1000 atleten stonden op de startlijst voor 3de editie van de Ironman Antwerpen. Het was behoorlijk drummen om een deftig plaatsje te bemachtigen voor de zwemstart. Om 11uur werd het startschot gegeven. Een gewriemel tussen kajaks en triathleten en weg waren we. Ondanks chaotische zwemstarts in Florida en Lanzarote, voelde ik me onmiddellijk vrij comfortabel. Na een 5 tal minuten zwemmen, sloeg dit gevoel evenwel drastisch om. Iemand vond het niet beter om te trachten men zwembrilletje af te trekken. Gelukkig draag ik men badmuts tegenwoordig altijd over men brilletje, zodat zijn poging half mislukte. Er liep toch behoorlijk wat water in men brilletje wat me toch wat ongemakkelijk maakte. Ik begrijp niet wat sommige mensen bezield. Ik zwom misschien in 150e plaats. Wat win je erbij iemands wedstrijd naar de vaantjes te proberen helpen. Fairplay en respect voor je tegenstanders is anders! Gelukkig vond ik vrij snel terug een goed ritme. Ik kwam na een kleine dertig minuten uit het water, met een veel beter gevoel dan vorig jaar. Mijn ouders riepen dat ik rond de 150e plaats hing wat me een morele boost gaf om er keihard in te vliegen op de fiets.
Na een vlotte wissel draaide ik de gas onmiddellijk open. Ik had me voorgenomen eens echt voluit te gaan in het eerste gedeelte van het fietsen. Na een half uur wedstrijd had ik een gemiddelde van 43,5 en wist ik dat ik super aan het rijden was. Op weg naar het keerpunt kon je een eerste keer een goed overzicht krijgen van de wedstrijd. Tot mijn eigen verbazing zag ik mijn broertje ergens rond de 15e plaats doorkomen. Oei dacht ik, dat wordt gas geven om hem nog bij te benen. Ik zat op dat moment rond de 45e plaats. Vrij snel na het keerpunt, kon ik een omvangrijke groep bijbenen en schoof zo op naar een top dertig plaats. Aan kilometer 60 zie ik plots men broer langs de kant staan, zij linkerzijde volledig bebloed. In een scherpe bocht sloeg het noodlot toe en ging hij vol tegen de grond. Ben werd gedwongen de strijd te staken. Superspijtig, hij was aan een dijk van een wedstrijd bezig en lag op dat moment in 13e positie. Hij verzekerde me echter dat hij ok was zodat ik met een gerust hard mijn eigen wedstrijd kon verderzetten. De laatste 30km bleef ik rond de 30ste plaat
s hangen en reed uiteindelijk de wissel binnen als 32e, na 2h14 minuten op de fiets te hebben gezeten. Gemiddeld 40 per uur. Een boost voor het vertrouwen met het oog op de loopproef.
Tijdens de wissel schoot er toch wel gigantische krampen in men benen zeker. Rustig blijven en zachtjes beginnen lopen. Oef ze gingen weg. De eerste ronde voelde niet super aan. Gewoon goed tempo, zeker geen superbenen. In de tweede ronde kon ik plots een versnelling hoger schakelen. De laatste ronde voelde super en ik snelde naar een 16de plaats in 4u05’59. Een looptijd van 1h18 zorgde dat ik tevens 2de age grouper werd na Thiery Verbinnen. Dit was absoluut men beste halve afstand wedstrijd. Super tevreden met alledrie de proeven al blijft men zwemmen men zwakke broertje. Proficiat aan Marino en Luc: wat een wedstrijd van die mannen, wat een tijden. Met een fantastische 4de plaats, ondanks een valpartij, maakte ook Bert Jammaer weer indruk, na zijn fabuleuse Ironman Lanzarote overwinning.
