Jim Thijs en Tim Van Daele haalden allebei het resultaat waarvoor ze gekomen waren: Van Daele werd wereldkampioen bij de amateurs en Thijs werd tiende bij de profs.
Thijs begon vol vertrouwen aan de belangrijkste Xterra-wedstrijd van het jaar. Heel zijn seizoen stond in teken van dit WK: “hoe meer de wedstrijd naderde, hoe beter ik me voelde en hoe meer vertrouwen ik had in een goed resultaat.” Twee jaar geleden was Thijs nog tevreden met de dertiende plaats in Maui, dit jaar wilde hij na een goed seizoen beter doen: “Ik voelde dat top-10 erin zat maar daarvoor moest natuurlijk elk detail goed zitten, ik mocht geen tegenslag krijgen.”
Zoals verwacht moest Thijs al snel enkele specialisten laten wegzwemmen: “De bedoeling was om de kopgroep in het vizier te houden, me zeker niet op te blazen in het water. Ik zwom alleen achter die kopgroep maar kreeg wel nog even het gezelschap van een reuzeschildpad.” Thijs deed zijn reputatie van materiaalfreak alle eer aan: “tests hadden uigewezen dat ik niet sneller zwom met een speedsuit, dus zwom ik in mijn Skinfit Plasma suit. Hierdoor verloor ik in de wissel geen extra tijd met het uittrekken van zo’n speedsuit. Een win-win situatie dus.”
Na een snelle wissel sprong Thijs dan als 20e op de fiets. De tiende plaats bleef in het vizier: “net als bij mijn vorige deelname moest ik geen enkele keer van de fiets, in tegenstelling tot de andere profs die ik aan het werk zag. Op bijna elke helling stonden ze te voet. De losse lavaondergrond zorgt ervoor dat je bij beklimmingen zeer weinig grip hebt en regelmatig bijna tot stilstand komt. Hier heb ik blijkbaar geen moeite mee. Zonder het echt te beseffen schoof ik langzaam op in het klassement.”
Dat je in zo’n wedstrijd ook een portie geluk nodig hebt, mocht Thijs aan den lijve ondervinden tijdens een lange afdaling: “net voordat ik Richard Ussher wou inhalen, crashte hij. Ik had nog net de reactie om via een ‘bunny hop’ over hem te springen. Ik keek nog even achterom om te zien of hij het overleefd had maar ondanks de doodsmak stond hij gewoon weer op en eindigde hij als zevende. Niet normaal.”
Niet alleen geluk en een goeie voorbereiding spelen een rol op een wereldkampioenschap, ook de manier waarop je de wedstrijd indeelt is van groot belang: “ik voelde nog veel energie in de benen bij het begin van de 11km lopen. Na vier kilometer was ik opgeschoven van de 12e naar de 10e plaats. Ik behield mijn tempo en zag dat er niemand voor of achter me liep. Ik besefte stilaan dat mijn seizoen geslaagd was, dat ik bij de tien beste Xterrra-atleten van de wereld behoor. De Braziliaan Manzan kwam plots wel heel kort maar ik had nog tijd genoeg over om mijn aankomst te vieren en te genieten van dit moment.”
Nu dit doel bereikt is en het meer dan geslaagde seizoen erop zit, durft Thijs nog even vooruit te blikken: “Ik heb de ambitie om hier ooit te winnen. Dat lijkt misschien hoog gegrepen maar ik ben nog jong en ik voel dat ik nog grote stappen voorwaarts kan zetten. Mijn beste jaren komen eraan en ik kan niet wachten op de volgende edities van de grootste wedstrijd in deze fantastische sport.”
