7 jaar triathlon en 4 pogingen heb ik nodig gehad om eindelijk eens een goede volledige triathlon af te werken. 2 maal bereikte ik telkens de aankomst na een ware martelgang en een totaal onbevredigende marathontijd. Dit weekend lukte het voor de eerste keer! Eindelijk is uitgekomen wat voor mij een obsessie geworden was: ik mag mij een IronMan noemen!
Hoewel… De triathlon in Moritzburg (D) draagt geen Ironman label, maar voor wie niet persé dat M-dot logo wil betalen, is dit een zeer prachtige race.
Om 4u30 was het opstaan geblazen in het huisje dat we gehuurd hadden op een camping vlakbij. Het begon al goed. We hadden goed geslapen en de maag was niet ziek geworden. Ik had express niet zo veel meer gegeten de dag voor de wedstrijd. Ik kon dus vlot een gewoon ontbijtje binnen spelen.
Het was heel koud. De thermometer wees slechts 8 graden aan toen ik mij klaarmaakte in de wisselzone. De ochtenddauw voelde als ijs aan, aan de voeten. Toch was de lucht open en leek het erop dat we minstens van de regen die de streek de voorbije dag had geteisterd voor efkes verlost waren.
Met een 80-tal individuelen en 20-tal estafetteploegen gaan we om 7u in de idyllische slotvijver van start voor 3800m zwemmen. Dit is waarschijnlijk het mooiste zwemparcour dat er ergens in een triathlon is. Ik had me op aanraden van Tycho voorgenomen om heel snel van start te gaan, zodat ik me toch bij iemand in de voeten zou kunnen nestelen. Dat ging eigenlijk vanzelf, want ik moet eerlijk bekennen, ik heb een beetje een valse start gemaakt waardoor ik helemaal als eerste weg was.
Hoe dan ook het lukte me niet om mij in de voeten te nestelen. Het water was veel te troebel. Toen ik na een kleine 1000m toch iemand gevonden dacht te hebben leek hij veel te veel schuin te zwemmen. Ik heb dan maar alleen gezwommen. Goed lettend op mijn techniek en vanaf halfweg had ik eindelijk mijn ritme gevonden. Het leek efkes verkeerd af te lopen toen ik na 3000m plotseling een kramp in mijn kuit kreeg. Vreemd, maar ‘t was al bijna game over. Gelukkig ging het over.
Mijn gevoel zei me dat ik er een vlot tempo op nagehouden had en mijn gevoel klopte. Na 59min en enkele sec. kwam ik als 7de aan wal, net na die zwemmer die ik had moeten lossen en die te schuin zwom. Dit is enkele minuten minder dan ik me had voorgenomen. We zitten dus voor op schema.
De wissel duurde vrij lang, ik verkoos een extra koerstrui en mouwstukken aan te trekken, die zeker niet overbodig was. Ik verloor wel enkele plaatsjes.
En nu was het aan mijn specialiteit. 180km fietsen op een behoorlijk zwaar parcour. 1000 hoogtemeter en bovendien weinig beschutting voor de wind. Na 5km aanloop volgen 6 ronden. Ik had geschat dat ik rond de 48min zou rijden. Ondanks dat ik mij constant moest inhouden kwam ik door in 45min. Ik reed ondertussen zowat in 5de positie. De 2de ronde ging even vlot. De volgende ronden begon er licht verval op te treden, maar die was niet noemenswaardig. Integendeel, ik bleef maar opschuiven. Na 5 ronden haal ik mijn zwemvriend terug in. Ik hoop een beetje te kunnen samenrijden, maar op dit parcour en met de 10 meter stayerregel in Duitsland gaat het eigenlijk best van al alleen. De wind was ondertussen al serieus komen opzetten. Mijn zwemvriend zag er al serieus gehavend uit. Ikzelf moet zeggen dat ik ook al stilaan mijn beste krachten verspeeld had. De laatste ronde werd toch al een beetje afzien. Ik had geen echte kracht meer om groot te rijden en wanneer ik overschakelde op souplesse deed mijn zitvlak direct pijn. Maar van wie niet? Iedereen is gehavend na zo’n parcour, waarop je nooit kunt recuperen en zelfs bergaf tempo moet blijven maken en beuken tegen die wind die altijd maar verkeerd lijkt te zitten.
Na een kleine 5u netto fietstijd kom ik op een 2de plaats de wisselzone binnen na 178km. Mijn zwemmaat is kort na mij en de 4de volgt op 2,5 minuten. De speaker, mijn vrouw en mijn vader maken mij bijna zot in de wisselzone. Ik sta net tegenover mijn zwemmaat en opgejaagd door elkaar wisselen we aan recordsnelheid en vertrekken samen voor onze marathon. De leider in de wedstrijd lag ondertussen 9min voor.
Na 6u06 kon ik dus beginnen lopen. Dat was een 20-tal minuten voor op schema. Mijn doel van 10u was dus zeker binnen bereik, maar ik droom al van beter.
Ik had ondertussen al door dat het beste er van af was, maar mijn maat had het precies nog zwaarder. Ik droomde al van een podiumplaats. Er waren 8 af te leggen ronden rond het kasteel en in het bos. Het parcour was vrij zwaar te noemen. Slechts een 500 meter asfalt en voor de rest onverhard en vaak heel oneffen terrein dat altijd op en af liep. Het was zeker heel afwisselend. Na 1 ronde begon mijn maat al te lossen, maar ik was ook al door een Nederlander voorbijgelopen. Ondanks de aanmoedigingen van vader laat ik mij niet opjagen. Het heeft toch geen zin om een bepaalde plaats na te jagen, je kan enkel je eigen tempo lopen. En mijn tempo zat goed. Ik liep 25 min per ronde van 5,25km. De eerste halve marathon liep ik in 1u40. Dat was de tijd die ik zowat voor ogen had op training.
De 2de halve marathon beloofde zwaar te worden. In de 5de ronde stap ik voor de eerste keer enkele meters op het steilste stuk. Bij het begin van de 6de ronde gaat het licht compleet uit. Er zijn nog 15km te gaan. Ik stap efkes, maar mijn ogen vallen zo goed als dicht en ik begin compleet te duizelen. Ik heb warempel moeite om in rechte lijn te stappen. Ik blijf efkes doorstappen in de hoop weer op positieven te komen. Voor het eerst neem ik ook wat snelle suikers. En inderdaad ik vind beetje bij beetje mijn draai. Wel stap ik de meest hellende stroken, om de rest lopend af te leggen en ik zie dat ik toch nog vlot boven de 10km/u kom. Het gaat terug almaar beter met toch enkele serieuze downs die met de snelle suikers telkens terug rechtgezet wordt. Ongelooflijk hoe rap dat werkt. Ik denk dat mijn laatste ronde zowat de snelste van de laatste 4 was. Mijn 2de halve marathon loop ik in 2u01 en kom als 8ste binnen in 9u47.
Evaluatie:
Ondanks het iets te hoge verval in mijn laatste halve marathon ben ik toch zeer tevreden. Een beetje ontgoochelend is wel dat die minuten extra verval me toch heel wat plaatsen gekost heeft, want we zitten met enkelen heel dicht op elkaar.
De eeuwige terugkerende vraag is of ik niet te hard gefietst heb. Ik weet het niet en zal het ook nooit weten. Een feit is, dat het geen enkele zin heeft om bij een of andere groep te blijven. Deze wedstrijd is daarin heel typisch. Iedereen rijdt moederziel alleen. Bovendien zorgt de wind ervoor dat je er constant de pees moet opleggen om vooruit te gaan. Ook zijn er tal van afdalingen die je volle bak moet nemen om de volgende helling zo weing mogelijk tijd te verliezen. Ik denk dat ik bij een lagere intensiteit fietsen zeker direct 15min kwijt ben. De vraag is dan of ik die 15 sneller zou lopen. Na zo’n rit ben je gewoon kapot, wanneer je nu snel of traag rijdt.
We zijn alvast een mooi herinnering rijker en vooral ik ben een…. IRONMAN!!!
Meer foto’s op www.tri-niki.net
