01/06/2006 – Ironman 70.3 Switzerland
Mijn eerste grote seizoensafspraak als debuterende triatleet zit erop: de halve Ironman van Zwitserland in Rapperswil-Jona. Dit jaar had ik graag enkele halve triatlons naar voor schuiven, waaronder ook de Marc Herremans triatlon. De benaming 70.3 voor een halve Ironman slaat op de volledig af te leggen afstand uitgedrukt in mijl: 1900m zwemmen, 90km fietsen en een halve marathon (21km) lopen. Met mijn beperkte zwemervaring van een 8-tal maanden lijkt die 1900m zowat het hoogst haalbare om dit jaar in competitie af te werken: daarna volgen dan nog twee stevige afstanden om te fietsen en lopen. Een echt duurnummer waar ik wel trek in heb!
De keuze voor de Zwitserse 70.3 maakte ik samen met LTTL-ploegmaat Frederik Van Lierde: hij schreef zich in bij de pro’s, ik bij de age groupers (nl. M25, de leeftijdscategorie van 25 tot 29 jaar). Jammer genoeg verhinderde Frederiks val en polsbreuk in Saint-Croix hem om in Zwitserland te starten; mijn training was sowieso op deze wedstrijd gericht, dus besloot ik maar alleen af te zakken naar het Alpenland.
Vlakbij de start kon ik verblijven bij vriend Simon Zahner, bekende Zwitserse veldrijder; ik werd heel gastvrij ontvangen op donderdag en ‘s vrijdags gingen we samen het fietsparcours verkennen. 2 rondes van 45km. Een snelle aanloop van 10km bracht ons bij "Witches Hill", een lange bergflank langs het meer: steil, en er blijkt maar geen einde aan te komen. Daarna een korte afdaling en de nieuwe helling in het parcours, "The Beast", kort maar hoog in stijgingspercentages. Al snel werd duidelijk dat de parcoursbouwers er een loodzware opdracht van gemaakt hadden. Fietsen kan ik wel, dus liet me verder niet afschrikken.
‘sAvonds ging ik mijn startnummer halen en werd ik voor het eerst overweldigd door een IM-organisatie: er stampt zich een volledig startdorp uit de grond met tal van randactiviteiten, voorzieningen, shops… Ik probeerde me geconcentreerd op het racegebeuren te houden en met de race briefing alle informatie in te winnen die me met gerust gemoed aan de start zou brengen. Met Simon bekeek ik nog even het fietsmateriaal en we besloten een snel Zipp 808 voorwiel met smalle tijdrittube te monteren.
1900m zwemmen in Zürichsee
Mijn zwakste onderdeel is het zwemmen: een jaar geleed kon ik geen vrije slag zwemmen en ik ben hier pas in oktober aan begonnen. Met een aangekondigde watertemperatuur van 15,4°C werd dit niet zomaar een plezierplonsje. Ik nam mijn voorzorgen en ging heel kort voor de zwemstart pas het water in. De pro’s startten om 8u55; mijn age group, M25, om 9u00. Vooral in het zwemonderdeel ben ik een groentje, en ik legde mij vrij achteraan in de groep tot we van start gingen. Ik nam een rustig ritme aan om de komende raceonderdelen niet te hypothekeren… wellicht té rustig van start gegaan, achteraf bekeken, maar ik kwam vrij vlot deze discipline door. En alleen al daarmee zou ik tevreden mogen zijn in mijn tweede triathlon. Zwemtijd 40’28", wat wellicht (na aftrek van de loopstrook naar de transitiezone) neerkomt op 2min/100m, verre van een knalstart dus. Zo kwam ik fris de fiets op.
90km fietsen
Als voormalig wielrenner is de fiets mijn vertrouwde onderdeel. Ik trok er meteen hard aan door. In een duuronderneming als deze zit hem de moeilijkheid in het exact doseren van de inspanningen: als "vermogensmeteradept" had ik me een percentage van mijn vermogen bij omslagpunt vooropgesteld en ik probeerde hierop mijn snelheid af te stemmen. Ondertussen mijn klassieke truukje dus op de fiets: de SRM volgen. De aanmoedigingen onderweg stuwen je wel ongelooflijk vooruit, en op Witches Hill was Zwitsers veldritkampioen Christian Heule naar mij komen kijken. Ik haalde stelstelmatig de betere zwemmers in: los van de waves waarin we startten bracht me dit na het fietsnummer meer dan 730 plaatsen vooruit in de race. Ik remde de laatste 5km af om binnen te komen na 2u22′ fietsen (gemiddeld meer dan 38km/u over het zware Zwitserse parcours).
Van deze discipline mag ik me tevreden noemen, en er bekroop me even de schrik dat ik te hard van stapel gelopen was: toen ik de wisselzone binnenliep zag ik slechts weinig fietsen al geparkeerd staan. Ik kon dus in mooie positie aan de halve marathon starten. Tot mijn verbazing zag ik landgenoot Bruno Clerbout net aankomen: sympathieke "Bruce" is pro (dus 5 minuten eerder aan de wedstrijd gestart), en ik hoorde dat hij 2 maal was lekgereden… brute pech voor hem, echt jammer. We liepen samen het loopparcours op, moedigden elkaar aan en begonnen aan onze 21km.
Halve marathon
Frederik had me gezegd dat Bruno zo’n harde loper is. Na amper 100m gaf hij me al het nakijken: aandringen had geen zin. Ik probeerde een Duitse triatleet te volgen die gelijke tred hield. Na 3km liep het parcours door de binnenstad van Rapperswil en kwamen we aan de "Stairways to Heaven", 65 traptreden die je de benen afsnijden. De speakers kondigden Ronnie Schildknecht aan: achter mij doemde de leider in de race op… traag maar met een stevige pas schoof de sterke Zwitser mij voorbij, indrukwekkend. Ik probeerde het ritme erin te houden en toch nog wat suikers op te nemen. De eerste ronde van 10,5km kwam ik door na 45min. Tijdens de tweede ronde vulde het loopparcours zich snel met een hoop deelnemers die de wisselzone uit kwamen. Ik trachtte vergeefs mijn tempo te handhaven, maar voelde dat de snelheid taande. Iets te krampachtig naar mijn zin moest ik me naar het einde sleuren. De tweede 10,5km legde ik af in 51min, goed voor een opgetelde looptijd van 1u37′.
Moe maar tevreden liep ik binnen na 4u42’58". De 19de plaats in mijn age-group was mijn deel, en net geen top-100 overall. Ik bracht de wedstrijd tot een goed einde en kende nooit een zwak moment: geslaagde missie! Mijn eerste Ironman 70.3 is een schitterende ervaring geworden waarmee ik voorlopig verder kan… ik weet waaraan te werken.
Maar bovenal: wat een dagje genieten in Zwitserland
Sportieve groeten,
Pieter De Neve
www.pieterdeneve.com
