Stijn Veldeman stuurde vanuit de USA, nagenietend op rondreis na zijn prachtprestatie op IronMan Florida 2011, volgend verslag door:
Toen mijn tweelingbroer Stefaan en ik na Hawaii 2009 een jaartje non-actief waren, kreeg ik last van stress symptomen vanwege ons drukke werk. Na een check-up bij de dokter en de nodige waarschuwingen, besloot ik snel dat ik weer triatlon wou doen. Ik kon Stefaan overtuigen, maar hij had het vooruitzicht papa te worden en deed daarom niet voluit mee. Spijtig, want we zijn gewoon om zeer veel samen te trainen.
Ik besloot om weer voor Florida te gaan, ik had er goede herinneringen aan (Stefaan en ik waren in 2008 nr 1 en 2 in onze age groupe) en bovendien had ik toch een klein jaar nodig om terug op niveau te raken.
Sedert begin 2011 is Loïc Hélin mijn trainer en de aanpassing aan de schema’s ging vlot. De belangrijkste doelstelling van hem is om me meer ‘triatleet’ te maken en niet enkel ‘loper’. We zijn eraan bezig, maar er is nog werk aan de winkel.
We arriveerden met een bende van 15 supporters in Panama City Beach (familie en vrienden) en ik leefde met een goed gevoel naar de wedstrijd toe.
De wedstrijd zelf:
De Golf Van Mexico stond de dagen voor de wedstrijd zeer wild, maar op de ochtend van de wedstrijd viel dat zeer goed mee. 10’ nadat ik Sofie Goos zag vertrekken bij de PRO’s was het mijn beurt. Ik startte volledig aan de linker zijkant en daarmee werd ik door de massa voorbij elke boei een beetje uit parcours geduwd, maar had ik ruimte en kon ik zeer ontspannen zwemmen en was het enkel aan de boeien knokken.
Na 58’ kwam ik op het droge en na een matige wissel kon ik vertrekken op de fiets. In tegenstelling tot 3 jaar geleden, stond er nu een behoorlijke wind gedurende de volledige eerste wedstrijdhelft. Toen zat ik ook meer in ‘het pak’ terwijl ik nu al snel bij de eerste 50 fietste en het voor 80% een solorit werd. Aan het keerpunt ongeveer halfweg, zag ik dat Sofie Goos het goed deed. Inmiddels was de supportersdelegatie gevolgd met de wagen en konden ze me zeker 7 keer zien.
Ik bleef opschuiven en mensen bijhalen tot ik eerste van mijn age groupe reed. Halfweg haalde Anders Bjordlund me in en ik liet laten rijden. Dicht bij T2 kwam ik terug bij hem en had ik terug zicht op de 1ste plaats. Zijn wissel was echter bijna een minuut sneller dus ik was weer op achtervolgen aangewezen.
Na de eerste ‘testmijl’ lopen om te voelen of ik geen krampen had (steeds een onzekerheid bij mij), kon ik mooi mijn tempo kiezen. Hoewel ik het gevoel had me nog in te houden, liep ik aan een tempo van meer dan 15/u. Na 10km. ging ik vlot over Bjordlund heen en twijfelde ik niet meer dat ik het kon halen.
Aan het keerpunt na de eerste ronde had ik ondanks reeds 2x de wc te hebben ingedoken een tijd van 1u22. Dat liedje kon spijtig genoeg niet blijven duren en iets sneller dan verhoopt (na 25km.), moest ik gaan temporiseren wegens ‘lood in de benen’. Ik bleef het vertrouwen houden en hoewel het afzien was en ondanks een 3de sanitaire stop, kon ik met een goed gevoel binnen lopen na 2u54.
Resultaat: 18de overall en age groupe winnaar
Volgend jaar neem ik met 2 broers deel aan de Ironman van New York. We zitten alle 3 in de M30-34. Zij hebben alvast een concurrent minder voor een Hawaii-slot. Het hoofddoel wordt vanzelfsprekend Hawaii. In 2009 werd ik 160ste, maar de wedstrijd daar in de verschroeiende hitte was loodzwaar. We hebben een jaartje tijd om daar over na te denken …
Dank aan Stijn Veldeman voor het verslag en Frankie De Feyter voor de foto’s.
