Qua resultaat kijk ik met gemengde gevoelens terug op mijn eerste wedstrijd van het prille seizoen 2009. Januari is vroeg om een halve ironman mee te doen: trainen na de werkuren in de Belgische vriestemperaturen is geen sinecure, maar in Zuid-Afrika is het zomer dus organiseren ze een triathlon. Ik piekte niet specifiek naar deze wedstrijd, maar wou hier ervaring opdoen en me amuseren in nog maar eens een 70.3 Ironman. Ploegmaat Frederik Van Lierde was hier vorig jaar 2de en ging volop voor de winst.
Met een dag vertraging (aansluiting gemist in London Heathrow) kwamen we woensdag aan in de Oostkaap-provincie. East London (Buffalo City) is dezer dagen niet alleen de plaats van een groot golftoernooi van de Africa Cup, maar ook gaststad voor het Ironman-circuit. Temperaturen schommelden tussen de 25 en 30°C. Frederik en ik verkenden het fietsparcours en deden nog een paar loop- en zwemtrainingen.
De mannelijke age groupers startten in een wave 5 minuten na de profs. Ik stelde mij vooraan op, liep het water in en dook door de golven. Veel zwemmers namen een snelle start en ik lag meteen middenin het pak. De Stille Oceaan was ‘s morgens rustiger dan de dagen tevoren en mijn zwemmen kwam langzaam op dreef. Vanaf de tweede boei hadden we de golfslag van opzij en ik versnelde nog wat. Ik kwam na zo’n 36 minuten uit het water.
Het fietsen zou verlopen over een heel lastig parcours. Hier in Zuid-Afrika slagen ze erin om een autosnelweg in beide richtingen af te zetten om er een triatlonwedstrijd over te organiseren. De A2 snelweg tussen East London en Berlin gaat verraderlijk op en neer, en klimt vaak behoorlijk. Bovendien stond er een stevige wind die het er vaak nog lastiger op maakte. Ik zette de beuk erin, als betere fietser vastbesloten naar voor te rijden, en dat gebeurde. Ik haalde een paar honderd atleten in en schat dat ik naar een top-30 plaats aan het fietsen was… totdat ik aan kilometer 35 een knal aan mijn achterwiel hoorde en wist hoe laat het was: een lekke band! Verdorie, nooit eerder reed ik lek in een wedstrijd, en nu wel hier, middenin het Afrikaanse no-where-land. Ik had een Pit-Stop schuim mee die kleinere gaatjes dicht, maar die bracht weinig soelaas. Het gat in mijn tube was te groot. Al gauw stopte een ambulance en een persfotograaf bij me, en even later een busje van een fietswinkel. Maar jammer genoeg waren zij er enkel op voorzien om bandjes te repareren, geen tubes. Daar stond ik dan. Tot plots een deelnemer bij ons stopte en zei dat hij de wedstrijd wou verlaten. En ik kon zijn achterwiel lenen! Super… hoewel ondertussen bijna een half uur verstreken was en mijn eindtijd dus echt niet goed zou zijn, wou ik deze wedstrijd uitdoen.
Tijdens mijn stilstand had ik aan de andere kant van de snelweg de profs zien passeren die aan hun terugweg bezig waren: een groep van 4, met Raynard Tissink, op kop, gevolgd door 2 andere met Tim Don (die even jolig zwaaide naar mij). Frederik reed daarachter in 7de positie. Blijkbaar geen al te beste dag. Frederik was met de kop van de wedstrijd uit het water gekomen, maar had de snelle fietsgroep niet kunnen volgen. Hij zou later nog naar Tim Don toerijden en een zevende plaats uit de brand slepen. Niet hetgeen waarvoor hij gekomen is, maar na zijn rustperiode na de Ironman Arizona wel enigzins te begrijpen.
Ik zette mijn weg op de fiets verder, al ging ik niet helemaal voluit meer. Mijn fietstijd zou een rampzalige tijd van meer dan 3u over de 90km aanduiden, dus ik duwde niet helemaal meer door. Uiteindelijk gaf mijn fietscomputertje (die de stoptijd aftrekt) 2u50 als fietstijd aan… ik vermoed dat ik anders tussen de 2u40 en 2u45 had gefietst. Eigenlijk nog niet slecht, maar nog niet op het niveau van het hoogseizoen natuurlijk.
In de kleedtent in de wisselzone trok ik snel een frisser loopshirtje aan, Nike Marathonner schoenen en ging er vandoor. Ik zat meteen in een goed ritme en haalde veel deelnemers in. Ik was vastbesloten er een zo stevig mogelijke run van te maken. De omstandigheden maakten het ook hier hard: een verzengende hitte op de esplanade langs de oceaan en 3 maal de beklimming van Bunker’s Hill (waar de meeste deelnemers stapten). De ambiance op het parcours was schitterend. Op je racenummer staat ook je naam in grote letters, en vele Afrikanen moedigden mij dus bij naam aan… cool! Ik kruiste Christoph een paar keer, telkens op dezelfde plaatsen, dus we hielden gelijke tred. Ik kon een mooi gelijkmatig tempo aanhouden en liep de 21km uit in 1u40… een hogere tijd dan ik verwacht had, maar alle deelnemers hadden hoge looptijden. Het gevoel was goed.
Eindtijd was, gezien de omstandigheden, 5u35. Ik zou anders wel rond de 5u gefinisht zijn. Klap op de vuurpijl kwam echter een drietal uur later toen ik bij de referees in de wisselzone mijn originele achterwiel mocht ophalen. Zij zeiden dat ik nooit een wiel van een andere deelnemer had mogen aannemen en ze dienden me hiervoor te diskwalificeren… sja, ‘t is nu niet dat dit hele gedoe mij bevoordeligd heeft hé. Het gezond verstand schiet er m.i. een beetje bij in, maar is zal dus niet in de officiële finisher-lijst voorkomen; ach ja, het is dan zo. Voor mezelf heb ik deze wedstrijd uitgedaan!
‘s Avonds volgde nog een schitterende Award Ceremony, veel eten, drank en Afrikaanse dans.
Foto’s kan je vinden in het fotoalbum op mijn site. Mijn vader en ik maken hier in Zuid-Afrika nog een kleine rondreis en zullen ook hiervan foto’s in een specifiek album plaatsen.
– 18/01/2009 – Ironman 70.3 South Africa, East London, RSA
– 18/01/2009 – Ironman 70.3 South Africa – pre race foto’s
