Mijn voorbereiding was weer perfect verlopen. Op een klein incidentje na. De week voor ik vertrek, zwik ik mijn voet nog even om door te lopen op een zandweg naast ’t kanaal helemaal bedekt met ‘eiken’ bladeren. Niet slim natuurlijk. Maar daar geen enkele training voor moeten schrappen. Ik had heel hard getraind, meer dan ooit. Ik voelde me dan ook op alle vlakken sterker dan ooit!
7u net voor zonsopgang mochten we van start gaan in Tempé Town Lake. Precies een ijsbad. ’t Water was maar 17°C. In dat meer verzamelt men water afkomstig van de smeltende sneeuw van de bergen … dat zegt genoeg. Vanaf 6u40 te water en pas om 7u mogen starten. En dan nog vertrekken voor een zwemtochtje van een klein uur. Deze koude van ’t water was mijn enige vrees vooraf. Remember Ironman UK van vorig jaar. Voor de rest voelde ik me kiplekker. Ik voelde me sterk en ik wist dat er een goede prestatie in zou zitten. Ik ging voor een eindtijd onder de 9u30min. Uitgaande van de vorige 3 edities van de Ironman Arizona moest dit voldoende zijn om me te kwalificeren voor Hawaï.
De start verliep vlekkeloos. Niet te veel last gehad van mn 2169 concurenten, waarvan 62 mannelijke profs. Na enkele minuten zwemmen voelde ik al snel dat ik goed was. Vanaf het terugkeren na 1,9km begon ik toch wat last te krijgen van de kou. Maar ik kon goed tempo houden. Als 156ste kwam ik uit ’t water met een tijd van 58min 19 sec (besttijd)….met een paars kleurtje welliswaar. Toch had ik het gevoel dat ik niet teveel geleden had. ’t Eerste nummer heel vlot afgewerkt. Tijdens het lopen naar de wisseltent wil ik kijken op mijn hartslagmeter. Maar die zag ik niet meer. Dedjuu! Hartslagmeter verdwenen! Kwijt! Waarschijnlijk met de start kwijtgeraakt. Tijdens zo’n massastart krijg je toch altijd wat klappen en geef je er ook, onbewust meestal. Pech, ik maakte er geen probleem van en ik maakte me er niet druk om. Ik dacht: puur op ’t gevoel moet ik dat hier ook deftig kunnen uitlopen. Tijdens de Ironman France mn hartslagmeter nog compleet genegeerd, met gevolgen van dien, moest ik het nu zonder doen!
Mijn wissel naar ’t fietsen ging ook al supervlot. ’t Was wel vervelend dat we onze schoenen vooraf niet aan pedalen van onze fiets mochten hangen maar in de wisselzak moesten steken. Dat scheelt toch weer enkele secondjes en maakt de wissel lastiger. En dan vertrekken voor een tocht van 180km in de desert van ‘Salt River Indian Reservation’. Prachtig fietsen! We moesten 3 ronden van 60km afwerken. Telkens 30km heen, vol wind op kop en vals plat naar boven, en 30km terug naar Tempé Town Lake, wind mee en een beetje naar beneden. Heen rijden zag je de kilometerteller niet ver naar boven gaan, terugkomen daarentegen….dat was vlammen. Het eerste uur zat ik nog te bevriezen op mijn fiets. Klappertanden, bibberen, … Om 8u ’s morgens schijnt de zon al wel maar heel warm is het dan natuurlijk nog niet. Na de eerste ronde was ik terug volledig op temperatuur en vanaf dan was het dan ook genieten. Er werd heel veel gestayerd. Heb zelfs peletons zien rijden, schandalig! Tijdens de eerste ronde zat ik nog in een groepje. Na de eerste ronde heb ik ze laten gaan en heb vanaf dan volledig mijn eigen tempo gereden. De laatste 2 ronden heb ik altijd alleen gefietst. Heb er vele ingehaald. Een zalig ritje was het. ’t Was natuurlijk wel gokken hoe ver ik kon gaan of hoe hard ik kon fietsen zonder hartslagmeter. Na de eerste ronde kwam ik door op 1u38min30sec. ‘Dat zit goed’, dacht ik. ‘Als ik dit tempo aanhoud dan finish ik met een fietstijd van rond de 5u’. Dat moest kunnen. En dat deed ik ook. Na exact 180km op mn teller kwam ik als 86ste binnen met een tijd van 5u3min23sec (besttijd). Dat is een gemiddelde van 35,6km/uur. Daar ben ik zeer tevreden mee! Nog nooit reed ik deze afstand zo snel. De vraag is, heb ik goed ingedeeld, ben ik niet te diep gegaan of had het nog rapper gekund? Ik had het gevoel goed ingedeeld te hebben en heb heel comfortabel gereden. Uiteindelijk had ik maar een minuutje moeten prijs geven op dat groepje waar ik de eerste ronde nog in zat. Ik voelde me nog fris en mijn benen zeker ook.
De marathon zag ik volledig zitten. Ik wou een marathon van 3u15min lopen. Dit moet ik normaal wel kunnen. Maar die is er spijtig genoeg niet uitgekomen. Ook hier moest ik het op’t gevoel doen. Na 6u7min30sec wedstrijd begon ik aan het laatste onderdeel, 42,2km lopen in 3 ronden rond Tempe Town Lake. Ik merkte al snel op dat het toch wel heet was. Het was ongeveer 13u, heetste moment van de dag. De eerste rond liep ik goed, ongeveer het beoogde marathontempo. De 2de ronde daarentegen niet. Ik moest heel wat minderen. ’t Leek alsof ik een gevecht moest leveren met de ‘Sun Devil’ die normaal waakt over het nabijgelegen ‘Sun Devil Stadium (american football)’. Ik wou zeker niet afgeven natuurlijk. Zeker niet na zo’n zware en lange voorbereiding. Na 28km lopen kwam ik door in een totaaltijd van 8u22min. Ik schoof wel op in de stand. ’t Begin van de laatste ronde voelde ik me weer veel beter en ik besloot ik te versnellen. Een risico, alles of niets. Op een bepaald moment hing ik op de 6 plaats in mijn age-group. Maar ik had die versnelling beter gehouden voor de laatse kilometers. Na de eerste helft van de laatste ronde (6km) gingen de laatse 8km heel moeizaam en moest ik weer minderen. Die laatste inspanning heb ik moeten bekopen. Hier heb ik wel wat minuten verloren. Ik zakte terug naar een 10de plaats in mijn age-group. Spijtig. Die laatste kilometers heb ik nog seriues op mn tanden moeten bijten.
Ik finishte als 77ste overall in een tijd van 9u42min en 10de in mn age-group (25-29). Vlak na de finish was ik toch een beetje teleurgesteld. Omdat ik die marathon niet gelopen heb zoals ik gewild had. Achteraf veranderde mijn teleurstelling toch in tevredenheid. Ik mocht content wezen. Ik heb er toch 40 minuten afgedaan. ‘k Heb weer een grote sprong gemaakt. En rekeninghoudend van waar ik kom. Niet vergeten, vorig jaar in augustus deed ik pas mijn eerste Ironman mee. Conclusie: ’t zwemmen en fietsen was goed. ’t Lopen was minder. Maar ik weet zeker dat ’t nog veel sneller kan. Ik blijf er voor gaan!! Zo’n volledige triathlon uitlopen blijft een unieke ervaring! Fantastisch! Dit zijn gewoonweg de leukste wedstrijden. Ik vond het een leuk parcours en zeer goed georganiseerd. Er waren veel supporters mee. Zonder hen zou dit niet mogelijk zijn, merci!. De locatie en parcours was ideaal voor de supporters!
Slecht 3 atleten kregen een ticket voor Hawaï in mijn age-group. Dit komt omdat de group 25-29 maar 99 atleten telde. Maar er waren wel enkele heel goeie bij aan de tijden te zien. Als je kijkt naar al de vorige edities van de Ironman Arizona zijn er telkens 8 mogen gaan… en zelfs met tijden net onder de 10u. Misschien een beetje pech gehad. Maar geen probleem. Ik weet zeker dat het me zal lukken. Afspraak in juni! Tijdens de slotstoewijzing heb ik mogen kennismaken met Frederik Van Lierde, één van Belgische toptriathleten. Dat was een aangename kennismaking. Hij finishte als 9de en plaatste zich bij de profs voor Hawaï, alstemblief!
