Hij werd er vorig jaar, redelijk verrassend, derde: Tim Wolvetang verbaasde toen vriend, vijand en misschien vooral zichzelf met een plaats op het podium tijdens de Austria eXtreme Triathlon. Aankomende zaterdag gaat hij die derde plaats verdedigen en mikt hij, als het even kan, zelfs op één of twee plaatsjes hoger. ,,Vorig jaar was ik ‘die gekke Nederlander die waarschijnlijk niks zou klaarspelen’, maar dit jaar zullen ze echt wel naar me kijken.”
Naar Wolvetang zullen ‘ze’, andere kanshebbers voor de winst, dus ongetwijfeld kijken. Daar hebben ze meer dan voldoende tijd voor, want ondanks dat de Austria eXtreme Triathlon nagenoeg gelijk is aan een klassieke Long Distance – er wordt 3.8 kilometer gezwommen, 186 kilometer gefietst en 44 kilometer gelopen – is de race daar verder niet mee te vergelijken. ,,Er zitten zo’n 6000 hoogtemeters in het parcours. 3900 tijdens het fietsen en nog eens 1900 tijdens het lopen. Ja, als je het zo zegt is het best bizar. Maar, als je eenmaal bezig bent, gaat het op zich wel.”
(tekst gaat verder onder foto)
Wolvetang kent het parcours natuurlijk van de voorgaande edities – naast zijn derde plek van vorig jaar werd hij een jaar eerder ook al elfde – en heeft het de afgelopen weken ook nog goed verkend. ,,Tijdens de race zal ik voornamelijk naar mijn wattages en hartslag kijken. Bij zo’n lange wedstrijd benader je nooit je maximum en ik zal me zeker ook niet gek laten maken door andere atleten. Ik weet hoe zwaar het gaat worden en ik weet hoe venijnig het slotstuk is.”
Daarmee doelt Wolvetang op de laatste 16 kilometer van het lopen, waarbij nog ruim een kilometer aan hoogte wordt overwonnen, met zelfs een stukje van dertig procent hellingsgraad. ,,Als je daar kunt wandelen, is dat al netjes. Vorige week heb ik dit stuk verkend en toen had ik, terwijl ik heel langzaam wandelde, een even hoge hartslag als ik normaal heb tijdens een duurtempo hardlopen. Dat zegt wel wat.”
Eén nadeel heeft Wolvetang wel: de afgelopen week voelde hij zich niet erg lekker en had hij vooral last van keelpijn. ,,Het lijkt nu wel beter te gaan, maar echt vrolijk werd ik er niet van. Gelukkig zijn mijn wattages en hartslag wel oké, dus het probleem lijkt zich vooral in de keel voor te doen. Als ik dat kan beperken tot zaterdag, zou dat mooi zijn. Als het tijdens de race pijn doet, maakt dat me niks uit: zolang het de prestaties maar niet vermindert.”
Tijdens de wedstrijd wordt het dus vooral naar de wattages en hartslag kijken. Angst voor de afstanden en de hoogtemeters heeft Wolvetang niet echt. ,,Ik heb veel fietstrainingen van rond de 10 uur gedaan. Dus, als ik nu na 6 of 7 uur mag afstappen, valt dat best mee. Het is echt een stukje mindset en de enige manier om te overleven.”
