“Ik wist niet wat ik moest doen. Ik was blind. Ik had geen idee”, het zijn de woorden van Tony Duenas in een interview met Los Angeles Times. Toen de Amerikaan op een dag in 2009 wakker werd en zijn ogen opende, bleef de wereld donker. Vanwege een ziekte bleek Duenas’ netvlies los te hebben gelaten. Met een operatie probeerden artsen dit te herstellen, maar helaas zonder succes. Al kreeg de 42-jarige Duenas een klein deel van zijn zicht terug en zag hij weer wat schaduwen, zakte ook dit effect na verloop van tijd weer weg. 

Duenas moest leren leven zonder zicht en dat idee beangstigde hem. Hij zou weer moeten leren lezen door middel van braille, moeten leren lopen met een signaalstok en moeten ontdekken hoe hij met het openbaar vervoer van plek naar plek komt. Zijn hele leven stond op zijn kop. 

Duenas raakte in deze moeilijke periode uit balans, sportte niet meer en at ongezond waardoor hij aankwam en problemen kreeg met zijn bloeddruk. Vandaag de dag is sport juist zijn uitlaatklep. Toen hij zes jaar geleden bij een bushokje aan de praat raakte met een hardloper, raakte hij geïnspireerd. Wat begon met een klein blokje om, liep uit tot het volbrengen van zeven marathons en zes triathlons, waaronder drie Middle Distances. “Nooit had ik durven dromen dat ik ooit een Ironman of marathon zou finishen. Mijn blindheid heeft mij deze kansen gegeven, die ik anders nooit had gehad”, vertelt de enthousiaste atleet. 

Bijzondere ontmoeting

Deze alles veranderende passie voor de sport ontstond dankzij een bijzondere ontmoeting. Duenas was al begonnen met het beoefenen van wat vechtsporten zoals boksen en jiu-jitsu. Daarnaast was hij regelmatig in de sportschool te vinden en dus zag zijn lichaam er atletisch uit. Dat was hardloper Ray Alcanter ook opgevallen. In november 2014 werd Duenas onderweg naar de bus aangesproken door de hardloper. Of hij kon hardlopen, vroeg de man hem vanuit het niets. 

Alcanter had eerder eens een slechtziende vrouw begeleid met het hardlopen, maar zij was met ‘pensioen’ gegaan. Al was hij niet actief op zoek naar een nieuwe hardlooppartner, voelde hij zich geroepen om Duenas aan te spreken toen hij zijn atletische lichaam opmerkte. 

‘Dat vergeet ik nooit meer’

Duenas vond het aanvankelijk maar een eng idee, maar liet zich toch overtuigen. Twee weken later liep hij voor het eerst vier mijl. “Dat vergeet ik nooit meer”, reageert Duenas. “Ik was aan het rennen en ik huilde, omdat ik dacht ‘wow, ik ren in de regen’. Zelfs toen ik nog kon zien, had ik niet verwacht dat ik ooit zou hardlopen.”

United in Stride

Het bleef niet bij die vier mijl en Duenas breidde de afstand steeds verder uit. Ook werd hij lid van een platform – United in Stride – dat hardlopers en ‘guides’ met elkaar verbindt. Via connecties van dit platform ging hij steeds meer met verschillende mensen trainen. Een aantal van hen inspireerden hem om eens een triathlon te proberen. Ze zamelden zelfs geld in voor een tandem en deden hem een zwembril cadeau. Niet alleen trainde Duenas met de mensen, ze werden ook zijn vrienden en vormden zijn sociale cirkel. 

‘Het was verschrikkelijk’

Toen het coronavirus begin vorig jaar toesloeg, raakte dat Duenas hard. Zijn trainingsmaatjes mochten hem niet langer begeleiden, want tijdens het lopen was het onmogelijk om voldoende afstand te houden. De momenten dat hij samen met hen kon sporten waren zijn ‘kleine geluksmomentjes’, maar juist deze momenten had hij nu niet meer. Duenas bracht het voorjaar van 2020 het grootste deel van zijn tijd alleen en binnenshuis door. “Het was verschrikkelijk”, vertelt hij. 

Ondanks deze zware tijd, bleef Duenas sporten en in vorm. Op een indoor trainer werkte hij zijn fietstrainingen af en dankzij een pull-up bar en wat gewichten behield hij ook de kracht in zijn armen. Lange looptrainingen deed hij niet, maar Duenas rende soms stukjes samen met zijn blindengeleidehond, Diana. Gelukkig mag Duenas ondertussen wel weer wat meer samen met anderen trainen.