72 uur na mijn aankomst op het EK U23 zit ik eindelijk thuis achter mijn computer om mijn ervaringen in de buurt van de poolcirkel neer te pennen. Als ik er naar terug kijk is de hele trip in een zucht voorbij gegaan. Het wordt dus hoog tijd om er wat van op te schrijven want ik denk er graag aan terug.
Vrijdag volgde na het ontbijt onze eerste kennismaking met het parcours. Onder politiebegeleiding werden een aantal rondjes afgelegd op het fietsparcours. Het werd voor mij al snel duidelijk dat vlak in het Fins niet helemaal hetzelfde is als vlak bij ons. De omloop was een aaneenschakeling van stukken vals plat, op en af met op het verste punt een keerpunt en in de buurt van de wisselzone een paar haakse bochten. Niet zwaar allemaal, maar op den duur toch sletig voor het krachtenarsenaal. In de namiddag ging ik samen met Lander nog eens een kijkje nemen aan het zwemparcours. Het donkere water van het gigantische meer was nog geen 16°C, maar onze aandacht ging vooral naar de stroming en oriëntering van de boeien. Bovendien moesten we na 1 ronde van 750m even aan land om na 100m weer van het ponton te duiken voor een 2e ronde. Vooral dit laatste oefenden we een aantal keren. Na een half uurtje hielden we het voor bekeken. Ik was er klaar voor, vanaf nu was het rustig afwachten tot de start zaterdag om 16u.
RACEDAY
Zaterdag, eindelijk was het zover. Het is te zeggen, de start was pas om 16u dus moest ik me nog een hele dag rustig bezig zien te houden. Ik hoopte dat de herhaling van de laatste 30km en sprintoverwinning van Tom Boonen van de dag ervoor op Eurosport inspirerend zou werken. Tegen 14u30 trokken Lander, Simon en ik naar de start waar we werden opgewacht door Stefaan Depaepe. Aan de check-in en in de wisselzone hing de spanning al in de lucht. Ik liet me niet opjagen. Ketting op de juiste versnelling leggen (buitenblad maar niet te zwaar vanachter om vinnig op te kunnen trekken op blote voeten), schoenen aan de pedalen klikken, goed openzetten en vastmaken met elastiekjes, helm op het stuur, loopschoenen openzetten links van de fiets, nog eens nakijken, klaar! Sommigen blijven eindeloos friemelen en checken maar daar hou ik niet van. Gewoon de checklist aflopen, zien dat het goed is en that's it.
Na nog even ingezwommen te hebben werden we 15' voor de start uit het water gehaald en klaargezet voor de line-up. Mijn startnummer was 72 en met 77 vertrekkers zou er dus niet zo veel keuze meer zijn tegen dat het aan mij was. Ik had me al voorgenomen er het beste van te maken en dan wel zien waar we zouden uitkomen. Daar stonden we dan, 77 stuks jong geweld in opperste concentratie. Het publiek was muisstil en hield de adem in. Achter mij gingen de vlaggen van de referees in de lucht. "Nog 10 seconden" schatte ik met hartslag 160 in de keel. "Take your mark!", 1 stapje naar voor… "PEUEUEUEUT!!!" en gaan! "Rammen zonder kijken en ademen, slaan op alles wat in je buurt komt en bidden dat niemand je vastgrijpt". Het ging allemaal goed, ik had het ritme te pakken en lag in het midden van het pak. Aan de eerste boei, na nog geen 300meter was het gedaan met lachen. De beste zwemmers die allemaal rechts waren gaan staan op het ponton sneden de bocht aan naar de boei, met als gevolg dat ik volledig overzwommen werd. Ik kwam boven schopte in het rond, werd terug ondergeduwd en weer opnieuw. Ik vocht voor wat ik waard was, want zwemmen kon je dit bezwaarlijk noemen. Aan de 2de boei hetzelfde scenario alleen iets minder erg. De eerste keer dat ik aan land kwam bengelde ik achteraan de bende en was ik laatste Belg. Ik liet me niet gek maken door het publiek en bleef achter mijn voorganger. Als je tijdens zo een "Australian Exit" te wild doet, betaal je het cash eens terug in het water. In een oogopslag overschouwde ik de situatie, stootte stevig af en stortte me opnieuw in het gewoel. Nu was het mijn beurt om meppen uit te delen, want ik passeerde zeker 10 man in de 2de ronde. Als 48ste zette ik weer voet op Finse bodem, wel als eerste Belg deze keer met Simon Decuyper in mijn spoor. Ik had nog voeling met de groep dus alles was nog mogelijk. Mijn wissel was iets minder dan gewoonlijk maar ik was mee. Het ging onmiddellijk snoeihard en ik bevond me samen met Simon in wat het 3de groepje zou worden op 1 minuut van de kop van de wedstrijd. De samenwerking was niet super maar het tempo bleef hoog. Af en toe toonde ik mijn goeie wil maar koerste voor de rest allert mee en probeerde vooral zo weinig mogelijk krachten te verbruiken. Na 3 van de 6 ronden kwamen we bij groep 2. We waren tot op minder dan 30" van de leiders genaderd. Met een snelheid die constant tussen de 45 en 50 km/h schommelde raasden we verder. Een ronde later was de aansluiting een feit. Doordat iedereen vooraan wilde zitten bleef het tempo hoog. Ik nestelde me in de top tien in wat Michel Wuyts de "bermudadriehoek" zou noemen. Geregeld waren er uitvallen waarin vooral de Nederlanders heel actief waren. Op dit parcours waarop het peloton als een TGV over de sporen raasde was dit echter zelfmoord. Ik bleef dus zitten en beperkte me tot attent volgen. Op 1,5km van de wissel legde ik een van mijn troeven op tafel. Ik zette aan op 200m voor een scherpe bocht naar rechts die gevolgd werd door een scherpe linkse. Bedoeling was om als eerste mijn schoenen los te kunnen doen en me dan weer in 4de of 5de positie te zetten. Ik kon op volle snelheid door de 2 bochten komen maar de grote groep moest zich door een veel te klein gaatje wringen en werd als een accordeon uitgerokken. Een 5tal atleten ging me nog voorbij maar in de laatste kilometer die akelig smal en kronkelig was, bleef alles op een lint. Ik was supergeconcentreerd en hield de man 2 plaatsen voor me in de gaten zoals roofdier naar zijn prooi kijkt. "Nog 100meter!" Linksaf het atletiekstadion in waar de referees met de rode vlaggen stonden te zwaaien. Hop, tegen 30km/h van de fiets en hopen dat mijn beentjes konden volgen. Het werd opnieuw bijzonder smal en in het gedrum ging een Italiaan rechts van me over de kop. Gelukkig kon ik hem ontwijken en bereikte mijn plek zonder kleerscheuren. "Fiets in het rek, linkerschoen aan, rechterschoen aan, helm los en in de bak en weg!" Ik wrong me door de chaos achter de leiders aan. Toen ik het stadion uitliep ging Pascal (begeleider van de LFTB) samen met de jeugd-damesploeg compleet uit zijn dak. "7de plaats, komaan Marc, super…" en nog wat maar zijn stem ging op in het gewoel. Mijn benen voelden geweldig, de ademhaling zat goed, de turbines draaiden op volle toeren. Ik durfde niet achterom kijken met de hele meute op mijn hielen. Ik liep voor wat ik waard was maar verwachtte ieder moment dat er 20 man in een keer over me gingen komen. Eentje passeerde; Alexander Brukankhov, de nummer 4 van de ITU-ranking, geen vijg dus. Even Later Ritchey Nichols, kopman van de Britten en onlangs nog 7de op de GP in Lorient evenmin een pannenkoek. Maar voor de rest niemand. In de 2de ronde vormde zich een groepje rond mij van 5 man: 2 Italianen, een Rus, Simon en ikzelf dus. Tot 4 kilometer van het einde was dit de situatie, tot Alberto Cassedei de lont opnieuw aan het kruitvat stak. Simon ging bijna ogenblikkelijk overboord en bij mij was het ook pompen of verzuipen. Ik zette alle zeilen bij en bleef er aan hangen. Met 4 zouden we strijden voor de plaatsen 9 tot 12. Op 1km van het einde ging Cassedei opnieuw in de aanval. Deze keer had ik echter geen antwoord. Werd als een elastiek uitgerokken over een afstand van 30 meter. Ik spurtte het vuur uit mijn schoenen maar blijkbaar was het op. Zo kwam ik als 12de over de streep op een zucht van een plek bij de eerste 10.
Eerst was ik eventjes beteuterd. Geklopt worden door 3 man in zo een lange sprint doet pijn, vandaar. Maar al snel maakte dit plaats voor een zalig gevoel. 12de op een EK met een zeer sterke bezetting, dat had ik op voorhand nooit durven hopen. Bovendien was ik eerste Belg en had ik mijn ticket voor het WK eind augustus vast. Even later werden ik en Simon, die mooi 16e was geworden, overspoeld door felicitaties van de hele ploeg. Lander, mijn kamergenoot en wapenbroeder van het eerste uur werd 56ste. Hij had gestreden voor wat hij waard was maar spijtig genoeg was het voor hem een van die dagen waarop het gewoon niet ging.
Nu ik weer thuis ben heb ik de film van de wedstrijd al ontelbare keren in mijn hoofd afgespeeld. Ook al wat er aan vooraf ging, mijn jaar vol blessureleed, de pech die me in het begin van het seizoen bleef achtervolgen spookten terug door mijn hoofd. Ik kan niet anders dan iedereen die in me is blijven geloven hierbij te bedanken. Ik moest en zou iets terug doen en laten zien op dit EK. "Ik moest en ik zou, ik wilde en ik kon".
