hij deze IM. Het is een heel bijzonder en  nonchalant persoon die als winnaar sterk geapprecieerd wordt.

Ik wil het nog eens benadrukken dat het een sterke prestatie is voor Rutger Beke die een zware periode achter de rug heeft. De internationale organisatie heeft de kans gekregen om hem te beschuldigen van doping maar hij is vrijgesproken. Hij is een zuivere atleet. En laat ons hopen, maar hij is zeker één van de potentiële Belgische winnaars voor Hawaï. Dit jaar heeft hij zich misschien voor een 70 – 75 procent kunnen voorbereiden maar volgend jaar zal dit voor 100 procent zijn en dan is het zeker zijn bedoeling om dit te winnen.

De voortreffelijke prestaties van Katleen Smet op een kwart, halve en driekwart, toch wedstrijden beneden de 6 à 7u, zijn niet hetzelfde als de IM waar de afstanden net iets langer zijn. Ook het plotse overlijden van haar vader enkele weken geleden spelen hier een rol in. Ze hoopte zelf op een top 5 maar heeft dit niet kunnen waarmaken, vooral te wijten aan het fietsen wat zeer goed was maar onvoldoende voor Hawaï. Maar ondanks alles heeft ze toch een knappe 14 plaats behaald. Zij stopt na deze wedstrijd ook met topsport.

Ik heb er van genoten ook al was het heel kort, maar als je gepassioneerd bent door sport en uitdagingen en voorde 9e keer kan deelnemen aan zo een wedstrijd en op zo een idyllisch eiland als Hawaï, is het toch wel een fantastisch gebeuren.

Ik wil mijn trouwe sponsor Mc Donalds bedanken en ik hoop dat ze aan mijn zijde zullen staan bij mijn 10e deelname op 14 oktober in Hawaï, als we gezond blijven en alles meezit natuurlijk.

(artikel geschreven door Ines Van Hoeij)