Terwijl organisaties vaak hun best doen om een wisselzone voor iedere atleet ongeveer even lang te maken – met name bij de pro’s – was dat tijdens Ironman Texas vorige week niet helemaal goed gelukt. Terwijl sommige atleten binnen no-time hun fiets hadden en zich richting de uitgang bevonden, moesten andere atleten enkele seconden verder lopen. Seconden die zeker in de eerste wissel kostbaar zijn, zo vertelt de Duitse pro triatleet Andreas Jung, die zijn kritiek uit op de organisatie. En niet alleen over de lengte van T1, maar ook over de – naar zijn idee – onduidelijke communicatie: “Dit zou nog acceptabel zijn geweest als de lengte van T1 voor iedere atleet gelijk was.”

“Al geniet ik altijd van Ironman evenementen en heb ik het naar mijn zin op alle mooie wedstrijdlocaties, heb ik wat woorden over de organisatie van het evenement, waar veel het na de race niet meer over hebben”, begint Jung, die vorig weekend zevende werd bij Ironman Texas. “De wedstrijden die ik tot nu toe in Amerika heb gedaan, waren misschien wel de best georganiseerde races, maar dat was zaterdag niet het geval. De pro briefing stond vooral in het teken van het uitleggen van de stayer regels en het laten zien van de drie kaarten van het parcours. Dat is natuurlijk belangrijk, maar ondertussen bleven een aantal vragen onbeantwoord. Dan werd er vaak verwezen naar de 2019-editie van de race, maar dat helpt atleten die hier nooit eerder hebben geracet natuurlijk niet. Dit bleek ook bij de Age Groupers te gebeuren, aangezien ik veel atleten om hulp zag vragen aan officials tijdens het inchecken van de fietsen. Ik heb namelijk tot vandaag nog steeds nergens een kaart kunnen vinden van T1 of T2.”

Jung kwam er via andere atleten dan wel achter hoe de route was, maar had dit graag via een briefing gehoord. “Daar zijn ze toch voor?”, klinkt zijn reactie. “Een briefing moet stress bij atleten wegnemen. En dit zou nog acceptabel zijn geweest als de lengte van T1 voor iedere atleet gelijk was. Je zou denken dat dat een gegeven is voor een Ironman evenement. Zelfs voor Age Groupers kan zoiets ‘kleins’ een grote impact hebben. We hebben allemaal wel eens gezien hoe atleten een Kona slot misgrepen door een paar seconden. Dat terwijl zij en hun familie er veel voor opofferen.”

Terwijl Jung vooraf te horen kreeg dat alles voor de wedstrijddag in orde gemaakt zou worden, bleek dat uiteindelijk niet het geval te zijn, zegt hij: “Op racedag bleek dat atleten met een hoger startnummer helemaal naar achter moesten lopen om hun fiets te pakken. Ik vond dat lastig om los te laten en daarom deel ik dit. Ik ben zelf een paar seconden verloren, maar er zijn atleten die nog meer achterstand opliepen. En dat terwijl T1 heel bepalend is voor de race dynamiek.”