Het uiterste zuidwesten van Engeland zou de plaats worden voor mijn eerste halve triatlon. Land’s End noemen ze het daar. Verder kan je niet. Dus ging het op vrijdagmorgen richting Marazion, één van de laatste dorpjes op weg naar het einde. Een verplaatsing van 700 km. Met de auto. Eerste stop wordt Calais. Yep, de boot op. Na een gebed bij de stenen van Stonehenge, kwamen we vlot aan in Marazion. De "bed and breakfast" was er één met een "view" … op de baai van Land’s End. Bovendien strategisch uitgekozen. Op een kleine kilometer van het wedstrijdgebeuren zodanig dat we zondagmorgen rustig de triatlon kunnen aanvatten.
De start is voorzien om 7u ‘s morgens. Dat betekent op om 5 voor een stevig ontbijt. Geen engels hoor. Just spaghetti. Ik kijk buiten. Voor zondag hadden ze mooi weer voorspeld. Het regent! Het fiets- en loopgerief in de wisselzone stallen moet onder natte condities gebeuren. Eénmaal de wetsuit aan houdt het echter op met regenen. Het eerste contact met het zeewater is er één van koudddddddbrrrrrrrrr. Het startschot wordt vrij snel gegeven en weg zijn we voor 1900 meter zeezwemmen. Hier geen getrek en geduw, er is immers plaats genoeg in de zee. De tegenstander is hier de koude. Een twee tal personen dienen na 5 minuten wedstrijd met de reddingsboot aan wal worden gebracht. Volledig verkrampt (en misschien reeds onderkoeld?) (hoor ik later van mijn compagnon). De eerste 600 meter zijn rechtdoor. Daarna gaat het nog eens 600 meter schuin. De deining wordt nu ietsje groter en het wordt moeilijk om de boeien in het zicht te houden. Ik volg mijn voorgangers in de hoop dat zij de goede richting uitgaan. Het zwemmen zelf gaat goed. Mooi in ritme. Heel diep wil ik niet gaan, want er moet nog gefietst en gelopen worden. Mijn benen verkrampen. De kou doet zijn werk. Na 31 minuten strand ik en strompel naar de wisselzone. Mijn voeten zijn ijsklompen geworden. Het zal duren tot aan het lopen vooraleer zij weer tot leven komen.
Het wisselen doe ik rustig. Tot mijn verbazing is het fietsenpark nog vrij vol. Blijkbaar zit ik goed vooraan (een 27ste plaats zal later blijken). De voeten nog snel warm wrijven en weg voor 85 km fietsen, niet-stayer. Het is hier alles behalve vlak. Het parcours kan je vergelijken met rondrijden in de Vlaamse Ardennen. Sommige hellingen doen me denken aan de Kanarieberg of de Leberg. Maar het gaat goed. Ik heb de laatste weken immers frequent getraind in die Vlaamse Ardennen. 11 man/vrouw kan ik inhalen zodat ik na 2u en 44 minuten op een 16de plaats uitkom.
We gaan terug wisselen. Die loopsloefen aan. En snel … . De banaan die klaarlag verlies ik daardoor en laat ik links liggen. Geen nood, ik heb nog een energiereep bij.
21 km lopen moet in drie rondes gebeuren. Op en af langsheen Marazion Beach. Ook dat nog. Rondjes lopen is niet echt in mijn voordeel. Ik heb liever één traject. Psychologisch beter vind ik. En dat het lopen voor geen meter gaat merk ik vrij vlug. Zoals gewoonlijk wordt ik door de één na de ander ingehaald. Bovendien staat er een sterke zeewind waardoor ik het gevoel heb niet echt vooruit te gaan. Ik zal uiteindelijk 1u47 minuten nodig hebben. En dat is geen minuut te vroeg. Ik ben een strijkijzer en op zo’n afstand lopen, komt dit duidelijk boven drijven. Ik eindig op een 29ste plaats, na 5u06 minuten.
De halve ligt me. Dit smaakt naar nog.
De volledige uitslag en info over de race kunnen via volgende link worden bekomen:
http://www.hayletri.co.uk/
