Vorige zaterdag stond ik nog eens aan de start van een triatlon, meerbepaald de recreatieve teamtriatlon op de VUB. Geen weer voor een triatlon, hoor ik jullie dan denken maar gelukkig vond het zwem- en fietsonderdeel plaats binnenin het sportcomplex van de VUB.
Het opzet was met het team 1000m te zwemmen (40 x 25m), 80 km te fietsen (elke deelnemer verplicht 20km) en 16km te lopen (40 rondes x 400m). Op initiatief van 3atlon 4fun-collega Ronny, die de smaak duidelijk te pakken heeft) en twee vrienden van hem, Luc en Damiaan, stonden we dus met een gemengde ploeg aan de start: De Four Tops, al deden enkelen als snel afstand van die status…
Gezien ik gehoord had van de fietscapaciteiten van de ploeggenoten wist ik meteen dat ik daar heel diep zou moeten gaan. Helaas had ik sinds de steratlon, buiten de voetbaltrainingen en –matchen, niet echt veel meer getraind. Het was dus afwachten geblazen wat dat zou geven… Eigenlijk bleek al snel dat zwemmen zeker niet ons sterkste onderdeel zou worden. Toen ik ook nog zag dat het NATO-team van Jean Moreau & Co de baan naast ons lag wisten we al meteen hoe laat het was. 
Ikzelf had in geen weken nog gezwommen maar al van bij de (blits)start bleek dat Ronny zijn niveau op dat gebied duidelijk verbeterd had. Aangezien wij op de 4fun-cursus in Aalst zowat hetzelfde niveau hadden trachtte ik hem dan ook eerst te volgen. Grote fout, zo bleek, want na 100m kreeg ik de ademhaling al niet meer onder controle en worstelde vanaf dan alleen nog met mezelf en het water. Met 6’20” hadden we toch nog niet de slechtste tijd genoteerd, een succes op zich. Zelf was ik behoorlijk ontevreden met mijn zwemonderdeel. 
Dan maar beter doen in het fietsen dacht ik zo, toch meestal mijn sterkste punt. Hoewel ook dat alweer een tijdje geleden was. Eigenlijk ben ik niet zo gek van fietsen binnen, en zeker niet op spinners maar hiervoor wenste ik wel eens een uitzondering te maken. Ik moest wel, want mijn tijd zou wellicht bepalend worden. De sauna-temperaturen in de spinningzaal deden alleszins niet veel goed en al snel druppelden verschillende zweetdruppels over mijn gelaat. Ik nam me voor om rustig te starten en mijn richtsnelheid rond de 27km/u te leggen. Dit lukte over het algemeen vrij aardig tot na ¾ van de afstand het km-tellertje bokkensprongen begon te vertonen. Met enige moeite kon ik een instructeur ervan overtuigen dat ik wel degelijk sneller reed dan 13km/u. Bleek de sensor niet goed aangebracht en met het opnieuw vastplakken verloor ik toch kostbare seconden (zo bleek achteraf)
. De laatste kms gaf ik dan nog wat extra gas tot boven de 30km/u en arriveerde 300m na Ronny redelijk kapot in een tijd van 45’57”. Het schuren van mijn te korte broekje (of mijn te dikke billen, dat laat ik nog in het midden 
) maakten dat ik er een mooie souvenir aan overhield onder de vorm van een mooie brandwonde op de rechterbil 
. Enkele bewonderende blikken en woorden over mijn fietsprestatie maakten echter veel goed, al vreesde ik dat deze inspanning zich zou wreken in het looponderdeel.
En zo geschiedde want na een lichte opwarming en stretching voelden de benen nogal zwaar aan. Maar een superlopende Ronny en de andere mannen Luc en Damiaan maakten veel goed. Samen waren we goed voor een looptijd van 20’42”. Eindtijd: 1u12’59”, goed voor een 8ste plaats op 15 deelnemers. Het Nato-team met Jean Moreau was daarin absoluut ongenaakbaar. Dat we slechts op anderhalve minuut van de top-5 bleek te zijn gefinisht gaf ons meteen de motivatie voor een volgende editie. Bij de spaghetti achteraf werd er nog druk nagepraat over het verloop van de wedstrijd, dit alles onder het goedkeurend oog van (een foto van) Kathleen Smet in de cafetaria.
Conclusie: het was ferm plezant maar voor een volgende editie kan ik er toch maar beter aan denken om wat meer te trainen…vooral op zwemmen en lopen dan toch!
Maureen
result heren.doc
result dames.doc
result gemengd.doc
