“Als ik mezelf een sporter vind, moet ik een sub9 kunnen halen bij Challenge Almere-Amsterdam. Schrijf dat maar op.” In 2017 won Carlos Platier Expeditie Robinson en daarmee verwierf hij – op z’n minst een kleine – heldenstatus. En zijn social media-kanalen groeiden explosief en inmiddels mag de voormalig topjudoka zich dan ook ‘influencer’ noemen. En triatleet, want ook al traint Platier pas sinds begin dit jaar écht serieus, maakt hij zich op voor zijn eerste volledige triathlon. Eén doel: onder de negen uur duiken in Almere.
Als Platier praat, doet hij dat met een bepaalde bravoure zonder arrogant te zijn. En met een hoge mate van enthousiasme zonder overdreven over te komen. En vooral realistisch. Opsmuk is hij niet zo van en jezelf groter voordoen dan je bent, dat past hem ook niet. Het is tekenend voor de inmiddels dertigplusser die acht jaar geleden dus bekend werd door Expeditie Robinson te winnen, maar daarvoor al een serieuze loopbaan als topjudoka had en – met zijn dubbele nationaliteit – op de mat derde van Spanje werd. Ondertussen rondde Platier ook nog even zijn ALO af en is hij dus afgestudeerd sportleraar. Niet dat hij daar op dit moment nog iets mee doet, want al jaren leeft hij van zijn social media-kanalen.
‘Ik zei tijdens het kijken gekscherend dat ik wel zou kunnen winnen’
Toch eerst even terug naar Expeditie Robinson, iets waar hij eigenlijk niet eens aan mee wilde doen – of in ieder geval niet over had nagedacht – maar waarvan zijn vriendin (en inmiddels vrouw, red.) zei dat hij zich vooral moest inschrijven. “Zij was groot fan van het programma en ik keek wel eens met haar mee. Dan zei ik gekscherend dat ik wel zou kunnen winnen omdat die proeven allemaal niet zoveel voorstelden.”
Omdat zijn vriendin toentertijd zei dat de combinatie tussen sociaal én sportief zijn Platier wel eens ver zou kunnen brengen, besloot hij zich te registreren en een tijdje later stond hij dus écht ineens op een onbewoond eiland. Tussen de onbekende én bekende Nederlanders stond Platier zijn mannetje, won hij zo’n beetje alle proeven en uiteindelijk dus ook de finale en een mooi geldbedrag. “Ja, dat heeft mijn leven totaal veranderd.”
Tekst gaat verder onder afbeelding
Omgaan met druk
Wat tijdens het populaire televisieprogramma bleek – iets waarvan Platier overigens al lang wist dat hij dat had – was dat hij bijzonder goed met druk om kon gaan. “Daarmee omgaan vind ik lekker. Ik kom uit een geweldige familie; echt een veilig nest. Ik heb altijd meegekregen dat wát ik ook doe, het sowieso goed is. Dus áls je faalt, kun je terugvallen op de essentie van het leven. Voor mij zijn dat mijn ouders en mijn gezin. Daardoor heb ik altijd innerlijke rust: de wetenschap dat het goed zit. En daardoor kun je dus ook veel vrijer je gang gaan.”
We maken weer een sprong in de tijd. Acht jaar na die grote overwinning op televisie is er dus veel voor Platier verandert. Hij verdient zijn geld met zijn social media-kanalen, judoot niet meer en staat niet voor de klas. Wat hij wél doet, is op serieus niveau zwemmen, fietsen en lopen. Eerder al liep hij sub3-marathons, maar toen hij een tijdje geblesseerd was en niet kon lopen, raakte hij verslingerd aan zwemmen en vooral fietsen. “Ik heb een paar weken alleen kunnen fietsen en niks gelopen. Toen ik vervolgens wél weer kon lopen en meteen onder de veertig minuten dook op tien kilometer, voelde fietsen voor mij als een soort magisch herstelmiddel. Zo is het balletje gaan rollen om serieuzer aan triathlons te denken.”
‘Triathlon is als een soort drugs’
Inmiddels heeft Platier al een paar Sprint Triathlons op zijn naam staan en een paar weken geleden was hij razendsnel bij Ironman 70.3 Westfriesland, maar over ongeveer zes weken wacht dus zijn écht grote doel: Challenge Almere-Amsterdam. Waar de gemiddelde debutant op de Long Distance vaak voorzichtig inzet qua tijd, is dat niks voor Platier. “Voor mij is het alles of niets. En natuurlijk heb ik wel eens spijt als ik weer een paar loodzware trainingsblokken moet afwerken, maar na afloop geniet ik er altijd van. Voor mij is dit echt een soort drugs.”
Toch erkent Platier dat hij – om dit soort prestaties te kunnen leveren – constant op het randje balanceert. “Pijntjes heb ik genoeg. Maar dat ben ik gewend van mijn tijd als judoka. Ik kan daar goed mee omgaan.”
‘Moeten het niet groter maken dan het is’
En dan dus – om er nog maar eens op terug te komen – die druk. Platier zegt het eigenlijk niet te voelen. “Lig jij er wakker van, als ik straks niet onder de negen uur duik? Ligt iemand anders er wakker van? Nee hoor, alleen ik zal daar dan van balen. Het is allemaal dus niet zo belangrijk. Natuurlijk ben ik er ziek van, mocht het niet lukken, maar het is geen einde wereld. En zolang ik nog zo’n anderhalf uur achter de echte wereldtoppers finish, moeten we het vooral ook niet groter maken dan het is.”
