Het verslag van de tweevoudig winnares van de Nederlandse Danne Boterenbrood kan je hieronder lezen (bron smo-triatlonteam.be)
Na een goed trainingsblok was het tijd om het stof weer van de wedstrijdschoenen af te blazen en de Specialized Shiv op te poetsen.
De trainingen waren goed verlopen, maar door de lange, gedwongen rustperiode in de zomer was ik toch wat achterop geraakt.
Ik had het idee dat het met de inhoud wel weer aardig goed zat, maar dat het zeker nog wel aan enige snelheid ontbrak.
De eerste test was in Sartrouville (onder de rook van Parijs), waar de 4e ronde van de GrandPrix werd gehouden.
Samen met de rest van de ‘poulets’ van Chateauroux ging ik voor een zo hoog mogelijke klassering, om onze 3e plaats in de tussenstand vast te houden.
Ik miste duidelijk nog wat wedstrijdritme en had een aantal bloopers weg te werken.
Na het startschot had ik het idee dat ik constant achter de feiten aanliep en dat het echt ongelooflijk hard ging.
Er gingen dingen goed en er konden dingen beter, maar uiteindelijk hield ik er een goed gevoel aan over. Ik moest helaas een penalty uitzitten tijdens een razendsnelle 5km, waardoor ik wat plaatsen terugzakte en uiteindelijk als 16e eindigde.
Misschien qua uitslag niet echt sterk, maar ik was blij dat de inhoud wel goed zat, de snelheid eraan kwam en ik weer even goed wakker geschud was.
Twee dagen later was ik samen met Edo alweer op weg naar Knokke, voor de Zwintriathlon. Een enorm populaire triathlon in Belgie (na opening van de inschrijving is na zo’n 5min. is de limiet van 1100 deelnemers bereikt) met start in Sluis (NL) en finish in Knokke. Iets totaal anders dan de snelle GrandPrix, want ditmaal was de Shiv (tijdritfiets) mee en startte ik trots in het rood-zwart-rit van het SMO-Specialized team. Vorig jaar had ik hier een beetje vanuit de anonimiteit kunnen toeslaan, maar dat was dit jaar niet mogelijk.
‘Being the upperdog’ aldus Edo en de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat dat mooi is, maar ook wel extra druk met zich meebrengt.
Daarnaast is er in Knokke altijd een ‘battle of the sexes’, wat inhoudt dat de mannen in dit geval 13 minuten na ons van start gingen in volle jacht op de vrouwen en de extra premie op de finishlijn.
Ik had een goed zwemonderdeel in de benen van SMO-teammaatje Charlotte Deldaele, al voelde ik me niet helemaal fris. Voor ik het wist lag ik al op het opzetstuur en stuurde ik Sluis uit.
De eerste aanzetten met de disc (dicht achterwiel) van FastForward bezorgden me zoals altijd kippenvel en ik besloot de gashendels meteen open te draaien.
Algauw lag ik aan de leiding en begeleid door een heel cordon aan motoren en auto’s reed ik door de Zeeuwse polder.
Ook hier merkte ik dat ik zeker geen frisse benen had, maar ik bleef zoveel mogelijk druk houden op de pedalen en probeerde alle bochten zo strak mogelijk te rijden.
Ik liep uit op de achtervolgers en voor ik het wist draaide ik de boulevard van Knokke op, waar het zwart zag van de mensen. Ontzettend gaaf.
Het lopen was pittig, met name door de warmte en de geleverde inspanning op de fiets. Ik had ontzettend dorst en schreeuwde overal om water.
Het tempo was goed en constant en ik zag dat ik opnieuw wat uitliep op de nummer twee. Ik besloot niet te forceren, maar had ondertussen ook gezien dat de eerste man op meer achterstand zat dan ik had gedacht.
Ik had de indruk dat hierdoor vooral de vrouwen langs de kant compleet uit hun dak gingen 🙂
Zelf was ik vooral moe en heel blij dat het gelukt was.
Na afloop hadden we nog een supergoed verzorgd banket aan het strand met alle sponsoren en zo sloten we een schitterende dag in stijl af.
De grooste glimlach van de dag kwam misschien wel toen ik bij het ophalen van mijn fiets zag dat ik een gemiddelde van 40.4 km/u had gereden.
Oprechte dank daarom ook voor mijn sponsoren Specialized en FastForward, want die fiets ging als een raket.
Daarnaast bedankt aan alle fans van SMO die ervoor zorgden dat ik tijdens het lopen bijna non-stop werd aangemoedigd. Het was me een waar genoegen.
DB
